Valinor

Z Wikipedii

Valinor (Kraj Valarów) to fikcyjna kraina w stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia, zwana także Błogosławionym Królestwem, Nieśmiertelnymi Krainami czy Najdalszym Zachodem. Jest to kraj na kontynencie zwanym Amanem, gdzie mieszkali Valarowie i Majarowie, anielskie istoty stworzone przez Eru Ilúvatara, którym powierzył on opiekę nad Ardą (światem).

Po zniszczeniu przez Melkora – upadłego Valara – Latarni Valarów oświetlających Almaren i Ardę i spustoszeniach spowodowanych przez ich upadek, Valarowie schronili się w zachodniej części Ardy – Valinorze, gdzie zebrali wszystkie ocalone z kataklizmu piękne rzeczy, a wiele jeszcze piękniejszych stworzyli później. Pod opieką Valarów kraj ten stał się Błogosławionym Królestwem, gdzie nawet rośliny i zwierzęta nie znały skażenia, choroby i śmierci. Przy wschodnim wybrzeżu Valinoru Valarowie uformowali potężne góry Pelóri, które miały chronić ich krainę przed atakiem Melkora. On jednak nigdy nie odważył się wyruszyć ze swojej północnej twierdzy Utumno, przebyć Belegaer – Wielkie Morze rozciągające się pomiędzy Śródziemiem a Valinorem aby zaatakować Potęgi Ziemi w Valinorze.

Po "Wojnie Bogów", w której Valarowie chcąc odzyskać kontrolę nad Ardą pokonali, pojmali i uwięzili Melkora, do Valinoru zostały zaproszone ze Śródziemia elfy. Przeprawiwszy się przez Belegaer na ogromnej wyspie kierowanej przez władcę mórz Ulma, duża ich część osiedliła się w tej krainie. To w Valinorze powstało najpiękniejsze i najsławniejsze dzieło Yavanny Kementári – świecące cudnym światłem, na przemian białym i złotym Dwa Drzewa, wokół których toczyła się późniejsza historia Ardy.

Wypuszczony z hal Mandosa po 300 latach więzienia Melkor, wspólnie z monstrualną pajęczycą Ungoliantą zniszczyli cudowne Drzewa oraz skradli Silmarile, klejnoty świecące światłem Drzew, a wykonane przez elfa Fëanora. Udało im się również – pomimo pościgu Oromëgo i Tulkasa – zbiec do Śródziemia, gdzie w północnej jego części Melkor ze swymi sługami zbudował potężną twierdzę Angband.

Po odejściu z Valinoru, wbrew radom Valarów, dużej części elfów kierowanych przez chcącego odzyskać swoje klejnoty Fëanora, Valarowie rozciągnęli na Belegaerze pas zwodniczych wyp, mielizn, zdradzieckich mgieł, wirów i burz, które prawie uniemożliwiły przepłynięcie bez ich zgody ze Śródziemia do Valinoru. Po Wojnie Gniewu w pobliżu Valinoru Ulmo wydźwignął wielką wyspę – Númenor, która była nagrodą dla tych ludzi, którzy w tej wojnie opowiedzieli się za siłami światłości. Choć z Númenoru widać było wybrzeża Nieśmiertelnych Krain, Valarowie surowo zabronili śmiertelnikom tam żeglować.

Zakaz ten stał się przyczyną upadku Númenoru, kiedy to król Ar-Pharazôn zazdroszczący elfom daru nieśmiertelności, ulegając zwodniczym podszeptom Saurona z potężną armią wylądował na brzegach Błogosławionego Amanu łamiąc zakaz Valarów. Wtedy to Valarowie odwołali się bezpośrednio do Ilúvatara, który odmienił cały świat. Inwazyjną armię pochłonęła ziemia, Númenor runął pochłonięty przez morze, dotychczas płaska Ziemia przybrała kulisty kształt, a Nieśmiertelne Krainy zostały zabrane daleko poza obręb świata.

Po zatopieniu Númenoru, Valinor i Aman zostały usunięte z Ardy, aby ludzie nie mogli do nich dotrzeć. Jedynie elfy mogą się tam dostać poprzez Prostą Drogę. Za specjalnym pozwoleniem Valarów, hobbici Frodo Baggins, Bilbo Baggins i Samwise Gamgee oraz krasnolud Gimli popłynęli do Valinoru, aby tam dożyć kresu swych dni.

Choć Nieśmiertelne Krainy zostały usunięte poza obręb świata pozostały one świadectwem tego, czym byłaby Arda gdyby Melkor nie skaził jej swoim niszczycielskim działaniem i nienawiścią.