การคมนาคมในลอนดอน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

การคมนาคมในลอนดอน อยู่ในรูปแบบระบบถนน รถไฟ และ การคมนาคมทางอากาศในสหราชอาณาจักร เป็นระบบที่มีความสลับซับซ้อนและกว้างใหญ่ และเป็นระบบที่มีทั้งระบบที่บริหารโดยรัฐบาลท้องถิ่นและระบบที่บริหารโดยเอกชน ซึ่งเป็นรากฐานของระบบถนนและรถไฟของประเทศ นอกจากนั้นลอนดอนยังมีสนามบินอีกหลายสนามบิน เช่น ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์ เป็นต้น และ ท่าเรือลอนดอน (Port of London) บนฝั่งแม่น้ำเทมส์ที่ใช้ในการคมนาคมกับทะเลเหนือ

การคมนาคมภายในลอนดอนเป็นหนึ่งในสี่ของนโยบายที่นายกเทศมนตรีลอนดอน จะต้องรับผิดชอบ ที่บริหารโดยหน่วยงานที่มีชื่อว่า องค์การการคมนาคมสำหรับลอนดอน (Transport for London) หรือเรียกย่อ ๆ ว่า "TfL"; TfL ควบคุมการคมนาคมสาธารณะในพื้นที่ รวมทั้ง รถไฟใต้ดิน, รถเมล์ท้องถิ่น, แทรมลิงก์ และ รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ (Docklands Light Railway หรือย่อว่า DLR) แต่ขณะนี้ TfL ไม่มีอำนาจในการบริหารระบบรถไฟแห่งชาติที่บริการภายในเขตนครลอนดอนและปริมณฑล ซึ่งเป็นหน้าที่ของกระทรวงคมนาคม นอกจากนั้น TfL ยังมีหน้าที่ควบคุมถนนสายหลักแต่มิได้มีหน้าที่ในการคุมถนนสายย่อยซึ่งเป็นหน้าที่ของผู้บริหารส่วนท้องถิ่น (ดูข้างล่าง)

เนื้อหา 1 รถไฟใต้ดินและรางเบา 1.1 รถไฟใต้ดินลอนดอน 1.2 รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ 1.3 รถราง 2 รางหนัก 2.1 ระบบรถไฟสำหรับผู้ทำงานในลอนดอน 2.2 ระบบรถไฟระหว่างเมือง 2.3 บริการสนามบิน 2.4 บริการระหว่างประเทศ 3 รถโดยสารประจำทาง 4 ถนน 4.1 เส้นทางหลัก 4.2 เส้นทางขนาดเล็ก 4.3 ค่าเข้าเมือง 4.4 รถรับจ้างส่วนบุคคล 4.4.1 รถแท็กซี่และรถรับจ้าง 4.4.2 รถม้า 4.4.3 รถจักรยาน 4.4.3.1 ประวัติ 5 สนามบิน 6 การคมนาคมทางน้ำ 7 จักรยาน 8 ดูเพิ่ม 9 แหล่งข้อมูลอื่น 10 อ้างอิง

[แก้] รถไฟใต้ดินและรางเบา

องค์การการคมนาคมสำหรับลอนดอนบริหารรถไฟสองระบบ ที่มิใช่เป็นส่วนหนึ่งของระบบรถไฟแห่งชาติ ระบบที่ใหญ่กว่าคือ รถไฟใต้ดินลอนดอน และที่เล็กกว่าคือ รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ ให้บริการในใจกลางลอนดอน, ลอนดอนตะวันออก และ ลอนดอนตะวันตกเฉียงใต้ นอกจากนั้นองค์การก็ยังบริหารระบบ แทรมลิงก์ (รถราง) อยู่ใจกลางครอยดอน (Croydon) ด้วยสายต่าง ๆ ไปที่วิมเบิลดัน (Wimbledon), นิวแอดดิงตัน (New Addington) และ เบ็คเคนแฮม (Beckenham)

[แก้] รถไฟใต้ดินลอนดอน

ดูบทความหลักที่ รถไฟใต้ดินลอนดอน

รถไฟใต้ดินลอนดอนรู้จักทั่วไปในนาม "Tube" ซึ่งเป็นระบบการคมนาคมขนส่ง (Rapid transit) ที่เก่าแก่ที่สุดในโลก เริ่มให้บริการครั้งแรกในปี พ.ศ. 2406 วันหนึ่งๆ จะมีผู้โดยสารมากกว่า 3 ล้านคนใช้บริการรถไฟใต้ดิน โดยมีจำนวนผู้โดยสารถึง 1 ล้านล้านคน เป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2549 ^[1] รถไฟใต้ดินลอนดอนมีด้วยกันทั้งหมด 12 สายโดยส่วนใหญ่เชื่อมต่อเขตชานเมืองเข้ากับใจกลางลอนดอนและทำหน้าที่เป็นระบบแจกจ่ายผู้โดยสารภายในตัวลอนดอนไปตามจุดต่างๆ โดยเฉพาะจากสถานีรถไฟหลักๆ

