حکیم هیدجی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
محمد حکیم هیدجی از بزرگان فلسفه و از حكماء و از عرفای نامدار ايران است.او در هيدج از توابع زنجان در سال ۱۲۷۰ هجری قمری به دنيا آمد.
[ویرایش] تحصيلات و آثار
حكيم هيدجی در حوزه هيدج و قزوين تحصيل كرد.او مدتی در مدرسه معصومیه درس خواند و بعد به قزوین و تهران رفت و تا آخر عمر در مدرسه سید نصرالدین اقامت گزيد. حکیم هیدجی جامع علوم معقول و معلوم بوده است. او فقه و اصول را نزد مرحوم آشتیانی خوانده‌است . از آثار او حاشیه بر منظومه، حاشیه بر اسفار، دیوان اشعار حكيم هيدجی و رساله دخانیه موجود هستند.[۱]
[ویرایش] وفات
در آخر ديوان حكيم هيدجی كه بيانگر حالات عرفانی اوست وصيّت‌نامۀ او آورده شده است. او پس از حمد خداوند و شهادت و تقسيم اثاثيّه و كتابهای خود چنين گفته: از رفقا تقاضا دارم وقتی من مُردم عمامۀ مرا روی عماری نگذارند، های و هوی لازم نيست، و براي مجلس ختم من موی دماغ كسی نشوند زيرا كه عمر من در اين جهان (مادی) ختم شده و عمل من خاتمه يافته است. دوستان من خوش باشند زيرا من از زندان طبيعت (اين جهان مادی) خلاص (می شوم) و به سوی مطلوب خود (خداوند) ميروم و عمر جاودان مي‌يابم... دوست داشتم پولی داشتم و به رفقا می‌دادم كه در شب رحلت من مجلس سوری تهيّه كرده و سروری فراهم آورند، زيرا كه آن شب، شب وصال (و رسيدن) من (به خداوند) است.... هيدجی عارف هنگام شب وفات خود همۀ طلاّّب مدرسۀ منيريّه، را جمع می كند و به آنها نصيحت و اندرز می‌دهد و به اخلاق اسلامی دعوت می‌نمايد. هيدجی نماز صبح خود را در اوّل فجر صادق می خواند و بعد از ساعتی در سال ۱۳۱۴ در تهران در سن ۴۴ سالگی وفات می كند.[۲] [۳]
[ویرایش] پانویس
- ↑ «پله پله تا ملاقات خدا». روزنامه مردم نو، ۱۴ تیر ۱۳۸۵، ص ۴.
- ↑ تهرانی، محمد حسين. كتاب معاد شناسی، جلد اول.
- ↑ سايت اطلاع رسانی تبيان استان زنجان
