Karl Malone

Z Wikipedii

Statua Karla Malone przezd Delta Center w Salt Lake City

Karl Malone, pseudonim: The Mailman (ur. 24 lipca 1963 w Bernice w stanie Luizjana) – amerykański zawodowy koszykarz. Jeden z najlepszych skrzydłowych w historii. Występował w lidze NBA. Dwukrotnie z drużyną Utah Jazz grał w finale tych rozgrywek.

Info:
- pozycja - skrzydłowy (power forward)
- collage - Louisiana Tech University
- wzrost - 2,04 cm / 6'9"
- waga - 116 kg / 250 funtów
- drużyny w których grał - Utah Jazz (1434 występów), Los Angeles Lakers (42 występy)
- suma pieniędzy zarobionych w NBA (nieoficjalnie) - 106 468 378 dolarów amerykańskich

Rekordy:
- największa liczba punktów w jednym meczu - 61 (27 stycznia 1990 przeciwko Milwaukee)
- największa liczba celnych rzutów za 3pkt w jednym meczu - 2 (4-krotnie)
- największa liczba zbiórek w jednym meczu - 23 (29 marca 1994 przeciwko Golden State)
- największa liczba asyst w jednym meczu - 10 (7-krotnie)
- największa liczba przechwytów w jednym meczu - 7 (4-krotnie)
- największa liczba bloków w jednym meczu - 5 (5-krotnie)

[edytuj] Biografia

Karl Malone urodził się 24 lipca 1963 roku w Bernice, stan Luizjana. Już w collegu otrzymał przydomek „Listonosz” (Mailman) za swoją konsekwencję w grze („Listonosz zawsze dostarcza przesyłkę”). Uważany jest za najlepszego silnego skrzydłowego (power foward) w historii NBA. Malone spędził 18 sezonów (1985–2003) jako gracz Utah Jazz, a potem rozegrał jeden sezon (2003–2004) w drużynie Los Angeles Lakers zanim odszedł na emeryturę. Malone był sławny ze swojej niesłychanej muskulatury, w czym mógłby rywalizować z kulturystami. Uważany jest także za jednego z najlepszych graczy, może nawet najlepszego, który nigdy nie zdobył mistrzowskiego pierścienia w lidze NBA.

[edytuj] Kariera w collegu

Karl grał trzy lata w barwach Uniwersytetu Luizjana (Louisiana Tech University). Nie mógł występować na pierwszym roku, ponieważ miał niskie stopnie i musiał ciężko pracować, aby podnieść swoją średnią i zakwalifikować się do zespołu. Stało się to cechą charakterystyczną kariery Malone’a. Był bardzo rzadko uważany za najbardziej utalentowanego zawodnika, ale zawsze wracał do swojej ciężkiej pracy, aby zniwelować różnice. Karl był bardzo popularny w Ruston i tak pozostaje do dziś. Jest bardzo znany ze swoich osiągnięć, zarówno sportowych, jak i poświęcenia dla rozwijania handlu i stanowisk pracy w parafii.

[edytuj] Kariera w NBA

Karl Malone został wybrany przez Jazz w 1985 roku z ogólnym 13. numerem w drafcie. Po jego debiutanckim sezonie, Jazz zauważyli w nim potencjał na czołowego gracza ich ataku, więc sprzedali gwiazdora, skrzydłowego Adriana Dantleya do Detroit Pistons i zdecydowali się na budowanie zespołu wokół Malone'a. Etyka pracy Malone'a często uwidaczniała się w jego pierwszych latach w NBA, kiedy podniósł procent celnych rzutów osobistych z wyniku poniżej 50% do wyniku 75% w ciągu kilku lat. Dodał również rzut z wyskoku z dalekiego dystansu, co uczyniło go zawodnikiem nie do powstrzymania.

W tym samym czasie rezerwowy rozgrywający John Stockton zdobył zaufanie ekipy trenerskiej. W 1987 roku Karl został fundamentem ataku, a Stockton – generałem rządzącym na parkiecie, zaś obaj stali się gwiazdami. Sezon ów był także pierwszym sezonem Jazz pod wodzą trenera Jerry'ego Sloana. Cała trójka pozostawała nierozłączna przez 16 sezonów. Był to także sezon, w którym Jazz przyciągnęli uwagę, po zdumiewającej serii w playoff przeciwko Los Angeles Lakers prowadzonym przez Magica Johnsona.