รถไฟใต้ดินให้บริการลอนดอนทางเหนือแม่น้ำเทมส์มากกว่าทางใต้ สาเหตุเนื่องมาจากเรื่องธรณีวิทยา ภูมิศาสตร์ ความเป็นคู่แข่งทางประวัติศาสตร์ระหว่างสองบริเวณนี้ ฯลฯ ซึ่งเป็นการทำให้รถไฟถูกรวมไปไว้ในบริเวณเหนือแม่น้ำเทมส์เป็นส่วนใหญ่ การบริการของลอนดอนทางใต้ส่วนใหญ่จึงเป็นรถไฟบนบก (แต่โดยทั่วไปแล้วระบบรถไฟใต้ดินลอนดอนก็จะวิ่งให้บริการบนบกมากกว่าในอุโมงค์ใต้ดิน)

[แก้] รถไฟเบาสายดอคแลนดส์

ดูบทความหลักที่ รถไฟเบาสายดอคแลนดส์

รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ (Docklands Light Railway (DLR)) เป็นระบบรถไฟลอยฟ้ารางเบา ให้บริการบริเวณดอคแลนดส์ของลอนดอนตะวันออก เป็นบริการเสริมของระบบรถไฟใต้ดินลอนดอนโดยใช้ระบบการเก็บค่าโดยสารร่วมกันและ มีจุดการแลกเปลี่ยนเส้นทางซึ่งกันและกัน ปัจจุบันศูนย์กลางของการบริการของสายดอคแลนดส์อยู่ในบริเวณเขตธุรกิจแคนารี วาร์ฟ (Canary Wharf) ถึงแม้ว่าจะมิใช่บริเวณที่อยู่ในจุดประสงค์ดั้งเดิมของการเปิดให้บริการของสายดอคแลนดส์ในปี พ.ศ. 2530 ก็ตาม

ความสำเร็จของแคนารี วาร์ฟเป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ขยายการบริการได้อย่างรวดเร็วหลายเท่าตัว โดยในขณะนี้มีเส้นทางทั้งหมด 5 เส้นเชื่อมต่อ ไอลส์ออฟดอกส์ (Isle of Dogs) กับ รอยัลด็อคส์ (Royal Docks) และไปยัง นครหลวงลอนดอน, สแตรดฟอร์ด และ หลุยสชัม (Lewisham) ทางใต้ของแม่น้ำ นอกจากนั้นดอคแลนดส์ยังบริการสนามบินลอนดอนซิตี การขยายบริการอีกหลายส่วนยังคงอยู่ในระหว่างการวางแผนและการก่อสร้างรวมทั้งอีกสายหนึ่งที่เชื่อมสองฝั่งแม่น้ำเทมส์ที่วูลลิช (Woolwich) ด้วย และอีกสายหนึ่งทางเหนือเชื่อมต่อไปยังสถานีแสตร็ทฟอร์ด อินเตอร์แนเชอนัล (Stratford International) ทางตะวันออกของลอนดอน ซึ่งเป็นจุดที่ผู้โดยสารเปลี่ยนไปใช้ระบบรถไฟความเร็วสูง “High Speed 1” ที่วิ่งระหว่างลอนดอนไปยังช่องแคบอังกฤษ (Channel Tunnel)

[แก้] รถราง

ดูบทความหลักที่ แทรมลิงก์

ระบบรถรางในลอนดอนเป็นระบบรถรางเก่าแก่ที่สุดในโลก ย้อนเวลากลับไปถึงต้นสมัยวิกตอเรีย และยังคงเป็นเครือข่ายรถรางที่ใหญ่ที่สุดในอังกฤษ อย่างไรก็ตามระบบรถรางศูนย์หายไปจากถนนในลอนดอนตั้งแต่ราวปลายพุทธศตวรรษที่ 25 แต่ระบบรถรางมาเปิดบริการอีกครั้งในปี พ.ศ. 2543 เพื่อที่จะบริการย่าน ครอยดอน ในพื้นที่ทางใต้ของลอนดอน ระบบรถรางใหม่นี้ถูกตั้งชื่อว่า "แทรมลิงก์" แทรมลิงก์ เชื่อมต่อครอยดอนและระบบรถไฟบนบกเพื่อที่จะบริการได้รอบเขตชานเมือง และต่อไปยังที่ วิมเบิลดันทางตะวันตกเฉียงเหนือ การขยายไปที่ คริสตัลพาเลช กำลังอยู่ในระหว่างการวางแผน

