Σπαχής
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Οι Σπαχήδες [spä'hē] ή σιπαχήδες απάρτιζαν το οθωμανικό ιππικό. Οργανώθηκαν ως σώμα κατά τον 14ο αιώνα σε φεουδαρχική βάση. Οι αξιωματικοί κατείχαν φέουδα (τιμάρια) κατά το βυζαντινό πρότυπο, που παρέχονταν από τον σουλτάνο, και επιτηρούσαν τους χωρικούς που εργάζονταν στη γη τους. Επίσης, καρπώνονταν τα εισοδήματα που προέρχονταν από τα φέουδα, εις αναγνώριση της στρατιωτικής υπηρεσίας τους προς τον σουλτάνο. Έως τα μέσα του 16ου αιώνα ήταν το σημείο αιχμής του οθωμανικού στρατού. Δεσμευμένοι, ωστόσο, στην παράδοση του ελαφρού ιππικού άργησαν αν υιοθετήσουν τα πυροβόλα όπλα, η ανάπτυξη των οποίων έκανε το ιππικό λιγότερο σημαντικό για τις πολεμικές συγκρούσεις. Όπως και οι Γενίτσαροι, διέθεταν σημαντική πολιτική δύναμη έως ότου ο Μαχμούτ Β΄ ανακάλεσε την εξουσία τους στα φέουδα το 1828, και τους αντικατέστησε στο πεδίο της μάχης με σύγχρονο πυροβολικό, στην προσπάθειά του να χτίσει έναν σύγχρονο στρατό. Ο όρος σπαχής χρησιμοποιείται, επίσης, για να περιγράψει τους αλγερινούς και Σενεγαλέζους ιππείς του γαλλικού ιππικού εκείνης της περιόδου.
