Ewald Cebula
Z Wikipedii
 Edward Cebula  |
||
| Imię i nazwisko | Edward Cebula | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1917 Świętochłowice, Cesarstwo Niemieckie |
|
| Pozycja | napastnik, pomocnik, obrońca | |
| Wzrost | 164 cm | |
| Waga | 62 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1926-1939 1939-1941 1944-1945 1946-1947 1947-1952 |
Śląsk Świętochłowice TuS Schwientochlowitz Anconitana Śląsk Świętochłowice Ruch Chorzów |
? (6) 83 (10) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1939-1952 | Reprezentacja Polski | 5 (0) |
Ewald Cebula, od 1948 używał imienia Edward (ur. 22 marca 1917 w Świętochłowicach[1], zm. 1 lutego 2004 w Chorzowie), polski piłkarz.
Wystąpił w pięciu oficjalnych meczach reprezentacji Polski, a także w jednym meczu reprezentacji olimpijskiej. Był jednym z nielicznych reprezentantów, którzy grali w kadrze przed i po II wojnie światowej; debiutował w 1939 (w meczu ze Szwajcarią), tuż przed wybuchem wojny wystąpił jeszcze w zwycięskim meczu z Węgrami (mecz ten jest uznawany za jeden z najlepszych występów drużyny polskiej w okresie międzywojennym). Kontynuował karierę reprezentacyjną po wojnie - 1948 grał przeciw Czechosłowacji, 1952 przeciw Bułgarom i Węgrom. Również w 1952 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach; brał udział w wygranym meczu z Francją, nie zagrał z Duńczykami (Polska odpadła po porażce 0:2).
Grał w Śląsku Świętochłowice do 1948 oraz Ruchu Chorzów. Z Ruchem zdobył dwukrotnie mistrzostwo Polski jako piłkarz (1951 i 1952); tytuł z roku 1951 został jednak przyznany przez związek piłkarski nie za wygranie ligi, ale za zdobycie Pucharu Polski. W 1952 Cebula poprowadził zespół do tytułu nie tylko jako piłkarz, był również grającym trenerem; jest to, jak na razie, jedyny przypadek zdobycia mistrzostwa Polski przez trenera-piłkarza.
Jako trener Ruchu Chorzów zdobył także mistrzostwo w 1953, tym razem już nie występując na boisku; przez krótki czas prowadził Ruch ponadto w sezonie mistrzowskim 1960, w przerwie pracy dwóch Węgrów - Janosa Steinera i Lajosa Szolara.
Ponadto dwukrotnie zdobył tytuł mistrza Polski jako trener Górnika Zabrze; w sezonie 1963, kiedy m.in. wprowadził do zespołu nastoletniego Włodzimierza Lubańskiego i 1964 - tego sezonu nie dokończył; rozpoczynał pracę jako samodzielny trener, następnie współpracował z Feliksem Karolkiem i Hubertem Skolikiem, wreszcie cała trójkę zastąpił Węgier Ferenc Farsang w połowie sezonu.
Jako jeden z trenerów reprezentacji Polski (wraz z T. Forysiem) przyczynił się do legendarnego zwycięstwa 2:1 nad drużyną ZSRR na Stadionie Śląskim w Chorzowie w 1957 roku.
W 1995 roku otrzymał tytuł honorowego członka PZPN-u.
Przypisy
- ↑ wówczas niemieckim Schwientochlowitz