[แก้] รางหนัก

ลอนดอนเป็นศูนย์กลางของเครือข่ายระบบรถไฟในบริเตนใหญ่ที่ประกอบด้วยสถานีปลายทาง 14 สถานีที่แก่ผู้ทำงานในลอนดอน, บริการสลับเปลี่ยน ภายในเมือง, สนามบิน และ บริการที่เชื่อมต่อกับยุโรป บริเวณใดในลอนดอนที่ไม่มีบริการรถไฟใต้ดิน หรือ DLR ก็จะได้รับบริการรางหนักไปยังสถานีปลายทางดังกล่าว บริการในปริมลฑลที่ว่านี้มิได้เป็นส่วนหนึ่งขององค์การการคมนาคมสำหรับลอนดอนแต่เป็นเจ้าของและบริหารโดยบริษัทเอกชนต่างๆ

สถานีปลายทางเหล่านี้ ได้แก่ แบล็คไฟรเออร์ส, แคนนอนสตรีท, ชาริงครอส, ยูสตัน, เฟ็นเชิร์ชสตรีท, คิงสครอส, ลิเวอร์พูลสตรีท, ลอนดอนบริดจ์, มอร์เกท, มาเรอเบิน, แพดดิงตัน, เซนต์แพนครัส, วิกตอเรีย และ วอเตอร์ลู

[แก้] ระบบรถไฟสำหรับผู้ทำงานในลอนดอน

ลอนดอนเป็นศูนย์กลางของเครือข่ายรถไฟไปกลับสำหรับผู้เดินทางเข้ามาทำงานในลอนดอนทุกวันที่มีขอบเขตกว้างและแผ่ออกจากศูนย์กลางเพื่อให้บริการแก่ผู้ที่พักอาศัยอยู่ในนครลอนดอนและปริมณฑล สถานีปลายทางแต่ละสถานีก็จะเชื่อมโยงกับบริเวณเฉพาะของบริเวณนั้น ผู้โดยสารที่เดินทางไปทำงานในใจกลางลอนดอนส่วนใหญ่ (ประมาณ 80% ของผู้โดยสารทั้งหมด 1.1 ล้าน) เดินทางโดยรถไฟใต้ดินลอนดอน (วันละสี่แสนคน) หรือ โดยรถไฟบนดิน (วันละแปดแสนหกหมื่นคน)^[2]

[แก้] ระบบรถไฟระหว่างเมือง

บริการระหว่างเมืองไม่ได้ออกขบวนจากสถานีปลายทางทั้งหมด แต่แต่ละสถานีปลายทางจะให้บริการรถไฟไปถึงจุดหมายเฉพาะตามจุดต่างๆ ในประเทศ สถานีปลายทางสำหรับรถไฟระหว่างเมืองส่วนใหญ่คือ แพดดิงตัน (สำหรับการบริการทางด้านตะวันตกของ อังกฤษ และ เวลส์ตอนใต้), วอเตอร์ลู (สำหรับการบริการด้านตะวันออกเฉียงใต้/ตะวันตกเฉียงใต้ของ อังกฤษ และ; เซาท์แธมทัน, พอร์ทสมัธ, บอร์นมัธ และ เวย์มัธ), วิกตอเรีย (สำหรับการบริการด้านชายฝั่งด้านใต้และไบร์ทัน), ยูสตัน (สำหรับการบริการทางบริเวณเวสต์มิดแลนด์, เวลส์ตอนเหนือ, ตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ และกลาสโกว์), เซนต์แพนครัส (สำหรับการบริการทางอีสต์มิดแลนด์), คิงสครอส (สำหรับการบริการภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอังกฤษและเอดินบะระ) และ ลิเวอร์พูลสตรีท (สำหรับ อีสต์แองเกลีย)

[แก้] บริการสนามบิน

สนามบินฮีทโธรว์, แกตวิค และ สแตนสเตด มีบริการรถไฟเฉพาะเข้าสู่ใจกลางเมือง นอกไปจากบริการปกติสำหรับแกตวิคและสแตนสเตด บริการฮีทโธรว์เอ็กซ์เพรสจากแพดดิงตัน ให้บริการโดยบริษัทผู้ควบคุมสนามบิน - บริษัทบีเอเอ ขณะที่แกตวิคเอ็กซ์เพรส จาก วิกตอเรีย และ สแตนสเตดเอ็กซ์เพรส จากลิเวอร์พูลสตรีท ให้บริการโดยบริษัทอื่นที่ให้บริการรถไฟ

[แก้] บริการระหว่างประเทศ

บริการระหว่างประเทศให้บริการโดยยูโรสตาร์จาก เซนต์แพนครัส ไปยัง ปารีส และ บรัสเซลส์ ผ่าน อุโมงค์ช่องแคบอังกฤษ โดยหยุดที่ สแตรดฟอร์ด ใน ลอนดอนตะวันออก ระบบการสับเปลี่ยนใหม่นี้เปิดให้บริการเมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2550 ซึ่งตัดเวลาเดินทางไปราว 20 - 25 นาทีเมื่อเปรียบเทียบกับบริการก่อนหน้านั้นที่ผู้โดยสารต้องเดินทางไปที่ วอเตอร์ลูอินเตอร์แนเชอนัลก่อน ดังนั้นการเดินทางไปปารีสจึงเหลือเพียง 2 ชั่วโมง 15 นาที และจากลอนดอนและบรัสเซลเพียง 1 ชั่วโมง 51 นาที^[3]

