Michaił Frunze
Z Wikipedii
Michaił Wasiljewicz Frunze, ros. Михаил Васильевич Фрунзе, rum. Mihail Frunză (ur. 21 stycznia 1885 w Biszkeku, zm. 31 października 1925) – rosyjski dowódca wojskowy i działacz bolszewicki, związany od wczesnych lat życia z ruchem rewolucyjnym. Z pochodzenia. Syn felczera wojskowego Mołdawianina i Rosjanki.
Brał udział w rewolucji 1905 roku; skazany na karę śmierci (ułaskawiony) oraz katorgę. Po ucieczce z zesłania w 1916 prowadził działalność konspiracyjną wśród żołnierzy; uczestniczył w przygotowaniu i przeprowadzeniu rewolucji październikowej. W czasie wojny domowej dowodził Południową grupą armii Frontu Wschodniego Armii Czerwonej, walczącą przeciwko wojskom admirała Kołczaka, następnie na Krymie przeciwko generałowi Wranglowi, w Turkiestanie przeciwko wojskom emiratu bucharskiego, przeciwko anarchistycznym oddziałom Machno na Ukrainie. Od marca 1924 roku był zastępcą ludowego komisarza (ministra), a od stycznia 1925 roku – ludowym komisarzem spraw wojennych i morskich oraz przewodniczącym Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR (Реввоенсовет СССР). Jego nominacja oznaczała upadek dotychczasowego naczelnego dowódcy Trockiego. Frunze sformułował podstawy sowieckiej doktryny wojennej oraz zakończył wojenną reformę (komisarze polityczni zostali przekształceni w zastępców dowódcy bez prawa dowodzenia).
Zmarł w wyniku nieudanej operacji żołądka. Od początku podejrzewano, że operacja mogła mieć charakter skrytobójstwa (taką sugestię przedstawił pisarz Borys Pilniak w opowiadaniu "Opowieść niezgasłego księżyca" już w 1926 roku). Wkrótce zaczęto o nią podejrzewać Stalina. Nie istnieje jednak dowód na umyślne spowodowanie przez lekarzy śmierci Frunze. W czasach ZSRR imię Frunzego nosiło wiele miast i instytucji, m.in. obecna stolica Kirgistanu – Biszkek.
