Ofel
Z Wikipedii
Ofel (hebr. העופל) - niewielkie wzniesienie w południowo-wschodniej Jerozolimie w Izraelu (708 do 630 m n.p.m.). Kolebka miasta Jerozolimy, która pierwotnie obejmowała swym terytorium tylko najwyższą część Ofelu (X w.p.n.e.).
Ofel leży pomiędzy dolinami Cedronu i Tyropeon, na południe od Wzgórza Świątynnego. Ma kształt podłużnej nerki, rozciągającej się z północy ku południowi. Jego wyższa część znajduje się na północy, to tutaj musiały znajdować się pałace królewskie w czasach monarchii izraelskiej. Najniższa część leży na południu, skąd stoki wzniesienia nieco łagodniej schodzą w kierunku Sadzawki Siloe.
To Ofel był rzeczywistym starotestamentalnym Syjonem, o którym mówią liczni biblijni autorzy natchnieni. Dzisiejsze nazywanie wzniesienia, na którym znajduje się chrześcijański Wieczernik Syjonem, jest wynikiem błędnego mniemania, jakoby Wzgórze Zachodnie (dzisiejsza Góra Syjon czy też krócej Syjon) było miejscem, gdzie znajdowało się starożytne Miasto Dawida[1].
Paradoksalnie Ofel, który był pierwszą dzielnicą Jerozolimy w czasach Dawida i Salomona, znajduje się dzisiaj poza linią murów Starej Jerozolimy.
Nazwa Ofel oznacza kopiec, stos i jest zapewne odwołaniem do skalistej rzeźby wzgórza.
Przypisy
- ↑ Eugene Hoade, Guide to the Holy Land, Franciscan Printing Press, Jerozolima 1984, 89-98.