[แก้] รถโดยสารประจำทาง

เครือข่ายรถโดยสารประจำทางในลอนดอนเป็นระบบที่กว้างใหญ่มากโดยมีตารางเวลาบริการมากกว่า 6,800 ตารางทุกวันสัปดาห์และบรรทุกผู้โดยสารประมาณราวหกล้านคนในกว่า 700 เส้นทางที่แตกต่างกัน ^[4] รถโดยสารประจำทางเน้นการให้บริการระดับท้องถิ่น และให้บริการผู้โดยสารจำนวนมากกว่ารถไฟใต้ดิน นอกจากจะให้บริการในเวลากลางวันแล้ว รถโดยสารประจำทาง 100 สายในลอนดอนยังให้บริการในตอนกลางคืนตลอด 24 ชั่วโมงด้วย

องค์การการคมนาคมสำหรับลอนดอนบริหารระบบรถโดยสารประจำทางโดยมีสัญญาจ้างให้บริษัทเอกชนต่าง ๆ ดูแลเส้นทางบางเส้น โดยองค์การเป็นผู้กำหนดเส้นทาง, ความถี่, ค่าโดยสาร และแม้แต่ชนิดของยานพาหนะที่จะใช้ บริษัทต่าง ๆ ประมูลราคาเพื่อที่จะบริการเหล่านี้ในราคาที่คงที่ต่อไปอีกหลาย ๆ ปี โดยมีสิ่งจูงใจและบทลงโทษเพื่อทำให้บริษัทเหล่านี้มีกำลังใจที่จะสร้างบริการที่ดี

บริการหลายบริการใช้รถสองชั้นสีแดงซึ่งเป็นที่รู้จักกันเป็นพาหนะ ซึ่งเป็นจุดเด่นของรถโดยสารประจำทางลอนดอนมาตั้งแต่สมัยศตวรรษที่แล้ว ปัจจุบันมีการปรับสีใหม่ต่าง ๆ ทำให้รถโดยสารประจำทางหลาย ๆ คันมิได้เป็นรถสองชั้นสีแดงเพียงเท่านั้น หากแต่เป็นรถสีอื่น ๆ และบางคันก็มีเพียงชั้นเดียวด้วย

[แก้] ถนน

ลอนดอนมีการจัดถนนเป็นระบบตามลำดับขั้นเรียงลำดับตามความสำคัญแผ่ออกจากศูนย์กลางและไล่วนเส้นทางลงไปยังถนนสายรองหรือ "เส้นทางขนาดเล็ก" และในตำแหน่งที่ดีที่สุดของถนนจะมีทางด่วน, ทางยกระดับ และ ทางคู่ขนาน ซึ่งแบ่งออกได้อีก คือ ถนนที่ไม่ใช่ทางยกระดับ ถนนคู่ขนานในเขตเมืองไล่ลงมาถึง ถนนเล็ก ๆ ในท้องถิ่น.

[แก้] เส้นทางหลัก

Due to the opposition to the Ringway plan and earlier proposals there are few grade-separated routes penetrating to the city centre. Only the western A40 and the eastern A12 and A13 are grade separated for most of the way into central London.

There is a technical distinction between the motorways, operated by the Highways Agency, and other major routes, operated by TfL as the Transport for London Route Network (TLRN). Many of London's major radial routes continue far beyond the city as part of the national motorway and trunk road network.

From the north, clockwise (and noting a key commuter location served by each rather than the final destination), the major radial routes are the A10 (north to Hertford), the M11 (north to Cambridge), the A12 (northeast to Chelmsford), the A127 (east to Southend), the A13 (also east to Southend), the A2/M2 (east to Chatham), the A20/M20 (southeast to Maidstone), the A23/M23 (south to Gatwick Airport and Brighton), the A3 (southwest to Guildford), A316/M3 (southwest to Basingstoke), the A4/M4 (west to Heathrow Airport and Reading), the A40/M40 (west to Oxford), the M1 (northwest to Luton) and the A1 (north to Stevenage).

There are also three ring roads linking these routes orbitally. The innermost, the Inner Ring Road, circumnavigates the congestion charging zone in the city centre. The generally grade-separated North Circular (the A406 from Gunnersbury to West Ham) and the non-separated South Circular (the A205) form a suburban ring of roughly 10km radius. Finally, the M25 encircles most of the urban area with roughly a 25km radius. The western section of the M25 past Heathrow Airport is one of Europe's busiest, carrying around 200,000 vehicles per day.

None of these roads have tolls, although the Dartford Crossing, which links the two ends of the M25 to the east of London, is tolled.

