بازی‌های ایرانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
نام برخی از بازیها و بازیچه‌های سنتی ایرانی و اصطلاحات بکار رفته در بازیها:
- آپوق
- آتش فراز
- آتشین مار
- آخردست
- آفتاب دزدک
- آوند (نام پارسی شطرنج است)
- اتل متل توتوله
- اخلکندو
- ارغشتک
- ارک
- اسب
- اسم بازی
- اسم پیشونی
- اسم فامیل
- اسمی
- اشتالنگ
- الک‌دولک
- انگلندو
- اورک
- بادافره (فرفره)
- بادبر
- بادپر
- بادپیچ
- بادفرنگ
- بازی شناسایی
- بازپیچ
- بازنیچ
- بانوچ
- بر زدن
- بژول (استخوان اشتالنگ)
- بورک
- پاسپار (لگدبازی)
- پانتومیم
- پژول (گلولهٔ بازی)
- پشتک
- پک
- پگ
- پل
- پله
- پهنه
- پیاده
- تاپ‌تاپه‌خمیر
- تتی (خمیربازی)
- تَخش (تیر آتشبازی)
- تُرتُرک (بازی سرخوردن از کوه در شیراز)
- تشت و خایه
- تَشیره (تیله)
- تک
- توژی (غذا خوردن دانگی بچه ها)
- تیرتخش
- جدانک یا کوزه گردان
- جرنگ جرنگ
- جمله سازی
- جَمهَلو
- جنگ
- چال
- چالیک
- چپچله
- چرخوک
- چشم بندک
- چشمک
- چفته
- چلانک
- چلک
- چنچولی (تاب بازی)
- چوگان
- چوگانی (اسب درخور بازی چوگان)
- خرپلیس
- دبلنا
- دست بازی
- دوز
- دومینو
- زو
- سنگ کاغذ قیچی
- شاه دزد وزیر
- قایم‌باشک
- کلاغ پر
- گرگم‌به‌هوا
- گرگی‌لی‌لی
- گل یا پوچ
- ماروپله
- مافیا
- مشاعره
- منچ
- نقطه خط
- نون بیار کباب ببر
- هپ
- هفت‌سنگ
- یک‌قل‌دو‌قل
- یه مرغ دارم
[ویرایش] جستارهای وابسته
- بازی‌های محلی لرستان
- بازی‌های محلی قزوین
[ویرایش] منبع
فرهنگ برهان قاطع (به کوشش صادق کیا، در: گاهنامه هنرهای زیبای کشور، شماره ۲، ۱۳۴۱ خورشیدی).
