Euzebiusz z Cezarei
Z Wikipedii
Euzebiusz z Cezarei (ur. ok. 264 – zm. ok. 340), od 313[1] biskup Cezarei w Palestynie, pisarz, teolog i historyk chrześcijański.
Euzebiusz jest uważany za twórcę dziejopisarstwa chrześcijańskiego. Jest autorem Historii Kościelnej (Historia Ecclesiastica, wyd. polskie, 1924) - pierwszej próby przedstawienia dziejów Kościoła od jego założenia do czasów zwycięstwa Konstantyna Wielkiego nad Licyniuszem. Po śmierci władcy napisał też obszerny utwór panegiryczny na cześć Konstantyna, którego łaciński tytuł brzmi: De Vita Constantini.
Oprócz tego jest także autorem wielu innych dzieł historycznych i dogmatycznych: "Preparatio evangelica", "Demonstratio evangelica". Ważnym źródłem historycznym jest również jego Kronika; napisana w grece opisuje dzieje chaldejskie, hebrajskie, egipskie i rzymskie do roku 325. Dzieło to w języku oryginalnym zachowało się jedynie we fragmentach, całość przetrwała jednak w łacińskim i ormiańskim przekładzie Hieronima. Zachowały się też fragmenty w kronikach syryjskich i bizantyńskich.
Euzebiusz był również wybitnym politykiem. Będąc umiarkowanym arianinem, poparł jednak, dla zachowania jedności Kościoła, Credo uchwalone w Nicei (Nikea, grec.Νίκαια, Nikaia, dzisiaj Íznik) w roku 325. Zaufany cesarza Konstantyna stworzył chrześcijańską filozofię władzy, która legła u podstaw tzw. "teokracji bizantyńskiej".
[edytuj] Przypisy
- ↑ Praca zbiorowa pod redakcja Aleksandra Krawczuka, 2005, Wielka Historia Świata Tom 3 Świat okresu cywilizacji klasycznych, ss. 433, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ISBN 83-85719-84-9.