[แก้] เส้นทางขนาดเล็ก

The major roads mentioned above are supplemented by a host of standard single-carriageway main roads, operated as part of the afore-mentioned TLRN. These roads generally link suburbs with each other, or deliver traffic from the ends of the major routes into the city centre.

The TLRN is supplemented by local distributor roads operated by the local authorities, the London boroughs. These non-strategic roads only carry local traffic.

[แก้] ค่าเข้าเมือง

ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2546 องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอนออกกฏข้อบังคับใหม่โดยการเก็บค่าเข้าเมือง (Congestion charge) วันละ £5 สำหรับผู้ขับยานพาหนะจากภายนอกบริเวณเข้าไปในบริเวณที่กำหนดไว้ในลอนดอนระหว่างชั่วโมงทำงาน (peak hours) ^[5] นักการเมืองที่อยู่เบื้องหลังการเก็บค่าเข้าเมืองอ้างว่าหลังจากการเริ่มเก็บค่าเข้าเมืองการจราจรในลอนดอนก็เบาบางลงอย่างเห็นได้ชัดอันเป็นผลทำให้ประสิทธิภาพในการบริการรถประจำทางและรถแท็กซี่เพิ่มมากขึ้น^[6] แต่ข้ออ้างนี้ก็มีผู้ไม่เห็นด้วยอย่างรุนแรง ค่าเข้าเมืองเพื่มเป็น £8 ต่อวันในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2548^[7] ในปี พ.ศ. 2550 เขตการเก็บค่าเข้าเมืองก็ขยายออกไปรวมบริเวณลอนดอนตะวันตก^[8]

[แก้] รถรับจ้างส่วนบุคคล

[แก้] รถแท็กซี่และรถรับจ้าง

The iconic black cab remains a common sight. They are driven by the only taxicab drivers in the world who have spent at least three years learning the city inside out to gain 'The Knowledge'. All London taxicabs are licensed by TfL's Public Carriage Office (PCO), who also set taxicab fares along with strict maximum vehicle emission standards. Black cabs can be hailed on the street or hired from a taxicab rank (by all the mainline train stations and around the major business, shopping and tourist centres). Taxicab fares are set by TfL and are calculated using a Taximeter in the vehicle (hence the name 'Taxicab') and are calculated using a combination of distance travelled and time.

Private Hire Vehicles (PHVs or minicabs) are cars which are not licensed to pick people up on the street. They must always be booked in advance by phone or at the operators offices. Anyone asking you if you want a 'Taxi' who is stood next to a normal looking car is a tout who is not insured or licensed to carry passengers.

[แก้] รถม้า

More than 70 years after horse drawn carriages were restricted from the West End, Westminster City Council has announced that it will consider supporting applications to reintroduce them for sightseeing tours across the city^[9]. The first horse-drawn vehicles in London were licenced in 1662, as Hackney carriages.

[แก้] รถจักรยาน

Pedicabs are a fairly recent addition, being used almost solely for the tourist trade making short journeys in the Covent Garden area. Unlike the more stately and historically significant black cab, no knowledge is required to operate a pedicab or bicycle rickshaw. This leads to more amusing banterแม่แบบ:POV-statement and less knowledge of the streets. As a pleasant way to see the city highlights in the summer there is little to beat their open topped ambiance but as a practical mode of transport there is little to recommend them.

[แก้] ประวัติ

Cambridge Trishaws Ltd (founded by Simon Lane and Rufus Evison) moved from Cambridge to London in 1998 as the first such company to work within the city. There are now 5-10 such companies providing competing services. The Licensed Taxi Drivers Association (LTDA) went to the High Court to try to force them to become licensed, but lost their case in 2004 ^[10].This led to the PCO overseeing nearly all, but not all, cabs in London. Someแม่แบบ:Who view this as a loophole in the law and othersแม่แบบ:Who see as an opportunity for London to lead the way in eco-friendly transportation.

There has been a move (led by Chris Smallwood, chairman of the London Pedicab Operators Association) to bring in more relevant legislation. Smallwood helped to draft an amendment to a bill to be put before the House of Lords that would introduce these "lighter" pedicab regulations. This was followed in 2005 by Transport Committee scrutiny to determine the future of the then nascent industry. This led in turn, to a 2006 TfL consultation "for the introduction of a licensing regime that is appropriate for pedicabs and their riders".^[11]

[แก้] สนามบิน

ลอนดอนเป็นเมืองที่มีการบริการสนามบินที่ดีที่สุดในโลก โดยมีผู้โดยสารเกือบ 150 ล้านคนใช้สนามบินทั้ง 6 แห่งในปี พ.ศ. 2548 ตามลำดับขนาด สนามบินแหล่านี้คือฮีทโธรว์, แกตวิค, สแตนสเตด, ลูตอน และ ลอนดอนซิตี; สนามบินที่เล็กที่สุด บิกกินฮิลล์ ซึ่งเป็นสนามบินเดียวที่ไม่มีแผนการบิน

