Libańska wojna domowa
Z Wikipedii
Libańska wojna domowa to tocząca się w latach 1975-1990 wojna domowa pomiędzy chrześcijańską a muzułmańską mniejszością wyznaniową w Libanie. Konflikt zakończył się porozumieniem z Taif.
Przyczyną wybuchu wojny były narastające antagonizmy wśród ludności zamieszkującej terytorium Libanu. Zmiany demograficzne, obecność uzbrojonych grup bojowników palestyńskich (którzy w latach 1948-1982 przybywali do Libanu jako uchodźcy), wmieszanie się Syrii, Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny w wewnętrzne sprawy Libanu doprowadziły do wybuchu walk między chrześcijańską Falanga Libańską a Palestyńczykami, których poparły lewicujące partie muzułmańskie. Względny spokój nastąpił w 1976 po mediacjach Ligi Arabskiej i interwencji Syrii. Szybko jednak wojna rozgorzała na nowo. Konflikt libańsko-palestyński przeniósł się na południe kraju, które było okupowane przez OWP, a później przez Izrael.
Podczas wojny ciągle zmieniały się sojusze. Pod koniec wojny prawie każda strona łączyła się, a później zdradzała z każdą inną stroną konfliktu. Lata 80. były okresem szczególnie chłodnym z ogromną ilością masakr (zarówno w stosunku do Chrześcijan jak i Palestyńczyków), po których Bejrut został zmieniony w ruinę. Wojna przyczyniła się do gospodarczej zapaści Libanu.
Po podpisaniu porozumienia z Taif władzę w Libanie de facto przejęła Syria, która sprawowała nadzór nad realizacją porozumienia. W 1992 rozbrojono prawie wszystkie organizacje paramilitarne i odbyły się pierwsze od 1972 wybory do parlamentu, zbojkotowane przez większość partii chrześcijańskich.
