Rytm (ugrupowanie plastyczne)
Z Wikipedii
Rytm to nazwa, jaką wybrali warszawscy plastycy dla swojego ugrupowania założonego w 1922 roku. Charakterystyczną cechą twórczości było nawiązywanie do tradycji sztuki ludowej, zwłaszcza Podhala. Za najbardziej typowych przedstawicieli ruchu uważani są: Władysław Skoczylas, Zofia Stryjeńska, Eugeniusz Zak.
Rytm, licznie i aktywnie reprezentowany, zrzeszał wiele indywidualności, toteż jego program nie wykształcił rygorystycznych sformułowań. Był raczej płaszczyzną spotkań różnych twórców, których wspólną cechą było uprawianie sztuki dekoratywnej, często o charakterze użytkowym, powiązanej z działalnością spółdzielni Ład.
Uprawiano szereg technik: malarstwo, rzeźbę, drzeworyt (który został wznowiony przez artystów z Rytmu), grafikę ilustracyjną, tkaninę, meblarstwo, małe formy architektoniczne. Prace charakteryzowały stylizacyjne uproszczenia bryły, ostre krawędzie stycznych płaszczyzn, stosowanie geometrycznych form w motywach, a podstawą kompozycji był rytm.
Ugrupowanie Rytm miało wpływ na powstanie dekoracyjnego stylu w okresie dwudziestolecia międzywojennego, szczytowe osiągnięcia artystyczne przypadły na rok 1925, wyrazem czego były liczne nagrody dla polskich twórców podczas Międzynarodowej Wystawy Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu. Ostatnia wystawa Rytmu miała miejsce w 1932 roku.
Wśród artystów zrzeszonych w Rytmie byli m.in.: Henryk Kuna, Tadeusz Pruszkowski, Edward Wittig, Maria Berezowska, Leopold Gottlieb, Rafał Malczewski, Tymon Niesiołowski, czy Wacław Borowski.