สนามบินฮีทโธรว์และแกตวิคบริการการบินระหว่างประเทศ ระหว่างประเทศในทวีปยุโรป และภายในประเทศ; ส่วนสนามบินสแตนสเตดและลูตอนเน้นการบริการราคาต่ำสำหรับการบินระหว่างประเทศในทวีปยุโรปและภายในประเทศ ในขณะที่สนามบินลอนดอนซิตีให้บริการสำหรับผู้โดยสารที่ทำธุรกิจในจุดหมายระยะสั้นและภายในประเทศ

โดยส่วนมากแล้วเที่ยวบินส่วนใหญ่ที่เดินทางจากประเทศไทยไปสหราชอาณาจักรโดยลงที่ลอนดอน จะลงที่สนามบินฮีทโธรว์และแกตวิค ซึ่งเป็นสนามบินหลักของลอนดอน ซึ่งมีเพียงส่วนน้อยเท่านั้นที่ลงที่สนามบินอื่น

สนามบินที่ใกล้ที่สุดในการไปถึงใจกลางกรุงลอนดอน คือ สนามบินลอนดอนซิตี ซึ่งห่างออกไปทางทิศตะวันออกจากเขตดอคแลนดส์ ประมาณ 10 กิโลเมตร สายต่าง ๆ ของ รถไฟเบาสายดอคแลนดส์ เชื่อมต่อสนามบินกับเมืองภายใน 25 นาที^[12]

สนามบินอีกสองแห่งที่อยู่ชานเมืองภายในเขตนครลอนดอนและปริมณฑลคือ สนามบินบิกกินฮิลล์ ซึ่งห่างออกไปจากใจกลางลอนดอนไปทางตะวันออกเฉียงใต้ประมาณ 23 กิโลเมตร และสนามบินหลักของลอนดอน ฮีทโธรว์ ซึ่งมีระยะทางประมาณ 20-25 กิโลเมตรจากใจกลางลอนดอน

สนามบินฮีทโธรว์บริการผู้โดยสารกว่า 70 ล้านคนต่อปี ซึ่งทำให้เป็นสนามบินที่ยุ่งที่สุดของทวีปยุโรป ฮีทโธรว์มีรันเวย์สองทางและอาคารผู้โดยสาร (terminal) 5 อาคาร อาคารผู้โดยสารที่ 5 เปิดในปี พ.ศ. 2551 บริการรถไฟ ฮีทโธรว์เอ็กซ์เพรส, บริการรถไฟท้องถิ่นฮีทโธรว์คอนเน็กต์ และ สายพิคคาดิลลี่ ของ รถไฟใต้ดินลอนดอน เชื่อมต่อสนามบินไปที่ใจกลางลอนดอน ส่วนทางหลวงพิเศษที่เชื่อมต่อก็มี ทางหลวงพิเศษ M4 และ M25

สนามบินแกตวิคในซัสเซกซ์อยู่ทางใต้ของใจกลางลอนดอนไปเกือบ 40 กิโลเมตรซึ่งระยะทางที่ใกลจากลอนดอนไปพอประมาณ สนามบินแกตวิคมีรันเวย์เพียงทางเดียวและมีอาคารผู้โดยสารสองอาคาร แกตวิคบริการผู้โดยสารกว่า 30 ล้านคนต่อปีทั้งจากเที่ยวบินภายในประเทศ เที่ยวบินระยะสั้น และ เที่ยวบินระยะยาว สนามบินแกตวิคเชื่อมกับลอนดอนโดยบริการแกตวิคเอกซ์เพรส, Thameslink, บริการรถไฟเซาท์เทิร์น และ ทางหลวงพิเศษ M23

สนามบินสแตนสเตดเป็นสนามบินที่อยู่ห่างจากลอนดอนมากที่สุด ซึ่งระยะทางอยู่ทางเหนือจากใจกลางลอนดอนประมาณ 50 กิโลเมตร ใน เอสเซกซ์ โดยสนามบินมีรันเวย์ทางเดียวและอาคารผู้โดยสารหนึ่งแห่ง ซึ่งมีผู้โดยสารกว่า 20 ล้านคนมาที่นี่ต่อปี โดยส่วนมากแล้วมาจากเที่ยวบินต้นทุนต่ำ เที่ยวบินระยะสั้น และ เที่ยวบินในประเทศ บริการ สแตนสเตดเอกซ์เพรส และ ทางหลวงพิเศษ M11 เชื่อมต่อสนามบินเข้าสู่ลอนดอน

สนามบินลูตอนอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของลอนดอน ห่างออกไปประมาณ 45 กิโลเมตร โดยมีบริการรถไฟ First Capital Connect และ ทางหลวงพิเศษ M1 เชื่อมต่อสนามบินไปยังลอนดอน สนามบินลูตอนมีอาคารผู้โดยสารเพียงแห่งเดียวและรันเวย์สั้น ส่วนการรองรับผู้โดยสาร สนามบินมีจุดประสงค์เดียวกับสนามบินสแตนสเตด ที่จะรองรับผู้โดยสารที่เดินทางโดย เที่ยวบินระยะสั้นต้นทุนต่า

