Terminator (astronomia)
Z Wikipedii
Terminator — linia pomiędzy oświetloną (dzienną) a nieoświetloną (nocną) stroną ciała niebieskiego (zwykle planety lub księżyca). Definiowany jest jako zbiór punktów na powierzchni ciała niebieskiego, w których padające promienie świetlne (zwykle gwiazdy centralnej, np. Słońca) są styczne do tej powierzchni. Linia ta pozwala rozróżnić na powierzchni ciała dwie półkule: jedna z nich doświadcza zjawiska dnia, a druga, nocy.
Położenie terminatora nie jest stałe w czasie. Pozorna zmiana położenia jest wynikiem ruchu obrotowego ciała wokół własnej osi. Pory roku również mają znaczący wpływ na kształt terminatora. W czasie równonocy wiosennej i jesiennej, Ziemia nie jest nachylona względem ekliptyki i linia terminatora jest równoległa do osi obrotu Ziemi i do linii południków. Terminator ma największe nachylenie względem osi obrotu Ziemi (ok. 23,5°) w trakcie letniego i zimowego przesilenia.
W układzie odniesienia obracającej się planety, terminator przemiata powierzchnię planety przynosząc wschód na jednej półkuli i zmierzch na przeciwnej.
Badanie terminatora może dostarczyć informacji o ciele niebieskim, na przykład rozmyty terminator wskazuje na obecność atmosfery wokół ciała.
Wykluczając podróże w pobliżu biegunów, jedynym pasażerskim samolotem mogącym prześcignąć terminator w jego pozornym ruchu był odrzutowiec Concorde. Przy niektórych wieczornych lotach transatlantyckich z Wielkiej Brytanii lub Francji można było wystartować w nocy i w czasie lotu doświadczyć wschodu Słońca, który następował w tym wypadku z kierunku zachodniego - doganiając terminator, który wcześniej przyniósł zmrok na lotnisku startowym.
