Księstwo Łowickie
Z Wikipedii
Księstwo Łowickie (łac. Ducatus Loviciensis ) – kompleks dóbr arcybiskupów gnieźnieńskich rozciągający się wokół Łowicza, potwierdzony już w 1136. Własność pomnażana nadaniami królewskimi i sejmowymi. W XVI wieku Księstwo Łowickie obejmowało 2 miasta i 116 wsi. Nazwa była zwyczajowa i powstała zapewne w XVII w., gdyż – wzorem biskupów krakowskich (Księstwo Siewierskie) – arcybiskupi gnieźnieńscy też aspirowali do tytułu książęcego. W 1795, po rozbiorze Polski, Księstwo Łowickie zostało przejęte przez rząd pruski, następnie Napoleona (1806) i, jako donacja dla marszałka Francji Louisa Davouta (1807). W 1815 stało się własnością rządową Królestwa Polskiego, w 1820 zostało nadane przez cara Aleksandra wielkiemu księciu Konstantemu i jego żonie – Joannie Grudzińskiej (księżnej łowickiej), którzy przeprowadzili tam oczynszowanie chłopów, przyczyniając się do ich względnej zamożności. Dekretem cesarskim z dnia 9 lipca 1822 r. wydanym w Petersburgu, wskazano ustalenie granic zewnętrznych księstwa. Do Księstwa Łowickiego należały jeszcze: folwark i grunty po dawnym zamku łowickim i niektóre grunty pod Łowiczem, w Skierniewicach pałac, ogród, folwark. Od 1838 do I wojny światowej księstwo pozostawało bezpośrednią własnością carów, którzy często urządzali w okolicy wielkie polowania.
