انکار هولوکاست

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

تصوبر آنچه که کوره‌های آدم‌سوزی در اردوگاه مرگ آشویتز می‌خوانند

انکار هولوکاست باوری است که اظهار می‌دارد نسل‌کشی یا آنچه که «همه‌سوزی جمعی گروه‌های مختلفی از مردم بخصوص یهودیان اشکنازی، همجنسگرایان و کولیها در طی جنگ جهانی دوم بدست آلمان نازی در اتاقهای گاز از ۱۹۴۱ تا انتهای ۱۹۴۵» خوانده می‌شود، اتفاق نیافتاده‌است و یا بزرگ نمایی ‌شده است. امروزه انکار هولوکاست را از مصادیق یهودی‌ستیزی به شمار می‌آورند.

بسیاری از انکار کنندگان هولوکاست واژه انکار را برای معرفی دیدگاه خود مناسب نمی دانند و به جای آن از عبارت بازنگری هولوکاست یا بازنگری خواهی استفاده می کنند. برخی هم عبارت انکار هولوکاست را برای تفکیک دیدگاه سیاسی ردکننده از دیدگاه تاریخی بازنگری خواه، به کار می برند. از این رو انکار هولوکاست مفهومی سیاسی است. برخی از گروه های مسلمان هولوکاست را افسانه خوانده و آنرا بهانه صهیونیست‌ها برای فریب اذهان عمومی در اشغال فلسطین معرفی می کنند.[6]

باور عمومی در غرب این است که هولوکاست بر مبنای اظهارات نجات یافتگان آن وقایع، افسران سابق ارتش آلمان نازی، عکسها، دادگاه‌ها، مدارک به جای مانده از اردوگاه‌های مرگ و وسایل مستقر در آنها از جمله کوره‌های آدم سوزی و اتاقهای گازی که در اردوگاه‌های مرگ هنوز به صورتی کاملاً دست نخورده باقی مانده‌اند، استوار است. بر پایه این مدارک، روشهای قتل‌عام استفاده از اتاق‌های گاز سیانور و در بعضی موارد تیرباران جمعی بوده‌است و سپس اجساد قربانیان سوزانده می‌شدند و خاکستر آن‌ها دفن یا پراکنده می‌شد.

فهرست مندرجات

۱ دلایل انکارکنندگان هولوکاست
- ۱.۱ اغراق در پاکسازی نژادی
۲ جرم بودن انکار هولوکاست در برخی کشورها
۳ کنفرانس هولوکاست در تهران و واکنشهای جهانی به آن
۴ مشهورترین انکار کنندگان هولوکاست
۵ جُستارهای وابسته
۶ منابع
۷ پیوند به بیرون

[ویرایش] دلایل انکارکنندگان هولوکاست

برخی دلایل ادعا شده برای رد هولوکاست به این شرح است: ^[7]^[8]

اتاق‌های موسوم به گاز فقط برای شپش‌زدایی و موارد بهداشتی استفاده می‌شده‌است و استفاده از گاز سیانور (سیکلوین ب) برای کشتار مردم مقرون به صرفه نمی‌باشد.
نشانه‌ای از گاز سیانور در دیوارهای اتاقهای اصلی گاز که گفته می‌شود برای کشتار یهودیان استفاده می‌شده پیدا نشده‌است.
اسناد موجود نشان می‌دهد که زندانیان بیمار یهودی و غیر یهودی مورد مداوا قرار گرفته و جراحی هم می‌شده‌اند.
وینستون چرچیل، نخست وزیر بریتانیا و دوایت آیزنهاور رییس جمهور آمریکا در کتابهای خاطرات خود از جزییات دوران جنگ، هیچ اشاره‌ای به وجود اتاق‌های موسوم به گاز نداشته‌اند.
بیماری ویروسی تیفوس در آن زمان شیوع داشت و تصاویر اجساد بسیار لاغر مردگان نیز شاهد بر همین ماجراست. دولت برای جلوگیری از گسترش پخش این ویروس کشنده اجساد مردگان را می‌سوزاند.

[ویرایش] اغراق در پاکسازی نژادی

برخی پاکسازی نژادی يهوديان از طریق اخراج آنها به اردوگاه‌های کار اجباری را تایید می‌کنند، ولی ادعای وجود اتاقهای گاز را بی‌اعتبار می‌دانند.

مايکل سانتومارو، محقق آمریکایی و سردبير انتشارات کستل هيل (Castle Hill) می‌گوید: "ما روی دادن وقايعی چون اخراج يهوديان و پاکسازی نژادی را تاييد می کنيم و تصديق می کنيم ... البته ما اذعان داريم که شمار زيادی بالغ بر صدها هزار يهودی در جبهه شرقی نبرد قتل عام شدند. اما برخی از اين قربانيان مبارزان پارتيزانی بودند. ما در عين حال انکار نمی کنيم که زنان و کودکان و مردان بی گناه نيز در اين جبهه قصابی شدند، اما در خصوص شمار نهايی کل قربانيان يهودی با مورخين متعارف اختلاف نظرهای عمده ای داريم."

