Command & Conquer: Red Alert 2

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: sekcje, neutralizacja, encyklopedyczność. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Command & Conquer: Red Alert 2
Producent	Westwood Studios
Wydawca	EA Games Cenega Poland
Data wydania	24 października 2000 2 listopada 2000
Gatunek	RTS
Tryb gry	singleplayer / multiplayer
Kategorie wiekowe	ESRB: Teen (T) PEGI: 12+
Platforma	Windows
Nośniki	CD (2)
Wymagania	Pentium II 266MHz, 64MB RAM

Command & Conquer: Red Alert 2 – gra wydana w 2000 r. przez firmę Westwood, jest kontynuacją wydanego 3 lata wcześniej Command and Conquer: Red Alert.

W grze singleplayer masz okazję wcielić się w jedną z dwóch głównych stron konfliktu – Ameryka i ZSRR. W trybie multiplayer można stanąć po stronie państw sojuszniczych Ameryki (Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Korea Południowa) bądź tych sprzyjających ZSRR (Kuba, Libia, Irak). Gra pod względem fabuły prezentuje bardzo wysoki poziom a wstawki filmowe w grze trwają łącznie ponad godzinę i jak to miało miejsce w Red Alert występują w nich prawdziwi aktorzy. Ścieżka dźwiękowa składa się głównie z kawałków metalowych a najbardziej znanym, kojarzonym z serią Red Alert jest utwór Hell March z intra obu gier.

[edytuj] Fabuła Gry

Rok 1946 – Albert Einstein chcąc zmienić los świata i zapobiec wybuchowi II wojny światowej, skonstruował wehikuł czasu w Trinity (Nowy Meksyk, USA). Za pomocą maszyny cofnął się w czasie do roku 1924, kiedy Adolf Hitler wyszedł z więzienia w mieście Landsberg w Niemczech po nieudanym puczu i próbie objęcia władzy przez nacjonalistów. Einstein sądził iż to był odpowiedni moment, gdyż Hitler nie miał sobowtóra. Einstein podał mu rękę i w blasku jasnego światła Hitler zniknął. Einstein, myśląc, że uratował świat przed II wojną światową wrócił do 1946 roku. Po powrocie Einstein zauważył dużą zmianę w sytuacji politycznej świata; Hitler nigdy nie doszedł do władzy, a Niemcy stały się państwem demokratycznym, nie istniała nigdy oś Berlin - Tokio - Rzym, Włochy również przestały być państwem faszystowskim po tym, jak obalono Mussoliniego. Cesarz Japonii Hirohito nie mając poparcia ani inspiracji w postaci Hitlera nie przyjął jego Mein Kampf jako drogi do sukcesu, więc podobnie jak Włochy nie budował w swoim kraju systemu nacjonalistycznego i faszystowskiego.

Rok 1950 – Takim sposobem zmieniła się historia, a rozwój sytuacji na świecie przyjął inny kierunek. Nie było już zagrożenia ze strony Niemiec. Pozostał jednak jeszcze jeden kraj, zdolny zagrozić światowej demokracji - Związek Radziecki którym władał Józef Stalin. Armia ZSRR rosła w siłę, aż nadszedł odpowiedni moment. W 1950 roku Stalin ze swą potężną armią w sile 14,000,000 żołnierzy (kobiet i mężczyzn) uderzył na nic nie podejrzewające państwa europejskie. Stalin zamierzał, rozszerzyć Imperium Sowieckie od Kamczatki aż po zachodnie wybrzeże Półwyspu Iberyjskiego. Jego plan zakładał podbój Europę kraj po kraju, w czym dopomóc miała tylko brutalna siła i liczebność Armii Czerwonej. Armia Radziecka zaatakowała z północy, wschodu i południa, zajmując znaczną część Europy. Państwa europejskie stworzyły sojusz przeciwko agresorowi. Na jego czele stanął generał Gunter von Esling z armii niemieckiej, oraz generał Nicos Stavros z armii greckiej. Alianci przyjęli inną taktykę, wycofali wojska na tereny Francji, natomiast do walki skierowali mniejsze odziały, składające się z bardzo dobrze wyposażonych i wyszkolonych jednostek. Po wielu bitwach i specjalnych operacjach Alianci zepchnęli Armię Czerwoną do defensywy. W końcu, wojska Aliantów sforsowały obronę ZSRR, i stanęły na peryferiach Moskwy. Atak został przeprowadzony pod dowództwem generała Guntera von Eslinga i generała Nicosa Stavrosa. Mimo próby użycia przez wroga broni atomowej i zaciętego oporu, jaki stawiali obrońcy Moskwa padła, a wraz z nią potęga Stalina. Sam Stalin został żywcem pogrzebany pod gruzowiskiem przez generała Stavrosa. Poszukiwany przez wywiad Aliantów tajemniczy doradca Stalina, niejaki Kane, zapadł się pod ziemię. Po przejęciu radzieckich archiwów sądzono, iż tajna organizacja dowodzona przez niego przeniknęła struktury władzy ZSRR, ale brakowało na to dowodów, a sam Kane został uznany za zaginionego. Porzucono poszukiwania. Straty wśród żołnierzy obu stron konfliktu były bardzo duże. Alianci, po zwycięstwie nad Józefem Stalinem i jego Armią Czerwoną, odbudowali ekonomię i infrastrukturę Europy, a na miejscu Stalina umieścili marionetkowego przywódcę, Aleksandra Romanowa, wywodzącego się z dawnego rodu panującego w carskiej Rosji. Dowódcom Aliantów wydawało się, że Romanov był po prostu nieszkodliwym liderem grupy politycznej o małych wpływach, uznali też, że zniszczony podczas wojny ZSRR nie stanowi już realnego zagrożenia dla państw zachodnich. Przestali więc kontrolować sytuację w Rosji i dali jej nowemu przywódcy wolną rękę.

