Υδατοσφαίριση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

[Επεξεργασία] Ιστορία

Διεξάγεται από το 1926, αν και από τότε έχει αλλάξει πολύ. Συχνά οι κανονισμοί αλλάζουν, σε μια προσπάθεια της διεθνούς ομοσπονδίας να κάνει το άθλημα πιο κινητικό και θεαματικό. Σύμφωνα με μια φήμη, κάποτε στις Ινδίες Άγγλοι έφιπποι παίζοντας το πόλο από στραβό χτύπημα έστειλαν τη μπάλα σε παρακείμενη λίμνη. Οι πολίστες βρήκαν την ευκαιρία να βουτήξουν στο νερό για να δροσιστούν και να πιάσουν τη μπάλα και διαπίστωσαν ότι μπορεί να γίνει ένα ανάλογο παιχνίδι μέσα στο νερό. Έτσι, με μια μικρή μπάλα του πόλο παίχτηκε για πρώτη φορά πόλο σε πισίνα που είχε για τέρματα δυο βάρκες σε απόσταση 50 μέτρων.

Αργότερα ο χώρος μίκρυνε και η μπάλα μεγάλωσε. Άγγλοι κολυμβητές με φανατικότερο τον Ουίλσον από τη Γλασκώβη οργάνωσαν τους πρώτους ανεπίσημους αγώνες το 1876. Σε 10 χρόνια συντάχθηκαν οι πρώτοι κανονισμοί και έγιναν οι πρώτοι αγώνες του πρωταθλήματος. Το 1890 παίχτηκε σε ανοικτό κολυμβητήριο του Κένσιγκτον ο πρώτος διεθνής αγώνας μεταξύ της Αγγλίας και της Σκωτίας. Υπήρχε μεγάλος φανατισμός και οι Άγγλοι κέρδισαν με 4-0. Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε διέδωσε το άθλημα στην Ουαλία και την Ιρλανδία. Το 1901 έγινε και ο πρώτος διεθνής αγώνας στη Βιέννη με αντιπάλους μια ομάδα της Ουγγαρίας και τη Βίνερ Ατλέτικ σπορ κλαμπ και το πόλο προστέθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων το 1900. Μέχρι το 1930 στις ΗΠΑ ήταν δημοφιλής μια παραλλαγή του αθλήματος όπου παιζόταν με μισοφουσκωμένη μπάλα και είχε αντικειμενικό σκοπό την κατοχή της για όσο το δυνατό μεγαλύτερο διάστημα.

Για πολλά χρόνια η Ουγγαρία ήταν η βασίλισσα της Ευρώπης και του κόσμου. Κατέκτησε τον τίτλο 10 φορές στις 14 πρώτες διοργανώσεις. Στη συνέχεια ξεπετάχτηκε η πρώην Σοβιετική Ένωση και η Γερμανία. Από το 1985 συμπεριελήφθηκε στο πρόγραμμα και η υδατοσφαίριση γυναικών με πρώτη πρωταθλήτρια την Ολλανδία.

[Επεξεργασία] Κανόνες

Η υδατοσφαίριση είναι ομαδικό άθλημα και παίζεται σε πισίνες από δυο ομάδες κολυμβητών. Κάθε ομάδα έχει 13 παίκτες από τους οποίους συμμετέχουν οι επτά και αντικειμενικός σκοπός της είναι να στείλει την μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Οι παίκτες, εκτός του τερματοφύλακα, επιτρέπεται να χρησιμοποιούν μόνο το ένα χέρι στην προώθηση ή τη μεταβίβαση της μπάλας που μοιάζει με εκείνη του ποδοσφαίρου.

Κάθε αγώνας έχει τέσσερις περιόδους από εννέα λεπτά πραγματικού παιχνιδιού. Η επίθεση κάθε ομάδας διαρκεί 35'. Ανάμεσα στις περιόδους γίνεται μια δίλεπτη διακοπή ώστε οι ομάδες να αλλάξουν τέρματα. Σε περίπτωση ατυχήματος ή τραυματισμού ο διαιτητής μπορεί να παρατείνει τον αγώνα μέχρι και τρία λεπτά. Αν το ματς τελειώσει ισόπαλο και οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει νικητής γίνεται μια πεντάλεπτη διακοπή και ακολουθούν δυο τρίλεπτες περίοδοι πραγματικού παιχνιδιού, δηλαδή σταματάει ο χρόνος σε φάουλ, πέναλτι και άλλα με διάλειμμα ενός λεπτού. Όποια ομάδα σκοράρει θα είναι η νικήτρια.

