Walka K-1
Z Wikipedii
 |
Przeprowadzana jest gruntowna przebudowa tego artykułu. Pomoc jest mile widziana. Wikipedysta Chrzanko. |
K-1 - założona w 1993 roku japońska organizacja promująca walki kick-boxerskie (na zmodfikowanych zasadach kick-boxingu zwanych "formułą K-1"). Biorą w nich udział przedstawiciele różnych sztuk walki, przede wszystkim kick-boxingu, boksu tajskiego, karate i boksu.
Tradycyjnym formatem w jakim walczą zawodnicy jest cykl K-1 World Grand Prix (bez limitów wagowych), na który składają się regionalne turnieje eliminacyjne oraz Finał World Grand Prix rozgrywany corocznie w Tokio[1]. W 2002 roku wprowadzono kategorię do 70 kg (K-1 MAX), a w 2008 roku kategorię do 60 kg. Zawodnicy poniżej 20 roku życia rywalizują w turniejach K-1 World Youth. Oprócz tego na całym świecie organizowane są turnieje na licencji K-1 (tzw. K-1 Fighting Network) w założeniu będące rezerwuarem talentów dla powyższych serii (np. rozegrany w 2008 r. w Warszawie K-1 Europe MAX GP czy K-1 Scandinavia). Od 2007 r. K-1 organizuje również walki o tytuł mistrza świata w kategoriach ciężkiej i superciężkiej.
Ciałem zarządzającym K-1 jest Fighting and Entertainment Group (FEG), obecnie kierowanym przez Sadaharu Tanigawę. Siostrzaną organizacją K-1 jest DREAM, która promuje walki w formacie MMA.
Spis treści |
[edytuj] Historia K-1
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
- 1980 - Kazuyoshi Ishii zakłada Szkołę Seido-kaikan Karate w Osace z licznymi dojo i uniwersyteckimi klubami karate na terenie Kansai[2].
- 1982 - Ishii organizuje w Osace pierwszy turniej wszystkich japońskich szkół karate Seidokaikan. Zawodu typu full contact wypełniają salę gimnastyczną Furitsu i są nadawane przez lokalną telewizję.
- 1988 - Dwóch studentów Ishiiego, Toshiyuki Yanagisawa i Masaaki Satake, plasują się na pozycji 1. i 2. w turnieju Karate Real Champion Tournament, przynosząc Seido-kaikan rozgłos w środowisku sztuk walk.
- 1992 - Dochodzi do pierwszego turnieju w Japonii, w którym zawodnicy karate startują w rękawicach bokserskich ("Karate Japan Open") - Seido-kaikan coraz bardziej ewoluuje w stronę kick-boxingu. Do organizacji Ishiiego przyłącza się słynny karateka Andy Hug (po tym jak został wyrzucony z Kyokushin).
- 1993 - Masaaki Satake zdobywa Puchar Świata w Seido-kaikan, w finale pokonując w kontrowersyjnych okolicznościach Huga. Turniej ten uznawany jest za "protoplastę" K-1 World Grand Prix[3]. Ishii zakłada K-1 - organizację, dzięki której karatecy Seido-kaikan będą mogli konfrontować swoje umiejętności z przedstawicielami innych stylów walki. 30 kwietnia w arenie Yoyogi Dai-Ichi w Tokio odbywa się pierwszy w historii turniej K-1 World Grand Prix; 8 przedstawicieli Seido-kaikan, boksu tajskiego i kick-boxingu rywalizuje o tytuł mistrza K-1. Zwycięża chorwacki kick-boxer Branko Cikatić inkasując główną nagrodę w wysokości $100 000. Ernesto Hoost wygrywa turniej K-2 (do 90 kg) - K-1 porzuci ideę jego organizowania w przyszłości.
- 1994 - Peter Aerts wygrywa drugą edycję World GP, pokonując w finale Masaaki Satake.
[edytuj] Zasady walki
Reguły K-1[4] w ciągu lat ewoluowały, jednak generalnie określić można je jako połączenie zasad pełnokontaktowego kick-boxingu i boksu tajskiego.
