Maksymilian Maria Kolbe

Z Wikipedii

św. Maksymilian Maria Kolbe

Urodzony	8 stycznia 1894 Zduńska Wola
Zmarł	14 sierpnia 1941 Auschwitz
Tytuły	franciszkanin konwentualny
Kościół / wyznanie	kościół rzymskokatolicki
Beatyfikowany	17 października 1971 Bazylika świętego Piotra, Rzym przez Pawła VI
Kanonizowany	10 października 1982 plac świętego Piotra, Rzym przez Jana Pawła II
Wspomnienie obchodzone dnia	14 sierpnia
Atrybuty	obóz koncentracyjny, pasiak obozowy, druciane okulary
Patron	rodzin, uzależnionych od narkotyków, dziennikarzy, osób więzionych, ruchu pro-life, krótkofalowców, Zduńskiej Woli, Pabianic
Szczególne miejsca kultu	Niepokalanów, Zduńska Wola, Harmęże
Portal Święci

Maksymilian Maria Kolbe

Bazylika Franciszkanów w Krakowie - miejsce gdzie Maksymilian rozpoczął wydawanie Rycerza Niepokalanej

Święty Maksymilian Maria Kolbe, właśc. Rajmund Kolbe (ur. 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli, zm. 14 sierpnia 1941 w obozie koncentracyjnym Auschwitz) – polski franciszkanin konwentualny, święty Kościoła katolickiego.

Spis treści

1 Życiorys
2 Spór o stosunek świętego Maksymiliana do Żydów
3 Popularyzacja osoby świętego
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życiorys

[edytuj] Dzieciństwo

18 stycznia 1894 został ochrzczony w kościele Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli. Z powodu ciężkiej sytuacji finansowej, rodzina Kolbów przeniosła się wkrótce do Łodzi. W 1897 przeprowadzili się do Pabianic. Tam rodzice Kolbego znaleźli pracę – ojciec pracował w fabryce, matka prowadziła sklep, potem była położną.

W 1906 w kościele św. Mateusza w Pabianicach, według jego relacji, Rajmundowi ukazała się Najświętsza Maryja Panna, trzymająca w ręce białą i czerwoną koronę. Zapytała go, którą chce, dając do zrozumienia, że czerwona oznacza męczeństwo, a biała czystość.

[edytuj] Życie zakonne

W 1907 Rajmund Kolbe rozpoczął naukę w małym seminarium franciszkanów we Lwowie, w 1910 rozpoczął nowicjat w zakonie franciszkanów, przyjmując imię Maksymilian. Śluby wieczyste złożył 1 grudnia 1914, przyjmując imię Maria. W 1912 rozpoczął studia w Krakowie, kilka miesięcy później został wysłany do Międzynarodowego Kolegium Serafickiego w Rzymie. Uzyskał doktorat z filozofii na uniwersytecie Gregorianum w 1915, a z teologii w 1919 na wydziale ojców franciszkanów, jednak interesował się także matematyką i fizyką – w 1915 w urzędzie patentowym złożył szkic "Eteroplanu", aparatu umożliwiającego podróż w kosmos – był to projekt pojazdu międzyplanetarnego, opartego na zasadzie trójczłonowej rakiety nośnej. 28 kwietnia 1918 przyjął święcenia kapłańskie. W 1919 wrócił do Polski i podjął wykłady.

[edytuj] Działalność wydawnicza

Przebywając w Rzymie założył wraz z kolegami w 1917 stowarzyszenie osób świeckich Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatae), zajmujących się apostolstwem pod znakiem Maryi. Aby realizować cele stowarzyszenia i utrzymywać kontakt z jego członkami od stycznia 1922 wydawał w Krakowie miesięcznik "Rycerz Niepokalanej". Pod koniec tego roku przeniesiony do Grodna, zorganizował tam wydawnictwo. Miesięcznikowi nadał charakter pisma katechetycznego dla masowego czytelnika (w 1938 osiągnął nakład 1 mln. egzemplarzy).

