Riddick Bowe
Z Wikipedii
| Riddick Bowe | |
| Pseudonim | Big Daddy |
| Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1967 Brooklyn |
| Narodowość |  Stany Zjednoczone |
| Styl | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 44 |
| Zwycięstwa | 42 |
| Nokauty | 33 |
| Porażki | 1 |
| Remisy | 0 |
| No contests | 1 |
Riddick Lamont Bowe (ur. 10 sierpnia 1967 roku w Brooklynie, Nowy Jork) - amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBC, WBA, IBF i WBO w kategorii ciężkiej, srebrny medalista olimpijski z Seulu.
Spis treści |
[edytuj] Kariera amatorska
W 1983 roku zdobył mistrzostwo Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej. Dwa lata później został mistrzem świata juniorów w wadze półciężkiej. W 1987 roku stanął na najniższym stopniu podium podczas Igrzysk Panamerykańskich. W 1988 roku odniósł największy sukces w swojej amatorskiej karierze, zdobywając na Olimpiadzie w Seulu srebrny medal. W finale przegrał z późniejszym niekwestionowanym zawodowym mistrzem świata w kategorii ciężkiej, Lennoxem Lewisem.
[edytuj] Kariera zawodowa
[edytuj] Początki
Bowe przeszedł na zawodowstwo w marcu 1989 roku. Do grudnia zdążył stoczyć 13 zwycięskich walk. We wrześniu następnego roku wygrał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie z byłym mistrzem świata organizacji WBC, Pinklonem Thomasem. W następnej walce już w drugiej rundzie znokautował Berta Coopera.
W marcu 1991 roku pokonał złotego medalistę Igrzysk Olimpijskich z 1984 w kategorii superciężkiej, Tyrella Biggsa. Następna walka, z byłym mistrzem świata WBA, Tonnym Tubbsem, zakończyła się kontrowersyjnym zwycięstwem Bowe na punkty, ponieważ przez większość pojedynku to Tubbs miał znaczną przewagę. Orzeczenie sędziów zostało wygwizdane przez widownię. W sierpniu znokautował już w pierwszej rundzie przyszłego mistrza świata WBA, Bruce Seldona. Dwa miesiące później stoczył walkę z Elijahem Tillerym. Bowe powalił go na deski pod koniec pierwszej rundy, a później zadał cios po gongu. Tillery zaczął go kopać, aż w końcu został wyciągnięty z ringu przez trenera Bowa, Rocka Newmana.
W lipcu 1992 roku stoczył pojedynek eliminacyjny organizacji WBA z Pierrem Coetzerem. Bowe wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie.
[edytuj] Niekwestionowane mistrzostwo świata
13 listopada 1992 roku zmierzył się z Evanderem Holyfieldem. Stawką był tytuł niekwestionowanego mistrza świata. Bowe wygrał na punkty, dodatkowo kładąc Holyfielda na deski w jedenastej rundzie. Pojedynek został uznany przez prestiżowy Ring Magazine za walkę roku. Bowe stał się posiadaczem trzech pasów mistrzowskich - WBC, WBA i IBF. Rękawice w których walczył, wraz z autografem, Amerykanin podarował później Janowi Pawłowi II.
Krótko po pojedynku Bowe zrezygnował z pasa WBC. Powodem była odmowa walki z Lennoxem Lewisem, oficjalnym pretendentem tej organizacji do tytułu. W lutym 1993 roku zakończył już w pierwszej rundzie pojedynek z Michaelem Dokesem, byłym mistrzem świata WBA. Niewiele dłużej trwała jego następna walka, z Jesse Fergusonem (TKO w drugiej rundzie).
W listopadzie 1993 roku doszło do rewanżowej walki z Evanderem Holyfieldem. Tym razem to Holyfield okazał się lepszy, wygrywajac pojedynek decyzją większości na punkty i odbierając Bowe pasy mistrzowskie. Podczas walki, w siódmej rundzie, na ringu wylądował spadochroniarz James Miller (zwany Fan Manem) i spowodował małe zamieszki (kibice wyciągnęli go z ringu i pobili; Miller znalazł się w szpitalu, a następnie został oskarżony o spowodowanie zagrożenia i skazany na grzywnę).
[edytuj] Po utracie mistrzostwa
W następnym roku Bowe stoczył tylko dwie walki. Pierwsza, z Busterem Mathisem Jr., została ogłoszona jako "nie odbyta" (no contest), ponieważ Bowe znokautował rywala kiedy ten był na kolanach. Większość komentatorów uważała, że pojedynek powinien się zakończyć dyskwalifikacją Bowa. W drugiej walce Bowe pokonał na punkty Larrego Donalda.
[edytuj] Tytuł mistrza świata WBO
11 marca 1995 roku ponownie został mistrzem świata, tym razem organizacji WBO, nokautując Herbiego Hide w szóstej rundzie (w sumie Hide leżał na deskach siedem razy). Takim samym wynikiem zakończyła się jego następna walka, z Kubańczykiem Jorge Luisem Gonzalezem (KO w szóstej rundzie). Po tej walce zrezygnował z tytułu mistrzowskiego.
[edytuj] Trzeci pojedynek z Holyfieldem
4 listopada 1995 roku doszło do trzeciego starcia z Holyfieldem. Początkowo Bowe miał wyraźną przewagę, jednak w szóstej rundzie został zaskoczony przez rywala i był liczony (rundę wcześniej sędzia odebrał mu punkt za uderzenia poniżej pasa). Zdołał się jednak pozbierać i zakończył walkę przed czasem (TKO w ósmej rundzie).
[edytuj] Walki z Andrzejem Gołotą
Rok później doszło do dwóch pojedynków z Andrzejem Gołotą. 11 sierpnia Bowe wygrał, ponieważ Gołota został zdyskwalifikowany w siódmej rundzie za ciosy poniżej pasa. Do momentu dyskwalifikacji Gołota prowadził na punkty u wszystkich trzech sędziów. Po walce Polak został uderzony w tył głowy telefonem komórkowym przez jednego z sekundantów Amerykanina. W konsekwencji wywiązała się na ringu gigantyczna bójka, która później przeniosła się na trybuny.
Pięć miesięcy później doszło do walki rewanżowej między tymi dwoma pięściarzami. Pojedynek miał podobny przebieg - Gołota wygrywał walkę na punkty (Bowe był liczony w drugiej i piątej rundzie, Polak w czwartej), ale został zdyskwalifikowany za ciosy poniżej pasa. Był to ostatni pojedynek Amerykanina przed prawie ośmioletnią przerwą w boksowaniu.
[edytuj] Schyłek kariery
W grudniu 1996 roku Bowe ogłosił, że wstępuje do Korpusu Piechoty Morskiej USA, szybko jednak zrezygnował z tego pomysłu.
W 1999 roku uprowadził swoją żonę i dwójkę dzieci. Wypuścił ich po przejechaniu samochodem kilku stanów. Za ten czyn trafił do więzienia, gdzie spędził 18 miesięcy. Został wypuszczony na wolność w maju 2004 roku.
Powrócił na ring we wrześniu 2004 roku, pokonując w drugiej rundzie Marcusa Rhode. Ponownie stanął do walki w kwietniu następnego roku. Pokonał niejednogłośną decyzją na punkty Billy Zumbruna. Bowe wystąpił w tym pojedynku z bardzo dużą nadwagą.
17 września Riddick Bowe ogłosił bankructwo.