Przez wiele lat Malone i Stockton grali razem w Jazz, tworząc jedną z najbardziej produktywnych kombinacji obrońca-skrzydłowy w historii NBA. Grając szarpanym i twardym stylem narzuconym przez Jerry’ego Sloana i ulepszając zagranie „pick and roll” do maksymalnego stopnia skuteczności, Jazz nie mieli problemów z wejściem do playoff, ani z notowaniem zwycięskiego bilansu w sezonie zasadniczym. Karl był bardzo fizycznie grającym koszykarzem. Lubił stały kontakt z przeciwnikiem, a także wpędzać innych graczy w kłopoty z powodu fauli na nim. W rezultacie, prowadził w NBA w liczbie wykonanych rzutów osobistych w siedmiu różnych sezonach (rekord NBA jeśli chodzi o liczbę). Malone był znany z twardej, fizycznej gry w obronie i dobrej umiejętności zbierania piłek.

Powszechnie mówiło się o nim, jako najbrutalniej (najmniej czysto) grającym zawodnikiem w lidze, a czasami posądzano go o umyślne próbowanie zranienia innych graczy. Urazów po kolizji z Malonem doznali między innymi Isiah Thomas, David Robinson, Shawn Bradley i Steve Nash. W środku lat 90. Utah Jazz wzrośli w siłę i stali się jednym z pięciu czołowych zespołów w lidze, a także zaczęli pukać do drzwi z napisem „Finały NBA”. Ostatecznie trafili tam w roku 1997 i 1998, ale dwukrotnie zostali pokonani przez Chicago Bulls, którym przewodził Michael Jordan.

W 1999 roku (rok po przejściu Jordana na emeryturę) Jazz byli faworytami do zwycięstwa, ale zamiast tego zaczął się stopniowy schyłek świetności drużyny, co było odbiciem starzenia się ich dwóch czołowych zawodników. Ostatecznie Stockton wycofał się po zakończeniu sezonu w roku 2003.

Karl został jeszcze jeden sezon, przyłączając się do Los Angeles Lakers, próbując zdobyć mistrzostwo - jedyne osiągnięcie, którego nie udało mu się osiągnąć w karierze. Jego pomoc jednak nie pomogła i Lakers przegrali w pięciu meczach z Detroit Pistons w roku 2004. Chociaż poszczególne zespoły NBA szukały jego usług na sezon 2004-2005 Malone zdecydował się zakończyć karierę jako zawodnik 13 lutego 2005 roku.

Karl Malone nosił koszulkę z numerem 32 w Utah Jazz. W zespole Los Angeles Lakers nosił numer 11 (numer 32 został wycofany dla uczczenia pamięci Magica Johnsona), taki sam numer nosił w „Drużynie Marzeń” (Dream Team), gdzie zgodnie z zasadami FIBA zawodnicy noszą numery od 4 do 15.

[edytuj] Reputacja nieczystego gracza

Malone był powszechnie uważany za jednego z najbardziej nieczysto grających zawodników w NBA. Jego latające łokcie i niebezpieczne kopnięcia często raniły przeciwników.

Podczas gry dla Louisiana Tech, Malone uderzył łokciem w twarz środkowego drużyny Rice Dave’a Ramera roztrzaskując mu kość policzkową oraz uszkadzając zatoki. Ramer nigdy już po tym nie zagrał.

14 grudnia 1991 roku Malone uderzył łokciem Isiaha Thomasa w głowę, gdy ten podbiegał do kosza. Thomas potrzebował założenia 40 szwów nad okiem. Malone został zawieszony i ukarany przez władze NBA. Trener Pistons Chuck Daly oskarżył Malone’a o umyślne zranienie Thomasa, ponieważ rzucił on 44 punkty przeciwko Utah w wygranym przez Pistons spotkaniu miesiąc wcześniej.