Σήμερα έχουν γίνει αρκετές τροποποιήσεις σε αυτό το άθλημα. Κάθε αγώνας έχει τέσσερις περιόδους από 8 λεπτά,ανάμεσα από την 1η και 2η περίοδο έχει 1 λεπτό διάλειμμα ,ανάμεσα στην 2η και 3η υπάρχει ημίχρονο που διαρκει πέντε λεπτά στο οποίο οι ομάδες αλλάζουν εστίες και αναμεσα στην 3η και τέταρτη υπάρχει διάλειμμα 1 λεπτό. Επίσης η επίθεση κάθε ομαδας διαρκεί 30 δευτερόλεπτα.

Γκολ επιτυγχάνεται όταν ολόκληρη η μπάλα περνάει τη γραμμή του τέρματος που βρίσκεται ανάμεσα στα κάθετα και το οριζόντιο δοκάρι της εστίας, με την προϋπόθεση ότι δεν προωθήθηκε με γροθιά και ότι την άγγιξαν τουλάχιστον δυο παίκτες εκτός του τερματοφύλακα. Επίσης γκολ επιτυγχάνεται και όταν ένας αθλητής περάσει τη γραμμή του τέρματος της ομάδας του μαζί με τη μπάλα. Νικήτρια είναι η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ. Κατάλληλα χρώματα θεωρούνται το άσπρο για τη γραμμή του τέρματος που πρέπει να απέχει τουλάχιστον 30 εκ. από το άκρο της πισίνας, το άσπρο για τη γραμμή της σέντρας που χωρίζει την πισίνα σε δυο ίσα μέρη, το κόκκινο για τη γραμμή του κόρνερ που απέχει δυο μέτρα από τη γραμμή του τέρματος και το κίτρινο για τη γραμμή του πέναλτι που απέχει τέσσερα μέτρα από τη γραμμή του τέρματος.

Στην πλευρά της πισίνας όπου κινούνται οι κριτές τερμάτων τοποθετείται δυο μέτρα μακριά από κάθε γωνία ένα ευδιάκριτο χρωματιστό σημάδι. Για το διαιτητή πρέπει να υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος, έτσι ώστε να κινείται από το ένα ως το άλλο άκρο της μιας πλευράς της πισίνας, καθώς και για τους δυο κριτές τερμάτων που βρίσκονται στο ύψος των γραμμών του τέρματος. Τα τέρματα πρέπει να είναι άσπρα, να επιπλέουν στο νερό, να είναι γερά συναρμολογημένα και να μη λυγίζουν. Έχουν άνοιγμα τριών μέτρων, ενώ το οριζόντιο δοκάρι πρέπει να βρίσκεται 90 εκ. πάνω από την επιφάνεια του νερού (όταν το νερό έχει βάθος πάνω από 1,5 μέτρα) ή 2.40 από το βυθό της πισίνας (όταν το νερό έχει βάθος λιγότερο από 1,5 μέτρα). Τα τέρματα είναι εφοδιασμένα με δίχτυ.

Η μπάλα έχει περιφέρεια 68 ως 71 εκ. και βάρος 400 ως 450 γραμμάρια. Πρέπει να είναι στρογγυλή, καλά φουσκωμένη και εντελώς αδιάβροχη. Απαγορεύεται η επικάλυψή της με γράσο ή παρόμοιο υλικό. Οι κολυμβητές των δύο ομάδων πρέπει να φοράνε διαφορετικά σκουφάκια, συνήθως μπλε και άσπρο για να διακρίνονται και να μη μπερδεύονται οι αντίπαλοι. Αν κάποιος παίκτης χάσει το σκούφο πρέπει να περιμένει μια διακοπή για να βρει ή να τον αντικαταστήσει με άλλο. Ο τερματοφύλακας έχει τον αριθμό 1 και οι άλλοι παίκτες από το 2 μέχρι και το 13. Οι αθλητές φοράνε μαγιό και απαγορεύεται να έχουν πάνω τους οποιοδήποτε αντικείμενο, ενώ δεν μπορούν να αλειφθούν με λάδι.