[edytuj] Kwestie techniczne
Zawodnicy rywalizują w kwadratowym ringu o wymiarach 6,4 x 6,4 m. Obowiązkowy sprzęt ochronny stanowią rękawice bokserskie, ochraniacz na krocze oraz ochraniacz na zęby.
Walka trwa 3 rundy po 3 minuty (gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy mogą zarządzić 1 lub 2 rundy dodatkowe) lub rzadziej 5 rund po 3 minuty (w tym wypadku, gdy sędziowie nie są w stanie wyłonić zwycięzcy ogłasza się remis). Możliwe rozstrzygnięcia to: nokaut (KO), nokaut techniczny (TKO), wygrana przez decyzję sędziów, remis lub uznanie walki za nieodbytą. Trzy nokdauny w jednej rundzie oznaczają nokaut.
Co do odmienności zasad w walkach turniejowych patrz: K-1 World Grand Prix.
[edytuj] Dozwolone techniki
Walka toczy się wyłącznie w "stójce" (zakaz walki w parterze). Dozwolone są wszelkie ciosy bokserskie (plus uderzenie obrotowe grzbietem pięści, ang. backfist) oraz kopnięcia (w tym kolanem). Pole rażenia to zarówno głowa, korpus, jak i nogi przeciwnika.
Klinczowanie jest dopuszczalne, pod warunkiem, że ma na celu zadanie ciosu (głównie kolanem). W przeciwnym wypadku sędzia ringowy jest obowiązany rozerwać klincz.
Nie jest zabronione przechwytywanie nogi kopiącego rywala ani ściąganie jego głowy na kolano. Jednak po dokonaniu tego, można zadać tylko jeden cios, po czym należy uwolnić nogę lub głowę.
[edytuj] Faule
Zabronione są m.in.:
- ciosy głową
- ciosy łokciem
- ciosy w krocze
- rzuty i dźwignie
- duszenia i ciosy w gardło
- gryzienie
- uderzanie przeciwnika znajdującego się na ziemi
- uderzanie przeciwnika odwróconego plecami
- trzymanie się lin
- uporczywe bierne klinczowanie (tj. w celach innych niż atak)
[edytuj] Sędziowie
Zespół sędziowski stanowi sędzia ringowy oraz trzech sędziów punktowych. Aby wyłonić tryumfatora, co najmniej dwóch sędziów punktowych musi wskazać zwycięzcę (np. jeśli zrobił to tylko jeden z nich a dwaj pozostali przyznali remis, ogłasza się rundę dodatkową lub remis). Walka jest oceniona na podstawie poniższych kryteriów wg ustalonej kolejności:
- liczba nokdaunów
- stopień obrażeń zadanych rywalowi
- liczba celnych ciosów
- agresja (aktywność w ofensywie)
[edytuj] K-1 World Grand Prix
K-1 World GP jest coroczną imprezą odbywającą się nieprzerwanie od 1993 roku. Do rozgrywanego zwykle pod koniec roku finału kwalifikuje się 8 zawodników wyłanianych wg następującego systemu (obowiązuje od 2007 r.):[5]
- zwycięzca GP Azji (w 2008 r. w Taipei)
- zwycięzca GP USA (w 2008r. na Hawajach)
- zwycięzca GP Europy (w 2008 r. w Amsterdamie)
- zwycięzca GP Japonii (w 2008 r. w Fukuoce)
- mistrzowie K-1 w kategoriach ciężkiej i superciężkiej
- 8 finalistów z poprzedniego roku.
- stawkę uzupełniają zawodnicy wybrani przez fanów w głosowaniu internetowym oraz na podstawie "dzikich kart" przyznawanych przez K-1.
Wybrana w ten sposób "szesnastka" zapraszana jest na turniej eliminacyjny Fianal Elimination (Final 16) w Seulu. Zawodników dobiera się w pary i 8 zwycięzców z każdej z nich uzyskuje prawo udziału w K-1 World GP w Tokio.
