Epitet

Z Wikipedii

Epitet – wyraz (najczęściej jest nim przymiotnik) określający rzeczownik: "niegrzeczny kochanek", "słodki całus" ,"zły bandyta", epitet jest również środkiem poetyckim.

Ma on wpływ na znaczenie wyrazu, do którego się odnosi: poszerza je bądź zacieśnia, czasami nadaje inny nieco odcień lub określa stosunek wypowiadającego do danego przedmiotu lub zjawiska.

Swoistym zjawiskiem jest epitet stały, tzn. określenie zawsze odnoszone do tego samego zjawiska. Ten rodzaj epitetu występował przede wszystkim w poezji antycznej (np. "szybkonogi Achilles").

Specyficznym rodzajem epitetu jest epitet metaforyczny. Użyty w tej funkcji wyraz określający traci swe podstawowe znaczenie, przybiera zaś inne. Inne typy epitetów: dynamiczny (np. uciekający kot), malowniczy (żółty kapelusz), parzysty (wiek durny, bzdurny), złożony (szybkonogi maratończyk).

Epitet barokowy – w wierszu barokowym nic nie może być jednak zwykłe – poeci barokowi tworzyli bardzo rozbudowane epitety. Nie używali oni prostych określeń, lecz wyszukanych, składających się z wielu wyrazów konstrukcji. Ma to również duże znaczenie w tekstach lirycznych.

Twarde z wielkim żelazo topione kopotem,

Twardy dyjament żadnym nie pożyty młotem,

Twardy dąb wiekiem starym skamieniały,

Twarde skały, na morskie nie dbające wały:

Twardsza-ś ty, panno, której łzy me nie złamały,

Nad żelazo, dyjament, twardy dąb i skały.

Jan Andrzej Morsztyn, Do Panny

Potocznie epitet to przezwisko.

Epitet tautologiczny. Określenie wyrażające oczywistą właściwość danego przedmiotu (np. "masło maślane", "marna marność").

[edytuj] Zobacz też

• oksymoron (epitet sprzeczny)