Czesław Odrowąż
Z Wikipedii
Czesław Odrowąż - błogosławiony Kościoła katolickiego, ur. ok. roku 1175-80 w Kamieniu Śląskim (Górny Śląsk), zm. 15 lipca 1242 we Wrocławiu, w 1963 ogłoszony patronem Wrocławia.
Studiował prawdopodobnie w Paryżu, wstąpił do dominikanów ok. 1220 lub 1221 po spotkaniu z św. Dominikiem. W 1222 przyjechał do Krakowa, skąd św. Jacek Odrowąż, pierwszy przełożony dominikanów na ziemiach polskich nakazał mu wyjazd do Czech, gdzie założył w Pradze klasztor. W 1225 przybył do Wrocławia; tu 1 maja 1226 został przeorem, a w latach 1233-36 pełnił funkcję prowincjała. W roku 1234 brał udział jako prowincjał w kapitule generalnej dominikanów w Bolonii i był obecny na kanonizacji św. Dominika w Rzymie. Odegrał też istotną rolę w czasie tatarskich najazdów, organizując w 1241 obronę i podtrzymując na duchu broniących się mieszkańców. Według legendy, błogosławiony Czesław odstraszył Tatarów ognistą kulą (wg różnych przekazów może chodzić o słup ognia lub zorzę), która pojawiła się po jego gorliwej modlitwie. Niektóre źródła opisują jakoby Tatarzy mieli uciec na sam widok ognistej kuli, inne podają że kula ich rozgromiła. Inne legendy, opisujące cuda dokonane przez błogosławionego przypisują mu, podobnie jak w przypadku świętego Jacka Odrowąża, wskrzeszenie zmarłego dziecka (które się utopiło), różnica jest jednak taka że św. Jacek wskrzesił dziecko na drugi dzień, a Czesław dopiero tydzień po śmierci. Błogosławiony miał również cudownie przekroczyć rzekę Odrę, kiedy nie znalazł przewoźnika który by go przeprawił przez wzburzoną wtedy wodę. Czesław rzucił swój płaszcz i przedostał się na nim na drugi brzeg. Warto zaznaczyć iż legenda ta nie odwołuje się raczej do chodzenia po wodzie przez Jezusa, ale do Eliasza, który wg starego testamentu miał rzucić swój płaszcz na rzekę, aby wody tej rozstąpiły się.
Po śmierci w 1242 pochowany został w kościele dominikanów pw. św. Wojciecha we Wrocławiu, a sąsiadującą z tym kościołem ulicę nazwano ulicą bł. Czesława. Jego beatyfikacji dokonał w 1713 papież Klemens XI, a w 1735 Klemens XII zezwolił na jego kult w całej Polsce. Zbudowana w latach 1715-1730 kaplica z jego grobem jako jedyna nie została zniszczona w kompleksie kościoła św. Wojciecha w czasie oblężenia Festung Breslau w 1945. W 2006 jego szczątki wyjęto z grobowca w celu dokonania naukowych oględzin, m.in. weryfikacji domniemanego pokrewieństwa ze św. Jackiem. Zrekonstruowano jego głowę na podstawie czaszki.
Przedstawiany jest w ikonografii z ognistą kulą lub ognistym słupem nad głową; legenda podaje, że ogień ten pojawił się w wyniku modlitw bł. Czesława i wywołał przerażenie w zastępach tatarskich, powodując ich odwrót. Atrybutami bł. Czesława są krzyż misyjny, kielich, otwarta Ewangelia, laska pielgrzyma, lilia, monstrancja, puszka z komunikantami, różaniec, jego wspomnienie przypada w Polsce na dzień 20 lipca.
Przydomek "świętego" uzyskał w topografii miasta Poznania, gdzie jedna z ulic w dzielnicy Wilda nosi nazwę Świętego Czesława.
