تاریخچه روابط ایران و آلمان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
در دوره قاجار، زمانی که ناصرالدین شاه با مداخلات بی رویه دو دولت روس و انگلیس روبرو گردید، تصمیم گرفت تا روابط خود را با دولت آلمان گسترش دهد تا شاید از این طریق از نفوذ دو کشور مذکور بکاهد. ناصرالدین شاه در سفرهای اول و دوم خود به اروپا در سالهای ۱۸۷۳ م / ۱۲۹۰ ه.ق و ۱۸۷۸ م / ۱۲۹۵ ه.ق از کشور آلمان بازدید کرد و مذاکراتی با ویلهلم اول امپراتور آلمان و بیسمارک صدر اعظم آن کشور انجام داد. وی در ضمن این مذاکرات، علاقه خود را به گسترش و تقویت روابط دو کشور ابراز داشت. در زمان اقامت ناصرالدین شاه در آلمان عهدنامه مودت و تجارت و سیر کشتیها بین ایران و آلمان در ۱۱ ژوئن ۱۸۷۳ م / ۱۲۹۰ ه' .ق به امضاء رسید.(۱)
در سال ۱۸۸۳ م / ۱۳۰۱ ه.ق، علیقلی‌خان مخبرالدوله رهسپار برلین گردید. وی حامل نامه‌هایی از طرف ناصرالدین شاه برای ولیعهد آلمان و بیسمارک بود. هدف از نگارش این نامه‌ها گسترش روابط میان دو کشور، برپایی سفارتخانه در پایتخت‌های یکدیگر، ساخت راه آهن توسط شرکتهای آلمانی و استخراج معادن ایران زیر نظر مهندسین آلمانی بود؛ که درپی ارسال آن نامه در سال ۱۸۸۵ م / ۱۳۰۳ ه.ق دو دولت تصمیم به ایجاد روابط سیاسی و تأسیس سفارتخانه در پایتخت‌های یکدیگر گرفتند. سپس میرزا رضاخان گران مایه (مؤیدالسلطنه) از طرف ناصرالدین شاه به عنوان نخستین سفیر ایران در آلمان عازم برلین گردید و گراف فن برانشویک نیز به عنوان ایلچی مخصوص و وزیر مختار امپراتور آلمان به ایران آمد و به تأسیس سفارتخانه در تهران مبادرت ورزید.(۲)
[ویرایش] پانوشت
-۱ مهدوی، عبدالرضاهوشنگ ،تاریخ روابط خارجی ایران، انتشارات امیر کبیر، تهران، چاپ چهارم، ۱۳۶۹، ص ۲۷۷. -۲ هدایت، محمدتقی مخبرالسلطنه، گزارش ایران، نشر نقره، تهران، چاپ دوم، ۱۳۶۳، ص ۴۸.
[ویرایش] برگرفته از
نوشتار: دکتر عبدالکریم مشایخ، کشتی پرسپولیس اولین ناو جنگی ایران در خلیج فارس در وب‌گاه جنوب (برداشت آزاد)