9 kwietnia 1998 roku Malone uderzył kolanem Donyella Marshalla, łamiąc mu jedno żebro oraz wyłączając go z gry do końca sezonu. Następnego dnia Malone znokautował nieświadomie Davida Robinsona ciosem z łokcia, został za to zawieszony.

Malone słynął z kopnięcia przy oddawaniu rzutu z wyskoku. Kiedy rzucał, kopał nogami (nogą) w stronę przeciwnika. Został ukarany za kopanie Shawna Bradleya 6 stycznia 2000 roku.

Malone uderzył z zamachu łokciem Steve'a Nasha 4 grudnia 2003 roku, za co został zawieszony. Nashowi musiano założyć kilka szwów wokół ust. Przykłady jego przypuszczalnie nieczystej gry są liczne i bez wątpienia pomagały budować jego zdolności strzeleckie.

[edytuj] Osiągnięcia i nagrody

Stockton i Malone kiedy grali razem pobili wspólnie wiele rekordów NBA. Stockton dzierży rekord NBA w liczbie asyst i przechwytów w karierze, podczas gdy Malone dzierży rekord w liczbie celnych rzutów osobistych i prób rzutów osobistych, a także zajmuje drugie miejsce na liście najlepszych strzelców wszech czasów, zaraz za Kareemem Abdul-Jabbarem.

Obaj, Malone i Stockton zostali wybrani do składu Drużyny Marzeń (Dream Team), drużyny olimpijskiej USA z roku 1992, w której skład po raz pierwszy w historii weszli zawodowi koszykarze. Obaj są dwukrotnymi złotymi medalistami igrzysk olimpijskich, ponieważ triumf z roku 1992 powtórzyli w roku 1996 w Atlancie.

Malone otrzymał nagrodę Najwartościowszego Zawodnika NBA (NBA Most Valuable Player) dwukrotnie, gdy grał w Jazz, w roku 1997 i 1999.

Został wybrany w roku 1996 do Pięćdziesiątki Najwspanialszych Zawodników w historii (NBA 50 Greatest Player).

W Pierwszej Drużynie NBA znalazł się 11 razy, dwa razy w Drugiej Drużynie, a raz w Trzeciej Drużynie.

W Meczu Gwiazd wziął udział 14 razy. Najwartościowszym Zawodnikiem Meczu Gwiazd został wybrany w roku 1989, a w roku 1993 otrzymał to wyróżnienie w parze z kolegą z drużyny Johnem Stocktonem.

Trzykrotnie znalazł się w pierwszym składzie Drużyny Najlepszych Zawodników Defensywnych (NBA All-Defensive), a raz w drugim składzie.

W rankingu „Slam Magazine” opublikowanym w 2003 roku zajął 13 miejsce na liście 75 Najlepszych Graczy Wszech czasów.

[edytuj] Najlepsze mecze

Malone został wybrany Najwartościowszym Zawodnikiem Meczu Gwiazd z roku 1989 kończąc spotkanie z 28 punktami i 9 zbiórkami

27 stycznia 1990 roku Malone ustanowił rekord kariery zdobywając 61 punktów przeciwko Milwaukee Bucks. Trafił 21 z 26 rzutów z pola oraz 19 na 19 osobistych. Jest to największa liczba punktów zdobyta przez gracza Jazz od czasu, gdy klub przeniósł się do Utah z Nowego Orleanu.

Malone zdobył 28 punktów i zebrał 10 piłek w Meczu Gwiazd z roku 1993, dzieląc się tytułem Najwartościowszego Zawodnika z Johnem Stocktonem.

Przeciwko Golden State Warriors, 29 marca 1994 roku, Malone ustanowił rekord kariery w liczbie zbiórek – 23, w tym 11 ofensywnych i 12 defensywnych.

Malone pierwsze w karierze trzy dwucyfrowe osiągnięcia (triple-double) zanotował przeciwko Los Angeles Clippers 2 lutego 1996 roku; 27 punktów, 15 zbiórek i 10 asyst. 11 maja 1997 roku w meczu fazy playoff przeciwko Lakers, Malone trafił 18 na 18 prób rzutów osobistych bijąc rekord NBA w liczbie trafionych rzutów osobistych w jednym meczu playoff. Spotkanie zakończył z 42 punktami.

