Włoscy Radykałowie

Z Wikipedii


Włoscy Radykałowie
Lider	Emma Bonino
Data założenia	14 czerwca 2001
Ideologia polityczna	liberalizm, libertynizm, antyklerykalizm
Europejska Grupa Parlamentarna	Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy
Obecni posłowie (%)	6
Obecni senatorowie (%)	3
Obecni eurodeputowani (%)	2
strona oficjalna

Włoscy Radykałowie (wł. Radicali Italiani, RI) – włoska partia polityczna o poglądach liberalnych, socjalliberalnych i libertyńskich.

Spis treści

1 Historia
- 1.1 Nurt radykalny we Włoszech
- 1.2 Włoscy Radykałowie
2 Zobacz też
3 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Nurt radykalny we Włoszech

Początki partii sięgają 1955, kiedy to działacze lewicowego skrzydła Włoskiej Partii Liberalnej założyli nowe ugrupowanie pod nazwą Partia Radykałów, które działało do końca lat 80. Po 1989 radykałowie uczestniczyli w życiu politycznym w ramach komitetów wyborczych, z reguły organizowanych wokół ich liderów, Marco Pannelli i Emmy Bonino.

Historycznie ruch ten wywodził się z nurtów lewicowych, jednak w 1994 radykałowie przystąpili do centroprawicowej koalicji Silvio Berlusconiego w jego pierwszym rządzie. W zamian za otrzymane poparcie polityczne Emma Bonino została włoskim przedstawicielem w Komisji Europejskiej.

Od 1996 radykałowie nie odgrywali ważniejszej roli politycznej i nie wchodzili w skład żadnej z wielkich koalicji. W 1999 odnieśli znaczny sukces w wyborach do Parlamentu Europejskiego, gdy organizowana przez nich Lista Bonino otrzymała 8,7% głosów, uzyskując 7 mandatów. Jednak w wyborach krajowych dwa lata później komitet wyborczy pod nazwą Lista Bonino-Partia Radykalna dostał zaledwie 1,2% głosów.

[edytuj] Włoscy Radykałowie

Miesiąc po wyborach doszło do sformalizowania działalności partii pod jej obecną nazwą. Trzy lata później. Pierwszym sekretarzem został europoseł Daniele Capezzone, zastąpiony na tej funkcji w 2006 przez Ritę Bernardini. W 2004 wynik 2,2% w wyborach do PE przyniósł Włoskim Radykałom 2 mandaty. W 2005 partia podpisała porozumienie z Włoskimi Demokratycznymi Socjalistami, tworząc koalicję Róża w Pięści, która przystąpiła do centrolewicowego bloku L'Unione. Wtedy też doszło do rozłamu, gdy grupa działaczy optujących za ponownym sojuszem z Silvio Berlusconim utworzyła własne ugrupowanie – Liberalnych Reformatorów, które dołączyło do Domu Wolności.

Przyjęty przez koalicję RI-SDI symbol róży nawiązywał do symboliki partii radykalnych w latach 70. i 80. oraz obecnej symboliki Międzynarodówki Socjalistycznej. W wyborach w 2006 Róża w Pięści zdobyła 2,6% głosów, co dało im 18 miejsc w Izbie Deputowanych, z czego około połowy objęli radykałowie.

W nowym rządzie Romano Prodiego Emma Bonino została ministrem do spraw stosunków europejskich i handlu międzynarodowego. Już w listopadzie 2006 z partii odszedł Daniele Capezzone, należący do krytyków tego gabinetu, zakładając własny ruch centroprawicowy ruch pod nazwą Decyduj!.

W listopadzie 2007 koalicja Róża w Pięści oficjalnie przestała istnieć, gdy członkowie Włoskich Demokratycznych Socjalistów przystąpili do nowo utworzonej Partii Socjalistycznej. Przed przedterminowymi wyborami w 2008 RI podpisali porozumienie o starcie z list Partii Demokratycznej. W wyborach tych radykałowie łącznie uzyskali 9 mandatów (6 w Izbie Deputowanych oraz 3 w Senacie).