Ludmiła Błotnicka
Z Wikipedii
| Ludmiła Błotnicka | |
 |
|
| Prawdziwe nazwisko | Ludmiła Jadwiga Błotnicka |
| Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1907 Zarzecze |
| Data i miejsce śmierci | 21 lutego 1981 Perth |
| Narodowość | Polka |
| Dziedzina sztuki | literatura |
| Ważne dzieła | Przez zieloną granicę |
Ludmiła Jadwiga Błotnicka (ur. 26 grudnia 1907w Zarzeczu koło Jarosławia, zm. 21 lutego 1981 w Perth) - pisarka.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Najmłodsza z trójki dzieci Jadwigi i Mieczysława Baranowskich. Właścicielem Zarzecza, które uchodziło w XIX wieku za jedno z najpiękniejszych założeń parkowo-pałacowych w Europie, został w połowie tego wieku ród Dzieduszyckich. Ojciec Ludmiły zarządzał tym majątkiem przez 20 lat. Ona sama ten okres i to otoczenie wspominać będzie jako rajskie do końca życia. Wtedy to ukształtowała się jej wrażliwość na piękno przyrody.
W 1927 r. podjęła studia w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Na czwartym roku przeniosła się na Uniwersytet Warszawski. W 1933 r. uzyskała dyplom i tytuł lekarza weterynarii i podjęła praktykę w Państwowej Weterynaryjnej Pracowni Rozpoznawczej we Lwowie.
W 1935 r. przyjęła propozycję Instytutu Badawczego Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie i w marcu została lekarzem białowieskich żubrów. W Białowieży poznała inż. leśnika Władysława Stefana Doliwę-Błotnickiego, którego poślubiła w 1935 r.
Opuścili Polskę krótko po wybuchu wojny, aby już do niej nie powrócić. Znaleźli się na Bliskim Wschodzie, gdzie związali się z placówką wydawniczą Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Dodatkowy zarobek przynosiło im pisanie podań i przepisywanie na maszynie, akwizytorstwo ogłoszeń do polskich pism – firm żydowskich i arabskich, jak i wykłady Władysława z zakresu leśnictwa na kursach zawodowych.
Oboje pisali do prasy. Teksty Ludmiły ukazały się m. in. w Ku Wolnej Polsce i Gazecie Polskiej, w dwutygodniku polityczno-literackim W Drodze i w magazynie powieściowym Braterstwo broni. Jej opowiadania: Czarna ziemia i Strzelec-filozof zamieszczono w wyborze literatury wojennej Naród w walce pod red. Łukasza Kurdybachy. Do antologii Bohaterska Warszawa wydanej w Tel-Awiwie włączono jej wiersz pt. Kobietom Warszawy.
W 1948 r – po wybuchu wojny żydowsko-arabskiej – wyjechali do Libanu. W Bejrucie Władysław włączył się w prace naukowo-badawcze Instytutu Polskiego, których wyniki referowano w Tece Bejruckiej. Na jej łamach ukazały się jego Polonica bibliograficzne indyjskie: z lat 1942-1948 i szkic monograficzny Beduini Południowej Palestyny. Trudno jest natomiast cokolwiek powiedzieć na temat aktywności Ludmiły w tym okresie. W 1950 r. przybyli do Australii, gdzie Ludmiła bez większego szczęścia zaczęła ubiegać się o pracę m. in. w ZOO w South Perth. Musiała zadowolić się myciem probówek w laboratorium. W 1951 r. zadebiutowała w australijskim tygodniku The Western Mail opowiadaniem Catherine. Antypody stały się tematem cyklu jej artykułów do monachijskiego Słowa Katolickiego, które napisała na prośbę rektora Polskiej Misji Katolickiej w Australii, ks. Witolda Dzięcioła, a przed wizytą w 1958 r. arybiskupa Józefa Gawliny na piątym kontynencie.
Trudności – niemożność nostryfikowania dyplomu i znalezienia odpowiedniej pracy – odbiły się jej zdrowiu psychicznym. Opuszczona po śmierci męża przez prawie wszystkich przyjaciół, gasła. Zmarła 21 II 1981 r. Pochowana została na cmentarzu w Karrakacie.
[edytuj] Publikacje
- Przez zielona granicę, Toruń 2007;
[edytuj] Bibliografia
- Żongołłowicz Bogumiła, Przedmowa do zbioru opowiadań Ludmiły Błotnickiej „Przez zieloną granicę”, Toruń 2007;
- Żongołłowicz Bogumiła, Ludmiła Błotnicka - pisarka zapomniana, Przegląd Polski (21 marca 2008) dodatek kulturalny „Nowego Dziennika (Nowy Jork).