يورگن گراف، مورخ و پژوهشگر سوئيسی اظهار می‌دارد: "در رابطه با وجود اتاق های گاز برای قتل عام يهوديان نيز ماجرا به همين نحو است، يعنی تمام داستان بر شهادت افراد مبتنی شده است. به طور کلی گزارش شاهدان عينی نسبت به مدارکی که از روش های علمی به دست آمده باشد، اعتبار بسيار کمتری دارد."

[ویرایش] جرم بودن انکار هولوکاست در برخی کشورها

در بسیاری از کشورهای اروپایی انکار و یا اغراق‌شده خواندن هولوکاست به دلیل آنچه که «جلوگیری از انکار واقعیت‌های تاریخی، یهودستیزی و سواستفاده طرفداران حزب نازی» می‌نامند، جرم تلقی می‌شود ^[۱]. در غرب انکار هولوکاست از مصادیق «ترویج نفرت قومی» شمرده شده و یک بحث تاریخی-دانشگاهی به شمار نمی‌آید. از آنجا که انکار هولوکاست در یک فضای انتزاعی آکادمیک صورت نمی‌گیرد، در زمره عقاید سیاسی نژادپرستانه قرار داده می‌شود که در ظاهر یک بحث تاریخی حقیقت جویانه ارایه می‌گردد. از این رو در اروپا و آمریکا به جای مراکز دانشگاهی در مراجع قضایی به آن رسیدگی می‌شود. از آنجا که انکار هولوکاست به مبارزه با مدارک و باورهای صلح جویانه و مدارا محور (فردگرایی که دموکراسی امروزی بر آن استوار است) روی دارد، به عنوان مصداق اندیشه «دیگری ستیزی» و ترویج «نژادپرستی» با تحریف تاریخ قلمداد می‌گردد.

یکی از افرادی که در سال ۲۰۰۶ به جرم انکار هولوکاست به سه سال زندان محکوم شد، دیوید اروینگ، مورخ بریتانیایی بود ^[۲].
روژه گارودی محقق فرانسوی به علت انکار هولوکاست زندانی شد.
یورگن گراف، مورخ و پژوهشگر سوئیسی نیز به خاطر سخنانش در انکار هولوکاست به زندان محکوم شد و برای فرار از زندان از سوئیس خارج شد. وی هم‌اکنون در روسیه زندگی می‌کند.^[۳]^[۴]
روبر فوریسون، در سال ۲۰۰۶ به دلیل مصاحبه ای که در سال ۲۰۰۵ با شبکه سحر ۱ انجام داد، به جرم انکار هولوکاست، به سه ماه زندان و پرداخت ۷۵۰۰ یورو محکوم شد ^[۵]. وی به خاطر بیان عقیده‌اش، بارها از سوی گروه‌های تندروی یهودی مورد آزار و ضرب و شتم قرار گرفته است ^[۶]^[۷].

[ویرایش] کنفرانس هولوکاست در تهران و واکنشهای جهانی به آن

در پی طرح سوال پیرامون مرگ شش میلیون نفر موسوم به هالوکاست در اردوگاه‌های مرگ آلمان نازی توسط رئیس جمهور ایران، کنفرانسی با شرکت ۶۷ پژوهشگر هولوکاست از جمله یهودیان از کشورهای مختلف از تاریخ ۲۰ و ۲۱ آذرماه در تهران برگزار شد. [9] [10]

اولین واکنشهای کشورهای غربی به این کنفرانس بسیار تند بود به طوری که سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا این کنفرانس را «رسوایی تازه رژیم تهران» خواند و گفت «انکار مرگ شش میلیون نفر، شگفت انگیز و شرم آور است». [11] [12]

سخنگوی سازمان ملل متحد نیز اعلام کرد که دبیرکل سازمان ملل از شنیدن این واقعه «سخت حیرت زده» شده‌است. [13]

همچنین یک سازمان یهودی حکم «جلب بين المللی برای احمدی نژاد» را به خاطر سخنانش خواستار شد.[14]

وزارت امور خارجه آلمان نیز با احضار نماینده جمهوری اسلامی ایران در آلمان، به برگزاری کنفرانس هولوکاست در تهران شدیدا اعتراض کرد. [15]

همچنین تونی بلر، نخست‌وزیر سابق بریتانیا نیز با انتقاد از برگزاری همايش موسوم به هولوکاست در تهران، آن را «غيرقابل باور» و «کنفرانسی نژادپرستانه» خواند. [16]