Marcin Szyszkowski

Z Wikipedii

Marcin Szyszkowski

Herb

Data wyboru	1616
Urodzony	1554
Zmarł	30 kwietnia 1630

Marcin II Szyszkowski herbu Ostoja (ur. 1554, zm. 30 kwietnia 1630) – polski duchowny katolicki, biskup-koadiutor, następnie biskup łucki, płocki i krakowski.

[edytuj] Życiorys

Urodził się w niezbyt zamożnej rodzinie, nauki pobierał najpierw u jezuitów w Kaliszu, a potem w Krakowie, Rzymie, Bolonii i Padwie. Wobec dużych zalet umysłu jak i serca szybko przebył kolejne stopnie kariery duchownej; był m.in. archidiakonem zawichojskim, proboszczem w Iłży, kanonikiem kapituły krakowskiej, kanclerzem biskupa krakowskiego Piotra Myszkowskiego, kustoszem sandomierskim. Otrzymał koadiutorię przy biskupie łuckim Stanisławie Gomolińskim (14 listopada 1603, ze stolicą tytularną Christopolis). Po śmierci tegoż biskupa w 1604 przeszedł na biskupstwo łuckie.

Jako biskup płocki (od 18 lipca 1607) wniósł duże zasługi. W 1608 odbył synod diecezjalny. Przetłumaczył z włoskiego na łacinę katechizm Bellamina. W 1616 ufundował kolegium jezuitów w Płocku i uposażył je. Zakończył budowę pałacu biskupiego, rozpoczętą jeszcze przez biskupa Baranowskiego. W Pułtusku odnowił zamek oraz założył bursę dla ubogich studentów, jak również postawił szpital dla ubogich.

17 października 1616 przeniesiony na stolicę biskupią do Krakowa. Ingres do katedry odbył 3 czerwca 1617. Za jego rządów pojawiły się w Krakowie dwa nowe żeńskie zgromadzenia zakonne SS Doninikanek i Prezentek. Przy klasztorze Franciszkanów wybudował kaplicę dla Bractwa Męki Pańskiej. W 1621 zwołał synod diecezjalny, w 1625 złożył w Stolicy Apostolskiej raport o stanie diecezji.

Zdecydowany przeciwnik reformacji, odzyskał z rąk protestantów 37 kościołów. W katedrze wawelskiej ufundował konfesję św. Stanisława, pod którą później został pochowany. W katedrze zachował się pomnik biskupa z czarnego marmuru autorstwa Jana Trevano.

[edytuj] Źródła

Nowowiejski A. J., Płock. Monografia historyczna...., Płock 1990
Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, ISBN 83-211-1311-7, Warszawa 2000.

Poprzednik
Piotr Tylicki