Finał K-1 World GP odbywa się w systemie pucharowym, czyli 8 zawodników tworzy 4 pary ćwierćfinałowe. W półfinale startują 2 zwycięskie pary. Do finału przechodzi 2 najlepszych zawodników z "drabinki". W ten sposób zwycięzca musi wgrać jednego wieczoru 3 walki, aby zdobyć mistrzostwo. Zawodnicy sami wybierają swoje miejsce w "drabince" w zależności od wylosowanego numerku od 1 do 8. W zależności od szczęścia daje im to możliwości wyboru zawodnika, z którym odbędą pierwszą walkę oraz miejsca w "drabince" (czyli np. ze zwycięzcą jakiego pojedynku będą walczyć w półfinale oraz kiedy odbędzie się ich pierwsza walka - im wcześniej tym więcej czasu na odpoczynek przed ćwierćfinałem).
Do udziału w turnieju wybieranych jest również 2 zawodników, którzy walczą w walce rezerwowej. Jej zwycięzca stanowi rezerwę na wypadek kontuzji któregoś z podstawowych finalistów. Stosuje się zasadę, że jeśli zwycięzca np. ćwierćfinału nie jest w stanie przystąpić do następnej walki, w pierwszej kolejności zastępuje go przegrany, a gdyby i on nie mógł walczyć (został znokautowany lub również jest kontuzjowany), w półfinale wystąpi zwycięzca walki rezerwowej. Sytuacja taka zdarzyła się np. w 2006 roku, gdy z kontuzji Bonjasky'ego i Leko skorzystał Peter Aerts.
Każda walka trwa standardowo trzy 3-minutowe rundy. Oczywiście może się zakończyć przed czasem (np. przez nokaut), co ma szczególnie duże znaczenie dla zawodników mających przed sobą wizję trzech walk (ze względu na oszczędność sił).
W przypadku nieosiągnięcia wyraźnej przewagi przez żadnego z zawodników, sędziowie mają prawo zarządzić rundę dodatkową. Jeśli i ona nie wyłoni zwycięzcy, ogłaszana jest druga runda dodatkowa (jest to możliwe jedynie w walce finałowej), po której sądziowie muszą już ogłosić werdykt. Zdarzyło się tak w finale K-1 World GP 2004, gdy Remy Bonjasky walczył z Musashim pełne 5 rund zanim sędziowie przyznali mu zwycięstwo.
Reguła 3 nokdaunów obowiązuje tylko w walce finałowej. W ćwierćfinale i półfinale wystarczą 2 nokdauny w tej samej rundzie, aby ogłosić nokaut.
[edytuj] K-1 MAX
K-1 World Grand Prix jest formatem "open" - tzn. nie ma w nim podziału na kategorie wagowe. Często zdarzają się walki, w których różnica wagi pomiędzy poszczególnymi zawodnikami przekracza 30 kg. W praktyce oznacza to, że kick-boxerzy poniżej 90 kg mają niewielkie szanse na sukces (choć zdarzają się wyjątki - np. Kaoklai Kaennorsing). W związku z tym, aby umożliwić rywalizację zawodnikom z lżejszych kategorii wagowych, K-1 wprowadziło w 2002 r. cykl K-1 MAX ("Middleweight Artistic Xtreme"). Występują w nim zawodnicy do 70 kg. Rywalizacja odbywa się według takich samych reguł jak w "ciężkim" K-1. Mistrz jest wyłaniany w analogicznym do K-1 World Grand Prix 8-osobowym turnieju finałowym.
Aktualnym mistrzem K-1 MAX jest Holender Andy Souwer.
[edytuj] Kategoria ciężka i superciężka
Od 2005 roku K-1 WGP zostało całkowicie zdominowane przez górującego nad większąścią rywali Semmy'ego Schilta (blisko 130 kg i 211 cm). Skłoniło to władze organizacji do wprowadzenia od sezonu 2007 dwóch nowych kategorii wagowych: ciężkiej (do 100 kg) i superciężkiej (ponad 100 kg)[6].
Odmiennie niż w K-1 WGP i K-1 MAX rywalizacja w obu tych kategoriach nie toczy się w systemie 8-osobowych turniejów. Mistrza wyłania się w pojedynczych walkach o tytuł (podobnie jak w zawodowym boksie).