W 1927 założył pod Warszawą klasztor Niepokalanów, na gruncie podarowanym przez księcia Druckiego-Lubeckiego. Wydawał tam pisma "Rycerz Niepokalanej", a od 1935 popularny "Mały Dziennik". Oba pisma poruszały nie tylko tematy religijne, ale także społeczne, polityczne i kulturalne z punktu widzenia katolickiego, ale także bliskiego pozycji ówczesnej endecji. Kontrowersje wówczas i później budziły umieszczane w tych pismach teksty publicystyczne dotyczące kwestii żydowskiej, które spowodowały oskarżenia ich wydawcy o antysemityzm, np. publikacje nawołujące do przesiedlenia 70.000 Żydów na Madagaskar.

[edytuj] Działalność misyjna

W latach 1931-1935 prowadził działalność misyjną w Japonii, gdzie rozpoczął wydawanie japońskiego odpowiednika "Rycerza Niepokalanej", a wkrótce założył także Niepokalanów Japoński. Podobne ośrodki założył także w Chinach i w Indiach. W 1936 powrócił do Polski aby kierować Niepokalanowem, który stał się największym klasztorem katolickim na świecie – we wrześniu 1939 było tam ok. 700 zakonników i kandydatów.

W Japonii Maksymilian Kolbe spotkał się z tzw. małą radiofonią, czyli stacjami nadawczymi małej mocy zainstalowanymi w wielu punktach kraju. Po powrocie do Polski postanowił uruchomić tego typu stację właśnie w Niepokalanowie. Zgodnie z obowiązującym w przedwojennej Polsce prawem nie istniała taka możliwość. Nie tracąc nadziei zapisał się do PZK i został krótkofalowcem o znaku SP3RN (jak Radio Niepokalanów). Stacja nadawała na przełomie lat 1937/1938, pokrywając swoim zasięgiem praktycznie obszar całego kraju.

[edytuj] II wojna światowa i okupacja hitlerowska

W czasie okupacji hitlerowskiej działalność klasztoru została zawieszona, pozostałych ok. 40 zakonników Niemcy aresztowali 19 września 1939. Po wyjściu na wolność zorganizował w klasztorze ośrodek usług dla okolicznej ludności i oddał się pogłębianiu formacji pozostałych przy nim współbraci. Powtórnie aresztowany 17 lutego 1941, przesłuchiwany i więziony na Pawiaku, został następnie przewieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie otrzymał numer 16670. W obozie dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia, Franciszka Gajowniczka, który trzy lata później, 25 października 1944 został zwolniony z obozu. Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 dobity zastrzykiem trucizny - fenolu .

[edytuj] Beatyfikacja i kanonizacja

Maksymilian Kolbe został beatyfikowany 17 października 1971 przez papieża Pawła VI, a kanonizowany przez papieża Jana Pawła II 10 października 1982. Proces ten wzbudził pewne kontrowersje ze względu na przedwojenną publicystykę Kolbego. 10 października 1998 Stolica Apostolska uznała świętego za patrona miasta Zduńska Wola, a 10 października 2004 także patrona Pabianic. 28 maja 2006 w celi św. Maksymiliana Kolbe w obozie Auschwitz modlił się papież Benedykt XVI.

22 maja 1999 Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów ustanowiła Św. Maksymiliana Marię Kolbe Patronem Honorowych Dawców Krwi w Polsce (dekret podpisał Prefekt Kongregacji kardynał Georgius A. Medina Estevez).

[edytuj] Spór o stosunek świętego Maksymiliana do Żydów

Zobacz więcej w osobnym artykule: Spór o stosunek Maksymiliana Kolbego do Żydów.

Kolbe był krytyczny w stosunku do Żydów. W swoich pismach dawał wyraz wielu uprzedzeniom popularnym w latach 20. i 30. XX wieku.^{[potrzebne źródło]} Według niektórych katolików^{[potrzebne źródło]} tak wyraźnie antyżydowska postawa powinna go była dyskwalifikować jako kandydata na świętego – jego zwolennicy twierdzą jednak, iż kanonizacja nie jest uznaniem jego bezgrzeszności ani nieomylności, ale orzeczeniem przez papieża, że wyrastająca z wiary katolickiej heroiczność cnót i męczeńska śmierć znalazły uznanie u Boga.

[edytuj] Popularyzacja osoby świętego

Powstała odznaka turystyczna "Śladami św. Maksymiliana Marii Kolbego" – regulamin na stronie. Tworzone są parafie, muzea, izby pamięci, tablice ku czci, ulice pod wezwaniem św. Maksymiliana Kolbe.