[แก้] การคมนาคมทางน้ำ

แม่น้ำเทมส์ is navigable to ocean-going vessels as far as London Bridge, and to substantial craft well upstream of Greater London. ในอดีต แม่น้ำเทมส์เป็นหัวใจสำคัญของการเดินทางหลักในลอนดอน Although this is no longer the case, passenger services have seen something of a revival since the creation in 1999 of London River Services, an arm of Transport for London. LRS now regulates and promotes a small-scale network of river bus commuter services and a large number of leisure cruises operating on the river. Boats are owned and operated by a number of private companies, and LRS manages five of central London's 22 piers.^[13]

นอกจากนี้ สินค้าของกอง (สินค้าที่กองรวมกัน - ภาษาศุลกากร) จะถูกขนส่งทางเรือ และ นายกเทศมนตรีลอนดอนมีความประสงค์จะให้เพิ่มการใช้การคมนาคมทางน้ำนี้

ลอนดอนยังมีคลองหลายสาย รวมทั้ง คลองรีเจนทส์ ที่เชื่อมต่อแม่น้ำเทมส์กับ คลองแกรนด์ยูเนียน และดังนั้น to the waterway network across much of England. คลองเหล่านี้ไม่ได้ถูกใช้ในการขนส่งสินค้าอีกแล้ว แต่โด่งดังด้วยเรือสำราญ

ท่าเรือลอนดอน เคย to be the country's busiest when it was located in East London's Docklands, but containerisation led to its decline and abandonment of Docklands in favour of a purpose-built port at Tilbury in Essex, around ten kilometres outside the Greater London boundary. Tilbury is operated by the Port of London Authority, which is responsible for most port activities in the Thames estuary, and is the third-busiest of Britain's ports.

[แก้] จักรยาน

การปั่นจักรยานในลอนดอน has enjoyed a renaissance โดยเฉพาะตั้งแต่ช่วงที่เข้าสู่ยุคมิลเลนเนียม (ค.ศ. 2000) นักปั่นจักรยานพบว่าพวกเขาชอบการปั่นจักรยานซึ่งถูกกว่าและบางครั้งเร็วกว่าการคมนาคมโดยขนส่งมวลชนหรือโดยรถยนต์รอบเมือง

ผู้คนที่อาศัยอยู่ในลอนดอนมากกว่าหนึ่งล้านคน แต่ในปี พ.ศ. 2551 การเดินทางทั้งหมดในลอนดอน มีเพียงแค่ 2% เท่านั้นที่เดินทางโดยจักรยาน : เปรียบเทียบกับเมืองใหญ่อื่น ๆ ในยุโรปเบอร์ลิน (5%), มิวนิค (12%), โคเปนเฮเกน (20%) และ อัมสเตอร์ดัม (28%).^[14] อย่างไรก็ดี นี่เป็นการเพิ่มขึ้นมาถึง 83% ในปี พ.ศ. 2543 ^[15] ขณะนี้ มีการประมาณการว่า มีการเดินทางด้วยจักรยานทั้งหมด 480,000 ครั้งในแต่ละวันในลอนดอน

[แก้] ดูเพิ่ม

• ลอนดอน
• นครลอนดอนและปริมณฑล
• นครหลวงลอนดอน
• นครหลวงเวสต์มินสเตอร์
• องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน
• บัตรออยสเตอร์

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

• เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ Transport for London (อังกฤษ)
• เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ Department for Transport (อังกฤษ)
• เว็บไซต์ของ London Cycle Network (อังกฤษ)
• การจอดรถในลอนดอน (อังกฤษ)

