Okupacja niemiecka w Polsce 1939-1945
Z Wikipedii
Okupacja niemiecka w Polsce 1939 - 1945 – system policyjno-wojskowej administracji niemieckiej na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, zajętym w wyniku agresji zbrojnej przeciwko Polsce podjętej przez III Rzeszę w dniu 1 września 1939 oraz po podziale terytorium RP w wyniku niemiecko-sowieckiego układu o przyjaźni i granicy z dnia 28 września 1939 (będącego nawiązaniem do paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939).
Spis treści |
[edytuj] Podział obszarów okupowanych
W wyniku przegranej przez Polskę wojny Niemcy zajęły terytorium o powierzchni 188 000 km. kw. (ok. 48, 5 procent obszaru II RP) oraz ok. 22 mln ludności. 1 września, zaraz po rozpoczęciu wojny, na mocy ustawy Reichstagu do Rzeszy włączono Wolne Miasto Gdańsk.
8 października 1939, dekretem kanclerza Rzeszy, Adolfa Hitlera, do Niemiec zostały włączone: Pomorze, województwo poznańskie, część województwa łódzkiego z Łodzią, Górny Śląsk, Zagłębie Dąbrowskie, zachodnie powiaty województwa krakowskiego, północną część województwa warszawskiego oraz Suwalszczyznę. Anektowano około 93 tys. km2 zamieszkane przez około 10 mln osób, w tym ok. 600 tys. Niemców.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Tereny Rzeczypospolitej Polskiej anektowane przez III Rzeszę.12 października 1939 na mocy dekretu kanclerza Rzeszy o administracji okupowanych ziem polskich niewcielonych do Rzeszy, utworzono Generalne Gubernatorstwo z Hansem Frankiem jako generalnym gubernatorem. W skład GG weszły: część województwa warszawskiego z Warszawą, część województwa łódzkiego, województwo kieleckie, lubelskie, reszta województwa krakowskiego oraz część województwa lwowskiego. Na mocy umowy niemiecko-słowackiej z 21 listopada 1939 do Słowacji wcielono 52 gminy o powierzchni 700 km2. Obszar GG liczył 96 tys. km2 z 12 mln. ludności.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Generalne Gubernatorstwo.Na mocy układu o przyjaźni i granicy zawartego między Niemcami i ZSRR 28 września 1939, 200 tys. km2 wschodnich terenów Rzeczypospolitej Polskiej wraz z 13 mln ludności znalazło się pod okupacją sowiecką.
1 sierpnia 1941, po rozpoczęciu wojny sowiecko-niemieckiej, do Rzeszy włączono Okręg Białystok obejmujący ok. 31 tys. km2 z 1 mln 600 tys. ludności. Do GG włączono tereny województwa lwowskiego, stanisławowskiego i tarnopolskiego, tworząc Dystrykt Galicja. Tym samym obszar GG powiększył się do 145 tys. km2 zamieszkanych przez blisko 17 mln osób. W 1941, po zajęciu całego terytorium przedwojennej II Rzeczypospolitej, pozostałe jej tereny włączono do Komisariatu Rzeszy Ukraina i Komisariatu Rzeszy Wschód.
[edytuj] Ziemie polskie włączone do Niemiec
Polityka niemiecka na ziemiach włączonych do Rzeszy ukierunkowana była na ich zupełną germanizację. Cel ten zamierzano uzyskać poprzez zniemczenie części ludności, którą uznano za odpowiednią pod względem rasowym, oraz zmuszaniem części obywateli polskich do podpisywania niemieckiej listy narodowościowej, tzw. Volkslisty. Pozostałą ludność polską zamierzano wytępić lub wysiedlić do Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1939-1940, wysiedlono do GG ok. 750 000 Polaków z terenów Śląska, Wielkopolski i Pomorza. Celom eksterminacyjnym służyły obozy. W końcu sierpnia 1939 utworzono dla obóz policyjny w Stutthofie (przeznaczonych początkowo dla mieszkańców Gdańska i Pomorza narodowości polskiej). Pod koniec 1939 dla Polaków utworzono także obozy w Skalmierzycach, Potulicach, Poznaniu, Łodzi, Działdowie, Toruniu i Inowrocławiu. W miejsce Polaków zmuszonych do opuszczenia tych terenów osiedlano kolonistów niemieckich. Stosowano także konfiskatę majątku, oraz wywózki do pracy przymusowej w głąb Rzeszy.
