Języki Indii
Z Wikipedii
Badania statystyczne przeprowadzone w 1971 wyodrębniły na terytorium Indii ogółem 1625 języków. Można je podzielić na pięć głównych rodzin:
- Jest to największa z rodzin językowych, dzieląca się na dwie podgrupy - języki indoaryjskie i języki dardyjskie. W pierwszej z tych grup odnajdujemy m.in. języki staroindoaryjskie (język wedyjski oraz sanskryt), języki średnioindoaryjskie (wśród nich różnorodne prakryty) oraz ogromną grupę języków nowoindoaryjskich (do nich należy m.in. hindi, urdu, bengalski, pendżabski etc.).
- W tej rodzinie wyróżnia się grupę południową (tamilski, kannada, malajalam, toda), południowo-zachodnią (tulu), południowo-wschodnią (telugu), centralną (kolami), gondwańską (gondi), północno-wschodnią (kurukh, oraon) oraz grupę północno-zachodnią (brahui).
- Wyróżnia się w jej obrębie grupę języków mundajskich (munda) oraz mon-khmer. Część języków z tej rodziny nie posiada własnego pisma.
4. Rodzina tybeto-birmańska
- W Indiach dzieli się na trzy gałęzie: tybetańsko-himalajską (m.in. balti, ladakhi, newari, język tybetański), północno-asamską oraz asamsko-birmańską (m.in. bodo, garo, manipuri, mizo). Językami tymi posługują się przede wszystkim mieszkańcy Indii północno-zachodnich oraz północno-wschodnich, Sikkimu, Bhutanu, Nepalu.
- Stanowią relikty języków istniejących niegdyś na subkontynencie indyjskim. Do tej grupy zaliczamy język nahali (używany przez nieliczne grupy w centralnych Indiach), języki andamańskie oraz język kusunda.