Rok ok. 1955-1970 – Romanov miał własne plany. Upokorzony porażką Stalina, nawiedzany wspomnieniami wojsk Alianckich maszerujących przez jego rodzinny kraj, bez wiedzy Aliantów żądny zemsty Romanow zmobilizował Światowe Socjalistyczne Przymierze i w ciągu kilku lat odbudował olbrzymią i potężną armię przygotowaną do wojny z Aliantami. Czekającą na rozkaz, aby ruszyć do ataku.

Rok 1970 – W końcu nadarzyła się sposobność do zaatakowania USA. Gdy w Meksyku wybuchła wojna domowa, Romanow wykorzystał sytuację i ruszył do ataku. Alianci myśląc, że armia Sowiecka ruszyła aby stłumić bunty w Meksyku nie zareagowali, ale wkrótce napływające zewsząd raporty o zmasowanej inwazji na tereny Teksasu, Kalifornii oraz Arizony zaczęły wywoływać wśród wojskowych panikę. Armia przeciwnika dysponowała nową bronią, pozwalającą kontrolować umysły oraz załogi pojazdów na odległość. Zaskoczone wojska alianckie ponosiły liczne klęski, których punktem kulminacyjnym był upadek wielkich metropolii, takich jak Nowy Jork. Zdesperowany prezydent USA, Michael Dugan, wydał rozkaz wystrzelenia rakiet jądrowych w kierunku Moskwy, okazało się jednak, że rakiety ICBM pozostały na swoim miejscu w silosach. Potwierdziło to najgorsze obawy Aliantów: Romanov przy pomocy Yurija, swego zaufanego doradcy opanował technologię kontrolowania ludzkich umysłów. ZSRR jednak ponownie poniósł klęskę - po początkowych sukcesach armia aliancka została zmobilizowana i stopniowo wyparła wojska radzieckie z terenów USA oraz innych terytoriów okupowanych, żeby wreszcie dzięki udoskonalonej wersji chronosfery przeprowadzić atak na Moskwę i pojmać premiera Romanowa, co zakończyło walki w Europie oraz zakończyło agresję Związku Radzieckiego.

Upadek Moskwy nie zwiastował jednak końca konfliktu.

Kiedy trwała wojna między Aliantami, a Sowietami – od słonecznej Florydy, aż po mroźną Moskwę – Yuri po kryjomu planował, testował i tworzył. Udało mu się zbiec z Kremla, zanim wdarli się tam Alianci dzięki swoim psionicznym zdolnościom. Ewakuował się później do swojego tajnego centrum dowodzenia, które potajemnie skonstruował na Księżycu, i stamtąd nadzorował konstrukcję Dominatorów, potężniejszych wersji zwykłych urządzeń do kontroli umysłu, po ukończeniu których zamierzał przejąć władzę na światem. Nie udało mu się to ze względu na wykorzystanie przez Aliantów skonstruowanego przez Alberta Einsteina wehikułu czasu, który umożliwił zniszczenie sieci Dominatorów, zanim zostały ukończone, lub, jak było w przypadku dwóch ostatnich, uruchomione.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Polski Serwis Command & Conquer - Dział Red Alert