Technologia Hit-To-Kill

Z Wikipedii

Hit-to-kill (pol. Uderzyć aby Zabić), stosowany akronim HTK- system niszczenia pocisków rakietowych poprzez wykorzystanie energii kinetycznej bezpośredniego punktowego uderzenia niewybuchowej głowicy bojowej - tzw. kill vehicle (pojazd niszczący) - rakietowego pocisku obronnego w cel. Kill vehicle może posiadać własny napęd rakietowy, bądź też dzięki sile bezwładności korzystać z prędkości nadanej mu przez rakietę nośna, własny silnik rakietowy wykorzystując jedynie do wykonywania niezbędnych w locie manewrów. Wyposażony jest w szereg niezwykle zaawansowanych technologicznie komputerów o bardzo wysokiej wydajności, ultra precyzyjnych sensorów podczerwieni oraz urządzeń optycznych i radarowych, mających na celu doprowadzenie do bezpośredniego zderzenia sie pojazdu z celem (rakietą, głowicą bojową lub statkiem powietrznym). Podstawową cecha charakterystyczna systemów rakietowych korzystających z systemu HTK, jest rozwijana przez pociski rakietowe tych systemów olbrzymia prędkość, sięgająca nawet kilkunastu kilometrów na sekundę.

[edytuj] Rodzaje technologii HTK

[edytuj] Extended Range Interceptor Technology (ERINT)

Początki programu Hit-To-Kill związane są z programem SDI (Strategic Defense Initiative) ogłoszonym przez Ronalda Reagana. Program ten obejmował m.in. niszczenie strategicznych rakiet balistycznych Związku Radzieckiego z wykorzystaniem działania energii kinetycznej uderzenia pocisku przechwytującego we wrogi obiekt.

We wczesnych latach osiemdziesiątych XX wieku, amerykański koncern Lockheed Martin prowadził prace nad pociskiem rakietowym dla Agencji Zaawansowanej Obrony Antybalistycznej Armii Stanów Zjednoczonych (ang. U.S. Army’s Advanced Ballistic Missile Defense Agency). Amerykańskie Dowództwo Obrony Strategicznej zmieniło jednak wymagania wobec prototypu pocisku, domagając sie umieszczenia w nim radaru samonaprowadzającego, zdolnego doprowadzić pocisk do bezpośredniego uderzenia i zniszczenia celu w atmosferze, za pomocą energii kinetycznej. Po zawarciu odpowiedniego kontraktu, Lockheed Martin rozpoczął prace nad prototypem wykorzystując technologie radaru pracującego w paśmie K_a i gotowy już zespół napędowy. Zespół badawczo-konstrukcyjny działu Missiles and Fire Control (pol. Rakiet i Kontroli Ognia) koncernu Lockheed Martin opracował technologie Hit-to-Kill, która pomyślnie przeszła trzy pierwsze testy niszczenia celów. Całemu programowi nadano nazwę Flexible Lightweight Agile Guided Experiment (FLAGE) (ang. Eksperyment Lekkiego, Elastycznego i Inteligentnego Naprowadzania).

Po trzech pomyślnie zakończonych testach przeciwko celowi Lance TBM, Dowództwo Obrony Strategicznej USA zwiększyło wymagania wobec systemu, domagając sie jego zdolności do działania na znacznie większych wysokościach, cały program zmienił zaś nazwę na Extended Range Interceptor Technology (ERINT) (ang. Technologia Niszczyciela Rakiet o Zwiększonym Zasięgu). Od czerwca 1984 r. ramach programu SDI przeprowadzono z sukcesem 4 testy, po czym projekt przerwano.

W lutym 1994 roku, rozstrzygnięto konkurs, w wyniku którego prototyp ERINT został wybrany do dalszych prac nad systemem, a w październiku tego roku, Lockheed Martin rozpoczął prace nad projektem, rozwojem i produkcją systemu spełniającego konkretne wymagania systemu PAC-3. We wrześniu 1997, Lockheed Martin pomyślnie przeprowadził pierwszy rozwojowy test lotu systemu PAC-3^[1].

Zastosowanie: Patriot PAC-3 Configuration 3

[edytuj] Exoatmospheric Kill Vehicle (EKV)

Exoatmospheric Kill Vehicle.

W październiku 1990 r., organizacja kierująca całością prac nad obrona antybalistyczna - Missile Defense Agency (MDA) (Agencja Obrony Antyrakietowej) zawarła 3 kontrakty na projekty pojazdów niszczących przeznaczonych do zwalczania pocisków balistycznych w środkowej fazie lotu (ang. Mid-course Defense), zmierzające do opracowania Exoatmospheric Kill Vehicle (EKV). Były to projekty firm:

Martin Marietta (aktualnie Lockheed Martin)
Hughes Missiles (aktualnie Raytheon)
Rockwell (aktualnie Boeing)

Prace zasadniczo opierały sie na wcześniejszych projektach HOE (Homing Overlay Experiment) and ERIS (Exoatmospheric Reentry Interceptor Subsystem) wywodzących sie jeszcze z czasów prac nad Inicjatywą Obrony Strategicznej (SDI). W 1995 roku, z rywalizacji odpadł jednak projekt Martin Marietta. 24 czerwca 1997 r. zaś, oraz 16 stycznia 1998 r, przeprowadzono testy IFT (Integrated Flight Test)-1 oraz IFT-2 w których udział wzięły EKV - odpowiednio - Boeinga i Raytheona. W wyniku konkursu, głównym wykonawcą kill vehicle dla pocisku GBI został wybrany Raytheon.

EKV Raytheona wyposażony jest w działający na podczerwień system wyszukiwawczy, zawierający matryce optyczne i zestaw chłodzący teleskopu optycznego. Wewnętrzny system naprowadzania i kontroli, składa się m.in. z zestawu komputerów pokładowych i algorytmów oprogramowania systemu wyszukiwawczego, mających za zadanie wykryć i śledzić wszystkie nadlatujące obiekty, oddzielać wabiki i cele fałszywe od głowic bojowych, oraz doprowadzić w końcowej fazie lotu EKV do kolizji z celem przy prędkości zbliżania przekraczającej 25.700 km/h.^[2]System korzysta również z, prototypowego na dzień dzisiejszy, zintegrowanego z EKV naziemnego radaru kontroli ognia GBR-P, opracowanego pierwotnie na potrzeby systemu obrony obszaru THAAD. System manewrowy EKV - DACS (Divert and Attitude Control System), zawiera m.in. 4 małe silniki sterujące po 4 stronach kill vehicle. Teleskop Exoatmospheric Kill Vehicle, działa w co najmniej dwóch zakresach długości fal. Dokładna rozdzielczość teleskopu jest tajna, jednakże rozdzielczość kątowa powinna w przybliżeniu wynosić ok 150 do 300 mikro radianów, co oznacza ze rozdzielczość EKV przeciwko obiektom w odległości 1000 km wynosi 150 do 300 metrów, natomiast w odległości 10 km rozdzielczość wynosić będzie od 1,5 do 3 metrów. Teleskop EKV dostrzega zbitkę głowicy bojowej oraz wabików z odległości 720 km co robi wrażenie, zważywszy na fakt że rozwartość kąta pola widzenia urządzeń optycznych EKV ma szerokość 1°, co odpowiada spoglądaniu przez słomkę do napojów.