جاحظ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

ابوعثمان عمروبن بحر(۱۶۰-۲۵۵ق) مشهور به جاحظ؛ ادیب معتزلی، خوش‌سخن، خوش‌نویس، معاشر با مترجمین فارسی و سریانی و نویسنده بسیاری از تألیف‌های سده ۳، از اهالی بصره است.

فهرست مندرجات ۱ آثار ۱.۱ موسیقی ۲ پانویس ۳ منابع

[ویرایش] آثار

موضوعات نوشته‌های جاحظ بسیار گوناگون است؛ از جمله ادبیات، ادبیات عامه، کلام، سیاست و بعضی شاخه های علوم طبیعی. ولی آنچه کتاب‌های او را ممتاز می‌سازد، شیوه ادبی بارز او در نگارش، آگاهی او از زندگی اجتماعی مردم و شناخت سرشت و اخلاقشان است. برخی از مهم‌ترین کتاب‌های او بر این پایه‌اند^[۱]:

• البیان و التبیین
• الحَیَوان
• البُخَلاء

[ویرایش] موسیقی

تصنیفات جاحظ بسیار و در آن‌ها، مطالب سودمند و ضروری درباره مسائل دوران ساسانی، از جمله شعر و سرود و خوانندگی است:

• طبقات المغنیین: شرح مطالبی درباره جایگاه‌های مغنیان دوران ساسانی
• التاج: درباره طبقه‌های سه‌گانه ندیمان و رامشیان، و رتبه‌هایی که داشته‌اند؛ جشن مهرگان و مطلب‌هایی درباره استادی و چیرگی برخی هنرمندان
• رساله القیان: رساله کنیزکان رامشگر
• المحاسن و الاضداد

[ویرایش] پانویس

1. ↑ دانشنامه جهان اسلام، جاحظ

‎

[ویرایش] منابع

• ستایشگر، مهدی. نام نامهٔ موسیقی ایران زمین جلد سوّم. چاپ اوّل، تهران: اطلاعات، ۱۳۷۶، ISBN ۹۶۴-۴۲۳-۳۷۷-۸(جلد ۳). ‏