Malone zdobył 50 punktów i 12 zbiórek w meczu playoff przeciwko Seattle SuperSonics 22 kwietnia 2000 roku. Ustanowił w ten sposób rekord klubu Jazz w liczbie zdobytych punktów w jednym meczu fazy playoff.

30 listopada 2003 roku, kiedy grał w Lakers, Malone został najstarszym zawodnikiem NBA, który zanotował triple-double (miał 40 lat). W ciągu zaledwie 26 minut gry przeciwko San Antonio Spurs zdobył 10 punktów, 11 zbiórek i 10 asyst.

[edytuj] Ciekawostki

Garnitur Malone’a, w którym wystąpił podczas draftu w roku 1985, jak również strój Charlesa Barkleya są do dziś wykpiwane w sportowych widowiskach telewizyjnych z powodu ich strasznych kolorów i projektów.

Córka Malone’a, Cheryl Ford gra w barwach Detroit Shock w lidze WNBA i była kluczową zawodniczką drużyny, gdy ta zdobywała mistrzostwo ligi WNBA w roku 2003.

Gdy pierwszy raz Malone przybył do Utah (na mecz ligi licealnej) myślał, że przybył do europejskiego kraju.

Karl przybył do Salt Lake City, aby dołączyć do Jazz 24 lipca 1985 roku. 24 lipca jest Dniem Pionierów (Pionier Day) w Utah, ale także dniem urodzin Malone’a. Podczas parady Jazz umieścili Karla w jednym z pojazdów, a ludzie bili brawo, gdy przejeżdżał obok nich. Karl przyznał się później, iż myślał, że wszyscy ci ludzie przyszli, aby świętować jego urodziny.

Karl krytykował decyzję NBA o dopuszczeniu do gry Magica Johnsona, gdy ten ostatni otrzymał pozytywny wynik testu na obecność wirusa HIV.

Obecnie Malone mieszka w mieście Choudrant w stanie Luizjana.

Ulubionym drinkiem Malone'a jest Krwawa Mary.

[edytuj] Inne zainteresowania

Malone będący maniakiem ćwiczeń fizycznych uważany jest za pierwszego gracza NBA, który miał ciało wyrzeźbione jak kulturyści. W okresie międzysezonowym narzucał sobie rygorystyczny trening, w skład którego wchodziło między innymi wbieganie i zbieganie w górach. Nagrał również kila kaset wideo z ćwiczeniami.

Malone lubi wędkować i polować, jest również zagorzałym fanem Narodowego Stowarzyszenia Strzeleckiego (National Rifle Association).

Był również brany pod uwagę jako kandydat na gubernatora stanu Arkansas z ramienia Partii Republikańskiej.

Znany jest także ze swojego niecodziennego hobby, jakim była jazda ciężarówką w okresie między sezonami. Malone posiada licencję kierowcy na 18-kołowe ciężarówki.

Uwielbiał także jeździć przed meczami swoim harleyem.

12 lipca 1998 roku walczył w meczu zapasów amerykańskich o tytuł Mistrza Świata Zapasów (Wrestlingu). Wystąpił w jednej drużynie z Dallasem „Diamondem” Pagem, ale przegrał z drużyną, w skład której wchodzili Dennis Rodman i Hulk Hogan.

[edytuj] Statystyki

	mecze	min/mecz	pkt	pkt/mecz	% z gry	%3pkt	%wolne	asysty	a/mecz	zbiórki	zb/mecz	bloki	bl/mecz	przechwyty	p.mecz
Sezony zasadnicze	1476	37,2	36928	25	51,6%	27,4%	74,2%	5248	3,6	14968	10,1	1145	0,7	2085	1,41
Playoff	193	41	4761	24,7	46,3%	16,2%	73,6%	610	3,2	2062	10,7	135	0,7	258	1,34
All-Star	12	20,3	145	12,1	54,2%	-	72,5%	19	1,6	74	6,2	5	0,42	12	1