Stanisław Haller de Hallenburg

Z Wikipedii

Stanisław Haller
'


Życie	Generał dywizji
Data urodzenia	26 kwietnia 1872 Polanka Hallera
Data śmierci	1940 Charków
Kariera
W służbie od
Pełniona funkcja	szef Sztabu Generalnego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Haller Ritter von Hallenburg (ur. 26 kwietnia 1872 r. w Polance Hallera pow. Podgórze, zm. w kwietniu 1940 r. w Charkowie) – pułkownik artylerii C.K. Armii i generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści

1 Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii
2 Służba w Wojsku Polskim
3 Bibliografia
4 Awanse:
5 Ordery i odznaczenia:
6 Zobacz:
7 Źródła:
8 Przypisy

[edytuj] Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Był kuzynem generała Józefa Hallera. W 1892 po zdaniu matury w Bielsku wstąpił jako ochotnik do jednorocznej szkoły oficerów rezerwy. W maju 1893 r. podporucznik rezerwy artylerii. Złożył podanie do zawodowej służby wojskowej, przyjęty w kwietniu 1894. W latach 1894-1918 w służbie cesarskiej. Początkowo dowódca plutonu. W 1901 ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu. Kolejno: dowódca batalionu, oficer sztabu korpusu, oficer Sztabu Generalnego. W okresie listopad 1912 - grudzień 1915 w stopniu majora , a później podpułkownika szef sztabu Twierdzy Kraków. W styczniu 1916 na froncie włoskim, dowódca pułku artylerii. W 1917 pułkownik. Koniec wojny zastał go na froncie włoskim, skąd wrócił do Krakowa i zgłosił się do Wojska Polskiego.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

Początkowo objął funkcję zastępcy komendanta miasta Krakowa, a 18 listopada tego roku został szefem Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Kraków".

7 lutego 1919 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Sztabu Generalnego WP, a 1 stycznia 1920 awansował go na generała podporucznika.

Od sierpnia do września 1920 w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1920 r. dowodził 13 Dywizją Piechoty i Grupą Operacyjną. W końcu września 1920 r. objął dowodzenie 6 Armią we Lwowie, prowadząc ciężkie boje do zawieszenia broni 12 października 1920. Przyczynił się do pokonania 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego i wyparcia jej za Bug. Był członkiem Rady Wojennej. W styczniu 1921 r. przewodniczył delegacji polskiej na rokowania w Bukareszcie w sprawach polsko rumuńskiej konwencji wojskowej. Po powrocie do kraju Inspektor Armii nr VI we Lwowie. Od 9 lipca 1923 r. do 16 grudnia 1925 r. (złożył dymisję) szef Sztabu Generalnego. Dymisja nie została przyjęta i formalnie nadal pozostawał szefem Sztabu Generalnego, jednak obowiązki pełnił gen. Edmund Kessler. W maju 1926 r. wyznaczony przez ministra Spraw Wojskowych gen. Juliusza Malczewskiego szefem sztabu wojsk rządowych. Po przewrocie majowym 1926 r. , jako przeciwnik Józefa Piłsudskiego, podał się do dymisji. Przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w rodzinnym majątku. Zajmował sie pracą społeczną m. in. jako aktywny członek Akcji Katolickiej. We wrześniu 1939 r., po wybuchu wojny oddał się do dyspozycji Naczelnego Wodza.

W 1939 r. został aresztowany przez władze radzieckie i uwięziony w obozie w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD w kwietniu 1940 r. w Charkowie.

Gdy na przełomie lipca i sierpnia 1941 roku wynikła sprawa tworzenia Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR jego nazwisko było pierwszym, które wymienił premier Władysław Sikorski jako potencjalnego dowódcę i koordynatora tworzonych oddziałów. Dopiero, gdy okazało się, że dotarcie do Hallera jest niemożliwe (zginął ponad rok wcześniej w Charkowie), wytypowano Władysława Andersa.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała broni. ^[1]

Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Haller jest patronem 5 Pułku Dowodzenia w Krakowie (2 Korpus Zmechanizowany).

[edytuj] Bibliografia

Naród a armia,
Wypadki warszawskie 12 do 15 V 1926

[edytuj] Awanse:

pułkownik - 1917
generał podporucznik - 1 stycznia 1920 ^[2]
generał porucznik - zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
generał broni - 5 października 2007

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

[edytuj] Zobacz:

[edytuj] Źródła:

T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszkow 1998
T. Panecki, Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918-2003, Bellona, Warszawa 2003