Olympia (Manet)
Diwar Wikipedia, an holloueziadur digor
Olympia |
Édouard Manet, 1863 |
Eoullivadur war vezher |
130,5 × 190 cm |
Mirdi Orsay |
Olympia zo unan eus eus brudetañ taolennoù Édouard Manet zo bet graet e 1863. Da gentañ e oa da vezañ lakaet e Saloñs ar re Nac'het er bloavezh-se end-eeun, met ne voe diskouezet nemet daou vloaz war-lerc'h.
Muioc'h a dabut a voe c'hoazh diwar-benn an oberenn-maén eget diwar-benn Merenn war al leton. Gwelout a reer ur c'hast a hañval dont eus un harem eus ar reter o'n em lakaat prest da vont da ober ur gibelladenn. En daolenn ez eus ur c'hempouez-digempouez etre ar vaouez wenn hag an hini zu, a zo diwar skouer an taolennoù akademek niverus ma weler ur vaouez a vuhez fall gant he sklavez zu : ainsi des Odalisques d'Ingres, ou encore de l'Odalisque de Bénouville et de celle de Jalabert dans les années 1840.
Bien que Manet ait à l'évidence cherché le scandale, l'avalanche de récriminations dont il fut la victime l'accabla assez fortement, et le soutien de son ami Charles Baudelaire l'aida à passer ce cap difficile de sa vie.
[kemmañ] Analyse
Olympia a ra dave, en ur mod, da livadurioù brudet Tizian Gwener Urbino ha Danae.
Le caractère désintéressé et hautain de l'Olympia est traduit par le fait que la femme de chambre au second plan se fond avec la couleur du mur. Tandis qu'elle manifeste un interêt certain à apporter à l'Olympia les fleurs qu'elle vient de recevoir, celle-ci n'y prête aucune attention et continue à poser et à aguicher les spectateurs que nous sommes d'un regard franc et provoquant.
Contrairement au Déjeuner sur l'herbe, Olympia n'est donc pas tant choquante par son thème que par la manière dont ce thème est traité. Outre qu’elle soit entièrement nue, la modèle (Victorine Meurent) s'affiche avec une insolence et une provocation indéniables. L'atmosphère générale d'érotisme, surtout, est renforcée par la présence du chat noir à la queue relevée, aux pieds de la jeune fille. L'animal fut ajouté par Manet, non sans humour, afin de remplacer l'innocent chien figurant dans la Vénus d’Urbin, et peut-être également afin de désigner par métaphore ce que la jeune fille cache précisément de sa main. D'autres éléments de la composition ont longtemps perturbé les critiques : c'est le cas du bouquet de fleurs, nature morte s'invitant de manière incongrue dans un tableau de nu, mais aussi du bracelet (qui appartenait à la mère du peintre !) et de l'absence d'une perspective construite.
[kemmañ] Références
Voir Histoires de peinture de Daniel Arasse pour le parallèle analytique avec la Vénus d'Urbin du Titien.