Zakon Santiago
Z Wikipedii
Zakon Santiago - popularna nazwa rycerskiego zakonu św. Jakuba z Composteli (inna używana nazwa: Zakon św. Jakuba od Miecza) - został utworzony w 1170 r. na bazie bractwa rycerskiego, skupiającego rycerzy broniących pątników zmierzających do Composteli, wówczas jednego z najsłynniejszych miejsc pielgrzymkowych w Europie.
Zakon założony przez króla Leónu Ferdynanda II, który zapragnął użyć tych rycerzy do aktywnej walki z Maurami. Pierwszą siedzibą zakonu był zamek Cáceres. Od 1174 r. główną siedzibą zakonu stał się zamek Uclés w Kastylii, a król kastylijski Alfons VIII Szlachetny - głównym protektorem zakonu. Jako zakon rycerski zatwierdził bractwo św. Jakuba papież Aleksander III w 1175 r., biorąc go 2 lata wcześniej pod swoją protekcję.
Jego reguła, bazująca na augustiańskiej, była niezwykła, gdyż od początku w jego szeregi przyjmowano także żonatych mężczyzn. Mieli oni w pewnych okresach mieszkać w domach zakonnych, a w czasie rozłąki zakon opiekował się ich żonami i dziećmi. Żony również należały do zakonu. Dzieci, kiedy podrosły,mogły złożyć śluby zakonne i pozostać w klasztorze, mogły też wybrać życie świeckie. We wspólnotach zakonnych żyły więc niekiedy całe rodziny. Podczas adwentu, wielkiego postu i wielkich świąt rycerze musieli żyć wstrzemięźliwie. Wdowcy i wdowy za zgodą wielkiego mistrza lub przełożonego klasztoru mogli ponownie wstępować w związek małżeński. Reguła ta, a także udział w wojnach z Maurami przynoszących duże zyski zakonowi spowodowała napływ licznych kandydatów, a bogactwo zakonu zostało jeszcze pomnożone licznymi nadaniami i przywilejami królewskimi i kościelnymi.
W szczytowym momencie swojego rozwoju posiadłości zakonu Santiago były większe niż dwóch pozostałych wielkich zakonów rycerskich w Hiszpanii- Calatrava i Alcantara -razem wziętych. W samej Hiszpanii dobra zakonu obejmowały: 83 komandorie, w tym 3 zarezerwowane dla wielkich mistrzów, 2 miasta, 178 wsi i miejscowości, 200 parafii, 5 szpitali, 5 konwentów i szkołę wyższą w Salamance. Liczba rycerzy wynosiła 400, a zakon mógł wystawić naraz 1000 konnych żołnierzy. Oprócz Hiszpanii zakon miał także posiadłości w Portugalii, Francji, Włoszech, na Węgrzech i w Ziemi Świętej. Odłam portugalski stał się autonomiczny w 1288 r. i całkowicie niezależny od wielkiego mistrza w Kastylii w 1316 r.
W 1499 r. Zakon Santiago, podobnie jak zakony Calatrava i Alcantara został związany z koroną hiszpańską, co zostało potwierdzone przez papieża w 1523r. Od tego czasu wszystkie 3 zakony mają wielkiego mistrza wywodzącego się z rodziny królewskiej. Z czasem godność rycerza zakonu stała się tylko tytułem honorowym, nadawanym przez króla dygnitarzom zasłużonym dla kraju i rodziny panującej.
W 1835 r. odebrano mu cały majątek, ale działał w Hiszpanii aż do 1931 r., kiedy został zakazany przez lewicowy republikański rząd hiszpański. Jednakże dalej istniał na emigracji.
Obecnie wielkim mistrzem jest król Hiszpanii Jan Karol I Burbon. Prezydentem Rady Czterech Zakonów i Wielkim Komandorem: Karol, Książę Obojga Sycylii, Parmy i Kalabrii.
Zobacz też: Wielcy mistrzowie zakonu Santiago