[แก้] อ้างอิง

1. ^ รถไฟใต้ดินขนส่งผู้โดยสารจำนวนหนึ่งล้านล้านคนครั้งแรก | องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน (อังกฤษ)
2. ^ กลยุทธ์ทางการเดินทางของนายกเทศมนตรี - Figure 2.20 และย่อหน้า 2.76
3. ^ BBC NEWS | ประเทศอังกฤษ | ลอนดอน | ยูโรสตาร์ไปถึงปารีสทันเวลา
4. ^ London Buses (รถบัสในลอนดอน, Transport for London. เข้าไปในวันที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2550 (อังกฤษ)
5. ^ "ปราศจากปัญหาเริ่มเก็บค่าเข้าเมือง", BBC News, 2003-02-18. เรียกข้อมูลวันที่ 2007-05-26
6. ^ Impacts monitoring - Fourth Annual Report Overview (PDF). Transport for London (June 2006). เรียกข้อมูลวันที่ 2007-05-26
7. ^ "ค่าเข้าเมืองเพื่มเป็น £8", BBC News, 2005-04-01. เรียกข้อมูลวันที่ 2006-04-08
8. ^ Woodman, Peter. "ขยายบริเวณเก็บค่าเข้าเมือง", 2007-02-19. เรียกข้อมูลวันที่ 2007-05-26
9. ^ City of Westminster Council (2007-01-22) Horse-drawn carriages could make West End comeback ข่าวหนังสือพิมพ์ เรียกดูเมื่อ 2007-05-28
10. ^ "Taxi driver: London", BBC News, 2004-08-04. เรียกข้อมูลวันที่ 2007-05-28
11. ^ Transport for London (2006-06-29) Public Carriage Office begins consultation on licensing pedicabs in London ข่าวหนังสือพิมพ์ เรียกดูเมื่อ 2007-05-28
12. ^ ตารางเวลารถไฟของสนามบินลอนดอนซิตี, www.tfl.gov.uk. เรียกข้อมูลวันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2548
13. ^ Transport for London. บริการทางแม่น้ำของลอนดอน. เรียกข้อมูลวันที่ 2008-04-01
14. ^ นายกเทศมนตรีลอนดอน - ยุทธวิธีทางการคมนาคม - การปั่นจักรยาน
15. ^ สำนักงานเขตนครลอนดอนและปริมณฑล - Press Release

ด • พ • ก องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน (Transport for London)
รายชื่อ	รถไฟใต้ดินลอนดอน  • รถไฟเหนือดินลอนดอน  • DLR  • รถเมล์  • แท็กซี่  • รถราง  • รถไฟ  • รถโดยสาร  • แม่น้ำ  • ลอนดอนโทรแล้วรับ  • ถนน  • ค่าเข้าเมือง  • เขตลดควัน  • บัตรออยสเตอร์
ดูเพิ่ม	การคมนาคมในลอนดอน  • นายกเทศมนตรีลอนดอน  • นครหลวงลอนดอน  • เทศบาลลอนดอน  • นครลอนดอนและปริมณฑล

ด • พ • ก การคมนาคมในลอนดอน
TfL	รถไฟใต้ดินลอนดอน (Mind the gap)  • DLR  • รถไฟเหนือดินลอนดอน  • รถเมล์  • รถไฟ  • แท็กซี่  • แทรมลิงก์  • รถโดยสาร  • แม่น้ำ  • ถนน  • ลอนดอนโทรแล้วรับ  • ค่าเข้าเมือง  • เขตลดควัน
รถไฟ	ระบบรถไฟแห่งชาติ c2c  • รถไฟชิลเทิร์น  • เฟิร์สแคปปิตอลคอนเน็กต์  • เฟิร์สเกรทเวสเทิร์นลิงค์  • เฟิร์สสกอตเรล  • แนทชันนัลเอกซ์เพรสอีสแองเกลีย  • ซิลเวอร์ลิงค์  • รถไฟเซาท์เวสต์  • เซาท์อีสเทิร์น  • เซาท์เทิร์น  • รถไฟเวอร์จิน อื่น ๆ ยูโรสตาร์  • แกตวิคเอกซ์เพรส  • ฮีทโธรว์เอกซ์เพรส  • ฮีทโธรว์คอนเน็กต์  • สแตนสเตดเอกซ์เพรส  • ครอสเรล  • ออร์บิทเรล  • โอลิมปิคจาเวลิน  • ไฮห์สปีดวัน
สถานีสำคัญ	แบล็คไฟรเออร์ส  • แคนนอนสตรีท  • ชาริงครอส  • ซิตี้เทมส์ลิงค์  • จุดเชื่อมต่อแคล็พแพม  • ยูสตัน  • เฟ็นเชิร์ชสตรีท  • คิงสครอส  • ลิเวอร์พูลสตรีท  • ลอนดอนบริดจ์  • มาเรอเบิน  • มอร์เกท  • สถานีแพดดิงตัน  • เซนต์แพนครัส  • วิคตอเรีย  • วอเตอร์ลู
สนามบิน	ลอนดอนฮีทโธรว์  • ลอนดอนแกตวิค  • ลอนดอนสแตนสเตด  • ลอนดอนลูตอน  • ลอนดอนซิตี  • บิกกินฮิลล์  • ลอนดอนเซาท์เอนด์
ทางหลวงพิเศษ	M25 (รอบเมือง)  • M1  • M3  • M4  • M11  • M20  • M23  • M40
ดูเพิ่ม	นายกเทศมนตรีลอนดอน  • ลอนดอน  • นครหลวงลอนดอน  • เทศบาลลอนดอน  • นครลอนดอนและปริมณฑล

การคมนาคมในลอนดอน เป็นบทความเกี่ยวกับ การเดินทาง การคมนาคม และการขนส่ง ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น ข้อมูลเกี่ยวกับ การคมนาคมในลอนดอน ในภาษาอื่น อาจสามารถหาอ่านได้จากเมนู ภาษาอื่น ด้านซ้ายมือ