Władysław Zubosz-Kaliński
Z Wikipedii
| Władysław Zubosz-Kaliński | |
|---|---|
| ' | |
| Życie |  Pułkownik |
| Data urodzenia | 23 marca 1891 r. Rohatyn |
| Data śmierci | 13 sierpnia 1952 r. Londyn |
| Kariera | |
| W służbie od | 1914 |
| Pełniona funkcja | dowódca: 13 DP |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa |
| Odznaczenia | |
    |
|
Władysław Zubosz-Kaliński (23 marca 1891 w Rohatyniu – 13 sierpnia 1952 w Londynie) – pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Służba w Legionach i C.K. Armii
Urodził się w miejscowości Rohatyń na Ukrainie. Ukończył siedmioklasową szkołę realną i zdał maturę w 1912.
Podczas I wojny światowej wstąpił 3 sierpnia 1914 do Legionów Polskich, gdzie służył do lipca 1917. Po kryzysie przysięgowym został jako obywatel austriacki wcielony we wrześniu 1917 do Cesarskiej i Królewskiej Armii i służył w niej do sierpnia 1918 roku.
[edytuj] Służba w Wojsku Polskim
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie z bolszewikami. Pełnił kolejno funkcje dowódca kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (listopad 1918 – 7 grudnia 1919), adiutanta sztabowego w Sztabie I Brygady Legionów (7 grudnia 1919 – 9 lipca 1920) i dowódcy 1 Pułku Piechoty Obrony Warszawy (8 sierpnia 1920 – 19 września 1920).
Po zakończeniu działań wojennych pełni kolejno funkcje: kierownika Wydziału Wyszkolenia w I Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych (19 września 1920 – 21 lipca 1922), dowódcy batalionu w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej (21 lipca 1922 – 30 listopada 1922).
W okresie od 30 listopada 1922 do 1 października 1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Biura Ścisłej Rady Wojennej na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia. [1]
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 97 lokatą w korpusie oficerów piechoty. [2]
Z Biura Ścisłej Rady Wojennej przeniesiony został do Oddziału III Sztabu Generalnego WP na stanowisko kierownika referatu „Osłona” (3 marca 1926 – 26 czerwiec 1927).
Następnie obejmuje stanowiska liniowe: dowódca 3 Półbrygady KOP (26 czerwca 1927 – 1931), dowódca Pułku KOP "Głębokie" (1931), dowódca 48 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych (20 września 1931 – 1936), dowódca piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty (1936 - 1939).
W 1939 roku zostaje dowódcą 13 Kresowej Dywizji Piechoty i dywizją tą dowodził w trakcie kampanii wrześniowej, początkowo w składzie Armii „Prusy”. Po rozbiciu tej armii przez Niemców z częścią oddziałów przebija się do Warszawy. Tutaj otrzymuje rozkaz dowódcy Armii „Warszawa” odtworzenia 13 Dywizji Piechoty z pozostałych części rozbitych dywizji: 13, 19 i 29 Dywizji Piechoty oraz Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku z obozu jenieckiego przez wojska amerykańskie wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie, gdzie mieszkał do śmierci.
[edytuj] Awanse:
- chorąży - 1916
- podporucznik - 1917
- porucznik - 1918
- kapitan - 1919
- major - 1920
- podpułkownik - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924
- pułkownik - 1932
[edytuj] Odznaczenia i ordery
- Order Virtuti Militari V klasy
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi
[edytuj] Źródła:
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 5,