20 listopada 1939 zagarnięte ziemie polskie zostały włączone w niemiecki system walutowy. Z wyjątkiem Gdańska i ziemi cieszyńskiej utrzymano granicę policyjną między Rzeszą a ziemiami wcielonymi. W celu realizacji niemieckiej polityki narodowościowej wprowadzono specjalną organizację administracji i sądownictwa. Polskie organy sądownicze administracyjne i samorządowe zostały zlikwidowane.
[edytuj] Administracja i policja
Tereny wcielone do Rzeszy zostały podzielone pod względem administracyjnym na okręgi:
Okręgi dzieliły się na rejencje, które z kolei podzielone były na powiaty miejskie i wiejskie. Centralnym urzędem Rzeszy dla ziem wcielonych był minister spraw wewnętrznych. Na czele administracji okręgu Rzeszy stał, mianowany przez kanclerza Rzeszy, namiestnik, który jednocześnie był kierownikiem NSDAP. Namiestnicy byli równolegle komisarzami obrony Rzeszy i pełnomocnikami Komisarza Rzeszy dla Umocnienia Niemczyzny. Namiestnikiem okręgu Gdańsk - Prusy Zachodnie został Albert Forster, a Kraju Warty Artur Greiser.
Na szczeblu rejencji administracją kierował prezes rejencji, który sprawował również kierownictwo NSDAP na swoim terenie. Administracją powiatu wiejskiego kierował starosta, a powiatu miejskiego burmistrz. Byli oni również kierownikami partii.
Władza policyjna w okręgach i prowincjach ziem wcielonych spoczywała w rękach dowódców SS i policji. Funkcje policji były znacznie rozszerzone w porównaniu do terenów "starej" Rzeszy. Było to wynikiem celów niemieckiej polityki dążącej do ujarzmienia i wyniszczenia Polaków. SS i policja realizowały niemieckie założenia wytępienia Żydów oraz sprawowały doraźne sądownictwo wobec wrogów III Rzeszy. Obok policji istniała, składająca się z zamieszkałych w Polsce Niemców, samoobrona niemiecka.
[edytuj] Sądownictwo niemieckie
Na terenach wcielonych działały sądy powszechne, sądy specjalne i sądy tajne sprawowane przez SS i policję. Na mocy dekretu ministra sprawiedliwości z 26 listopada 1940 powołano Wyższy Sąd Krajowy, który był najwyższą instancją sądową. Instancją niższą był Sąd Krajowy, a najniższą Sąd Powiatowy. W pierwszych dniach okupacji wojskowej powołano sądy specjalne. Utworzono wojenne sądy polowe i wojskowe sądy doraźne. Sądy polowe rozpatrywały sprawy o szpiegostwo i działania partyzanckie. Taki sąd skazał na karę śmierci obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. Wojskowe sądy doraźne rozpatrywały sprawy wystąpień przeciwko armii niemieckiej i o posiadanie broni. Po zakończeniu działań zbrojnych ich funkcje przejęły, powołane jeszcze w trakcie wojny, cywilne sądy specjalne.
[edytuj] Generalne Gubernatorstwo
Wbrew prawu międzynarodowemu, zajęte tereny Polski były traktowane jako trwała zdobycz wojenna. W szczególności okupowany teren Generalnego Gubernatorstwa był traktowany praktycznie jak kolonia, dostarczająca niskokwalifikowanej i niewolniczej polskiej siły roboczej na potrzeby gospodarki wojennej III Rzeszy. W tym celu wprowadzono nakaz pracy przymusowej dla Polaków w wieku 18-60 lat, później obniżając granicę wieku do 14 lat. Polscy robotnicy przymusowi z GG (oraz ziem polskich zaanektowanych przez III Rzeszę) pracowali w ciężkich warunkach pobytowych w Rzeszy, zarówno w niemieckim rolnictwie, przemyśle i transporcie, jak również obozach pracy, obozach koncentracyjnych oraz oddziałach Organizacji Todt.
