Wojna kokosza
Z Wikipedii
Wojna kokosza (rokosz lwowski, rokosz gliniański) - nazwa rokoszu szlachty polskiej w 1537 roku zawiązanego w celu zahamowania dążeń Zygmunta Starego i królowej Bony.
Od początku XVI wieku w szeregach szlachty Królestwa Polskiego powstawał program zmian w polityce dworu królewskiego. Dotyczył on wielu, często anachronicznych, aspektów polityki wewnętrznej. Najważniejsze postulaty reform dotyczyły władzy sądowniczej oraz polityki administracyjnej. Choć istniało kilka skodyfikowanych praw (Statut Łaskiego, Formula processus, Korektura Taszyckiego) to jednak były one przestarzałe, niepełne bądź przyjęte tylko na małym obszarze państwa. Prowadziło to również do manipulowania prawem.[1]. Szlachtę raziło łączenie niektórych godności i urzędów, co powodowało zaniedbywanie przez urzędników ich obowiązków. Z oburzeniem była przyjmowana ekonomiczna polityka królowej Bony dotycząca dóbr królewskich. Krytykowano króla i królową za przeprowadzoną elekcję vivente rege Zygmunta Augusta, a także wychowanie młodego króla - wychowywany przez kobiety Zygmunt August odsuwany był od spraw państwowych.
Królowi przedstawiono 36 postulatów związanych z ruchem egzekucyjnym, dotyczących:
- kodyfikacji prawa
- poniechania skupu dóbr przez Bonę
- zwolnienia z ciężarów na rzecz kościoła
- wprowadzenia zakazu łączenia niektórych urzędów (incompatibilitas)
- ustanowienia stałych doradców królewskich.
Rokosz nie przyniósł żadnego skutku. Jego nazwa wzięła się z faktu, iż jedynym rezultatem było wyjedzenie drobiu z okolicy Lwowa, gdzie zawiązano rokosz.
Przypisy
- ↑ Mikołaj Rej widząc te niedociągnięcia napisał: Prawo jest jak pajęczyna: bąk się przebije, a na muchę wina.
