Jan Thullie

Z Wikipedii

Jan Thullie herbu Prawdzic (ur. 20 października 1876 w Złoczowie, zm. 22 października 1927 we Lwowie) - podpułkownik Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

Spis treści 1 Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii 2 Służba w Wojsku Polskim 3 Opinia 4 Awanse: 5 Ordery i odznaczenia: 6 Zobacz: 7 Bibliografia 8 Przypisy

[edytuj] Służba w Cesarskiej i Królewskiej Armii

Pochodził ze spolonizowanej rodziny francuskiej. Od 1897 oficer armii austriackiej piechoty. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu i pełnił służbę w sztabach kolejnych szczebli dowództw oraz w Sztabie Generalnym. Podpułkownik od 1916. W 1918 w sztabie generał-gubernatora w Lublinie.

[edytuj] Służba w Wojsku Polskim

23 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i mianowany szefem Sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Polskich na Galicję Wschodnią nazywanego też Dowództwem "Wschód", na czele którego stał gen. Tadeusz Rozwadowski. 17 grudnia tego roku objął szefostwo Oddziału I Sztabu Generalnego WP. Jego podkomendnymi byli przyszli generałowie: Julian Stachiewicz, Tadeusz Kutrzeba i Henryk Bobkowski. W marcu 1919 po reorganizacji sztabu został szefem Oddziału I Operacyjnego, a także razem z Julianem Stachiewiczem członkiem komisji kwalifikacyjnej do nowo ustanowionego korpusu oficerów Sztabu Generalnego. 22 kwietnia tego roku obowiązki szefa oddziału przekazał Julianowi Stachiewiczowi, a sam został mianowany szefem Sztabu Frontu Litewsko-Białoruskiego, dowodzonego przez gen. Stanisława Szeptyckiego. Jesienią 1919 powołany został na stanowisko szefa Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego "Lwów". Od 23 sierpnia 1920 kierował Sztabem Frontu Południowego. W latach 1920-1921 był szef Biura Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej.

Według Piotra Staweckiego od 9 marca 1921 zajmował stanowisko szefa Sztabu Inspektoratu Armii Nr IV i był autorem pierwszego planu wojny z Niemcami, a 25 września tego roku objął dowództwo 5 Dywizji Piechoty i stanowisko komendanta miasta Lwowa. Na tym stanowisku 25 września 1922 zatwierdzony został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Informację o pełnieniu służby na stanowisku szefa sztabu Inspektoratu Armii Nr IV podają także Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski. Natomiast w Dzienniku Personalnym M.S.Wojsk. Nr 29 z 23 lipca 1921 podano, że 9 maja 1921 „tylko na czas akcji Górnośląskiej” ^[1] generał przydzielony został z dyspozycji gen. Szeptyckiego do Inspektoratu Armii Nr III na stanowisko I oficera sztabu. Inspektoratem Armii Nr III kierował gen. Szeptycki, natomiast na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii Nr IV gen. por. Leonarda Skierskiego wyznaczony został płk SG Julian Stachiewicz, dotychczasowy szef Sztabu 6 Armii. ^[2]

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 11 lokatą. ^[3]

17 listopada 1926 wyznaczony został na stanowisko komendanta Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Tu zmarł. Pochowany we Lwowie.

[edytuj] Opinia

W grudniu 1922 ówczesny szef sztabu Generalnego WP i przewodniczący Biura Ścisłej Rady Wojennej, marszałek Józef Piłsudski sporządził opinie 95 generałów pozostających w służbie czynnej, w tym o generale brygady Janie Thullie, którego zaliczył do grupy II – generałów brygady „na których chcę zwrócić uwagę, jako na oficerów stojących wyżej niż przeciętna miara i zatem zdatnych do wyzyskania zgodnie z ich zdolnościami” oraz scharakteryzował go w sposób następujący: „Człowiek o prawym charakterze, wykształconej głowie, miły i spokojny w obejściu, trochę leniwy i zanadto względny dla słabości swoich i innych. W dowodzeniu bałbym się jego słabych nerwów, przewidywania ciągłych nieszczęść i trudności psychicznej we wzięciu na siebie ryzyka. Lepszy byłby w sztabach, gdzie nie robiłby nigdy kaneraw, kłótni i sporów. Ciągle mi go rekomendują jako kierownika szkolenia wojska, nie mogę poradzić, jaki by był pod tym względem. Jeden ze zdolniejszych oficerów naszej armii, dla którego dotąd właściwego użytku nie znalazłem.”

[edytuj] Awanse:

• generał brygady - 25 września 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• generał dywizji - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 11 lokatą

[edytuj] Ordery i odznaczenia:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej

[edytuj] Zobacz:

• Generałowie polscy
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej
• Generałowie II Rzeczypospolitej Polskiej awansowani w 2007 r.
• Generałowie w ujęciu historycznym - statystyka
• Generałowie polscy w niewoli

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski T. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 64.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s. 336.
• Regina Czarnecka, Organizacja Sztabu Generalnego WP (Naczelnego Dowództwa WP) w latach 1918 – 1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 26 z 2003.
• Mieczysław Cieplewicz, Generałowie polscy w opinii J. Piłsudskiego, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1966, Nr 1 (37), ss. 316-337.

Przypisy