Eksploatacja gospodarcza w GG realizowana była głównie dzięki rabunkowej gospodarce, zwłaszcza w przemyśle, gdzie systematycznie przeprowadzano grabież substancji przemysłowej i surowców naturalnych. Rolnictwo objęto systemem kontyngentów płodów rolnych, którego nieprzestrzeganie powodowało kary więzienia lub śmierci dla rolników. Brak żywności na rynku spowodował wprowadzenie systemu racjonowania żywności i trwałe niedożywienie całych grup ludnościowych.
Własność państwa polskiego i jego instytucji, mienia obywateli Polskich oraz liczne dzieła sztuki, konfiskowano lub obejmowano zarządem komisarycznym za pomocą specjalnie utworzonych organizacji powierniczych III Rzeszy.
[edytuj] Administracja i policja
Generalne Gubernatorstwo zostało podzielone na cztery jednostki administracyjne tzw. dystrykty (niem. Distrikt): krakowski, lubelski, radomski, warszawski, oraz od 1 sierpnia 1941 (po agresji Niemiec na ZSRR), piąty dystrykt galicyjski. Pozostawiono jedynie polskie gminy i sołectwa. Władze GG dopuściły też działalność polskiej straży pożarnej, PCK i Rady Głównej Opiekuńczej.
Struktura władzy Generalnego Gubernatorstwa miała cechy parapaństwa, zależnego całkowicie od Rzeszy Niemieckiej. Na czele GG stał generalny gubernator Hans Frank (niem. Generalgouverneur ), urzędujący w Krakowie. Dotychczasowa stolica Polski Warszawa pełniła tylko funkcję siedziby władz dystryktu warszawskiego. Generalny Gubernator sprawował władzę wydając rozporządzenia i przy pomocy Urzędu Generalnego Gubernatora (niem. Amt des Generalgouverneurs), który 9 grudnia 1940 został przekształcony w rząd Generalnego Gubernatorstwa (niem. Regierung des Generalgouvernements). Na jego czele stał Josef Bühler. Oprócz niemieckich sądów specjalnych, zajmujących się m. in. wydawaniem wyroków śmierci za czyny zabronione rozporządzeniami Hansa Franka (np. dowolnie interpretowane "czyny antyniemieckie"), pozostawiono sądy rozpatrujące sprawy karne i cywilne Polaków.
W Generalnym Gubernatorstwie realizacji celów okupanta służył rozbudowany aparat policyjno-wojskowy, policja bezpieczeństwa obejmowała formacje - Sipo (niem. Sicherheistpolizei), Gestapo (niem. Geheime Staatspolizei), Kripo (niem. Kriminalpolizei) oraz SD (niem. Sicherheitsdienst). Policję porządkową stanowiła Orpo (niem. Ordnungspolizei). Funkcjonowała także policja graniczna (niem. Grenzpolizei) oraz inne oddziały pomocniczych formacji policyjnych (kolejowe, fabryczne, leśne, pocztowe itd.). Pozostawiono policję polską, tworząc Polską Policję Generalnego Gubernatorstwa (tzw. granatowa policja). Granatowa policja posiadała niewielkie uprawnienia w stosunku do Niemców, pełniąc głównie funkcję porządkowe i bezpieczeństwa.
[edytuj] Terror okupanta
Zobacz więcej w osobnym artykule: Zbrodnie niemieckie w Polsce (1939-1945).[edytuj] Zagłada ludności żydowskiej
Zobacz więcej w osobnym artykule: Holocaust.[edytuj] Ruch oporu
Polityka okupacyjna i powszechny terror wymierzony w społeczeństwo, spowodowały szybkie powstanie zorganizowanego oporu. W miarę zaostrzania się działań represyjnych narastał ruch konspiracyjny, powodując powstanie Polskiego Państwa Podziemnego. Ruch oporu prowadził akcje sabotażowe, dywersyjne (zarówno bojową i konspiracyjną), partyzanckie oraz doraźne wystąpienia zbrojne w określonych celach wojskowych.
Zobacz więcej w osobnym artykule: Polski ruch oporu w czasie II wojny światowej.
