Ulica Lwowska w Warszawie
Z Wikipedii
 Warszawa |
|||||||||||||
| Ulica
Lwowska
|
|||||||||||||
| Śródmieście Południowe | |||||||||||||
| Długość: | 310m | ||||||||||||
 |
|||||||||||||
| przebieg | |||||||||||||
|
|||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||
Lwowska – ulica w południowej części Śródmieścia Warszawy.
Spis treści |
[edytuj] Przebieg
Ulica Lwowska biegnie od placu Politechniki (N 52°13,301 E 21°00,602) w kierunku północnym do ulicy Pięknej (N 52°13,474 E 21°00,631). Po drodze krzyżuje się z ulicą Koszykową. Kontynuację ciągu ulicy Lwowskiej stanowi Poznańska.
Ulica jest jednokierunkowa, ruch samochodów jest możliwy wyłącznie z kierunku placu Politechniki.
[edytuj] Pochodzenie nazwy
Aktualna nazwa została nadana w roku 1922, jako element polityki zmierzającej do scalania ziem byłych zaborów. Poprzednio Lwowska była częścią ulicy Wielkiej ciągnącej się aż od okolic Bagna i Chmielnej. Dla odróżnienia południowa część (od Alei Jerozolimskich) Wielkiej otrzymała nazwę Nowo-Wielkiej, a na przełomie XIX i XX wieku, po rozparcelowaniu folwarku Koszyki, dzisiejszą Lwowską nazywano Nowo-Nowo-Wielką.
[edytuj] Historia
Korzenie ulicy Lwowskiej sięgają XVIII wieku, kiedy to na tych terenach znajdował się Folwark Koszyki. Jako własność króla Stanisława Augusta Poniatowskiego został on zmodernizowany, a później włączony do wielkiego założenia urbanistycznego tzw. Ujazdowskiego i Osi Stanisławowskiej. Główna oś ogrodów folwarku wykorzystana została jako jedna z ulic odchodzących od gwiaździstego placu Politechniki – była to obecna ulica Lwowska. Jej rozwój wiąże się z rozbudową wodociągów miejskich i otwarciem pobliskiego Warszawskiego Instytutu Politechnicznego (później: Politechnika) oraz hali targowej Koszyki. Zamieszkiwała tu rosyjskojęzyczna kadra naukowa Instytutu, polscy i żydowscy przedsiębiorcy oraz przedstawiciele wolnych zawodów. W swoim dzisiejszym kształcie, z wielkomiejską zabudową wielopiętrowych kamienic ukształtowała się w zasadzie na początku oraz w latach 30. XX wieku.
Mimo toczących się tu walk podczas powstania warszawskiego (reduta broniona przez Batalion "Golski" AK nigdy nie została zdobyta), ulica i jej zabudowa przetrwała szczęśliwie wojnę bliska oryginalnego kształtu. Zniszczeniu uległy jedynie dwa domy przyległe do placu Politechniki. Dzięki temu może się dziś poszczycić szeregiem cennych budowli wpisanych do rejestru zabytków. Lwowska stanowi unikalne w stali Warszawy zwarte wnętrze miejskie z początku XX wieku.
W części północnej, za skrzyżowaniem z ulicą Koszykową wzniesiono w ostatnich latach nowoczesne budynki biurowe, z których jeden – Norway House – zyskał uznanie architektów i warszawiaków, zdobywając tytuł najlepszego budynku Warszawy za rok 1999.
[edytuj] Otoczenie
- układ przestrzenny ulicy Lwowskiej został wpisany do rejestru zabytków
- zabytkowe kamienice – ul. Lwowska 2 (1935), 3 (1911), 4 (1935), 5 (1931), 6 (1910), 7 (1937), 8 (1910), 10 (1928), 11 (1910), 13 (1912), 15 (1912), 17 (1912)
- najstarsza przy ul. Lwowskiej kamienica pod numerem 9 (1905-06), pozbawiona cech zabytkowych w latach powojennych
- pałacyk Rusieckiego z roku 1912 (położony w głębi podwórza nr 13) - ul. Lwowska 13a
- gmach dawnego Gimnazjum nr 5 (ob. Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej) z roku 1900 – ul. Lwowska 12 / ul. Koszykowa 55