Aktualni mistrzowie:
- do 100 kg - Badr Hari (od 28 kwietnia 2007 r.)
- powyżej 100 kg - Semmy Schilt (od 3 marca 2007 r.)
[edytuj] Mistrzowie K-1 (zwycięzcy finału K-1 World GP)
 |
Ta sekcja wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w niej poprawić: dodać drabinki z lat 1993-2004. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
[edytuj] K-1 World Grand Prix 2007
| Ćwierćfinały | Półfinały | Finał | |||||||||||
 |
Jérôme Le Banner | 3R Decyzja | |||||||||||
 |
Hong Man Choi | ||||||||||||
| Jérôme Le Banner | |||||||||||||
| Semmy Schilt | 2R TKO | ||||||||||||
 |
Semmy Schilt | 3R Decyzja | |||||||||||
 |
Glaube Feitosa | ||||||||||||
| Semmy Schilt | 1R KO | ||||||||||||
| Peter Aerts | |||||||||||||
|
Remy Bonjasky | 3R Decyzja | |||||||||||
/ |
Badr Hari | ||||||||||||
| Remy Bonjasky | |||||||||||||
| Peter Aerts | 3R Decyzja | ||||||||||||
|
Peter Aerts | 1R KO | |||||||||||
 |
Junichi Sawayashiki | ||||||||||||
[edytuj] K-1 World Grand Prix 2006
| Ćwierćfinały | Półfinały | Finał | |||||||||||
|
Jérôme Le Banner | ||||||||||||
|
Semmy Schilt | 3R Decyzja | |||||||||||
| Semmy Schilt | 3R Decyzja | ||||||||||||
| Ernesto Hoost | |||||||||||||
 |
Chalid "Die Faust" Arrab | ||||||||||||
|
Ernesto Hoost | 4R Decyzja | |||||||||||
| Semmy Schilt | 3R Decyzja | ||||||||||||
| Peter Aerts | |||||||||||||
|
Glaube Feitosa | 1R KO | |||||||||||
 |
Rusłan Karajew | ||||||||||||
| Glaube Feitosa | |||||||||||||
| Peter Aerts rezerwowy | 2R TKO | ||||||||||||
|
Remy Bonjasky | 3R Decyzja, kontuzja | |||||||||||
|
Stefan Leko | ||||||||||||
[edytuj] K-1 World Grand Prix 2005
| Ćwierćfinały | Półfinały | Finał | |||||||||||
|
Remy Bonjasky | 3R Decyzja | |||||||||||
|
Hong Man Choi | ||||||||||||
| Remy Bonjasky | |||||||||||||
| Semmy Schilt | 1R KO | ||||||||||||
 |
Ray Sefo | ||||||||||||
|
Semmy Schilt | 3R Decyzja | |||||||||||
| Semmy Schilt | 1R KO | ||||||||||||
| Glaube Feitosa | |||||||||||||
|
Jérôme Le Banner | ||||||||||||
|
Peter Aerts | 4R Decyzja, kontuzja | |||||||||||
| Glaube Feitosa rezerwowy | 2R KO | ||||||||||||
| Musashi | |||||||||||||
|
Musashi | 4R Decyzja | |||||||||||
|
Rusłan Karajew | ||||||||||||
[edytuj] Mistrzowie K-1 MAX
| Rok | Zwycięzca | Pokonany |
|---|---|---|
| 2007 | Andy Souwer |
Masato |
| 2006 |  Buakaw Por. Pramuk |
Andy Souwer |
| 2005 | Andy Souwer |
Buakaw Por. Pramuk |
| 2004 | Buakaw Por. Pramuk |
Masato |
| 2003 | Masato |
Albert Karus |
| 2002 | Albert Kraus |
Kaolan Kaovichit |
Przypisy
- ↑ K-1 World Grand Prix 2008 (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
- ↑ What is K-1? History. (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
- ↑ A born fighter. Part 2 (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
- ↑ K-1 international rules (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
- ↑ K-1 World Grand Prix 2008 (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
- ↑ The New “K-1 World Cup” Project Starts in 2007 (en). [dostęp 21 czerwca 2008].
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Oficjalna Strona K-1 (en)
