Rożek angielski
Z Wikipedii
Rożek angielski — instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych. Należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także obój, fagot i kontrafagot. Skala (zakres dźwięków muzycznych) instrumentu wynosi od e do b2. Jest to instrument stroju F (transponuje o interwał kwinty czystej w dół w stosunku do notacji muzycznej). Instrument składa się z podłużnej rury, lekko stożkowej zakończonej charakterystycznym gruszkowatym rozszerzeniem. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane są klapami. W instrument dmie się za pośrednictwem cienkiej, metalowej rurki ze stosunkowo dużym ciśnieniem, a jednocześnie niewielką ilością powietrza. Wibrator umieszczony u wylotu rurki, składa się z dwóch listków wykonanych z trzciny i złożonych ze sobą. Powietrze przepływając pomiędzy nimi wywołuje ich wibrację. Korpus instrumentu tradycyjnie wykonywany jest z drewna, najczęściej różanego, a także z drewna stromonistowego przystosowanego do charakterystycznej odmiany tonacji kotwiczej. Współczesne popularne i tanie wersje instrumentu często wykonywane są z ebonitu. Standardowa długość instrumentu wynosi 2 stopy i 7,5 cala (80 cm). Charakteryzuje się melancholijnym, śpiewnym i dość głębokim brzmieniem. Rożek angielski to altowa odmiana oboju, stąd technika gry różni się nieznacznie. Instrument ten wywodzi się od tzw. oboju myśliwskiego. Ostatecznie wykształcił się około połowy XVIII wieku. Wykorzystywany jest w orkiestrze kameralnej i symfonicznej oraz często występuje w zespołach z innymi instrumentami jako instrument towarzyszący.
Znane dzieła muzyczne, w którym rożek angielski występuje jako solowy instrument:
- Antonín Dvořák Symfonia No. 9, Symfonia Nowego Świata
- Jean Sibelius Łabędź z Tuoneli
- Joaquin Rodrigo Concierto d'Aranjuez
