Choroba wysokościowa
Z Wikipedii
 |
Choroba wysokościowa |
| ICD-10: |
T70.2
|
|
T70.2.0 {{{X.0}}} |
|
| T70.2.1 {{{X.1}}} | |
| T70.2.2 {{{X.2}}} | |
| T70.2.3 {{{X.3}}} | |
| T70.2.4 {{{X.4}}} | |
| T70.2.5 {{{X.5}}} | |
| T70.2.6 {{{X.6}}} | |
| T70.2.7 {{{X.7}}} | |
| T70.2.8 {{{X.8}}} | |
| T70.2.9 {{{X.9}}} | |
Choroba wysokościowa (choroba d'Acosty, ang. acute mountain sickness, ASM) nie jest jedną konkretną dolegliwością a zespołem chorobowym spowodowanym brakiem adaptacji do warunków panujących na dużych wysokościach. Z reguły pojawia się na wysokościach powyżej 2500 m n.p.m., gdzie ilość tlenu w powietrzu zaczyna być za mała na potrzeby organizmu człowieka.
Charakteryzuje ją początkowy wzrost tętna i ciśnienia krwi, co jest reakcją samoobronną organizmu. Następnie przychodzi osłabienie serca i spadek ciśnienia krwi, co prowadzi do omdlenia.
Ponadto następuje utrata szeregu podstawowych funkcji organizmu, m.in. zanika zdolność do rozmnażania (powyżej około 4500 m n.p.m.), utrata wagi, nie dająca się skompensować prawidłowym odżywianiem, nawet do 1 kilograma tygodniowo. Zwiększa się ilość erytrocytów we krwi co powoduje jej zagęszczenie, a stosowanie dużych dawek aspiryny w celu jej rozrzedzenia może spowodować owrzodzenie układu pokarmowego.
Klasycznymi objawami ostrego stanu są:
W przypadku braku interwencji lekarskiej, a zwłaszcza nie przetransportowania chorego w niżej położone rejony, może wystąpić jego zgon.
W celu uniknięcia choroby wysokościowej należy:
- prawidłowo zaplanować okres aklimatyzacji i odpowiednio ją stopniować,
- zapobiegać odwodnieniu organizmu,
- obserwować reakcje organizmu na wzrost wysokości,
- nie lekceważyć pierwszych symptomów.
Należy też pamiętać, że w wielu przypadkach przekroczenie bariery 6000 m n.p.m. nie jest wskazane ze względów osobniczych, a zdolność rozpoznania sytuacji i czynów bywa ograniczona ze względu na halucynacje.
Przy opracowaniu wykorzystano m.in. opinie prof. Jana Ryna.
