Borys Gontariew

Z Wikipedii

Borys Wiktorowicz Gontariew, ros. Борис Викторович Гонтарев (ur. 18 sierpnia 1879 r., zm. 27 października 1977 r. w Salzburgu) – rosyjski wojskowy (generał-major), szef sztabu, a następnie dowódca 3 pułku Rosyjskiego Korpusu Ochronnego podczas II wojny światowej

Ukończył w 1905 r. szkołę junkrów w Odessie, a w 1911 r. – nikołajewską akademię sztabu generalnego. Służył w pułku piechoty w Brześciu jako dowódca kompanii. W listopadzie 1913 r. został starszym adiutantem w sztabie 7 kaukaskiej dywizji. Brał udział w I wojnie światowej jako oficer w sztabie 12 Armii. W czasie wojny domowej w Rosji stanął po stronie białych, zajmując funkcje szefa sztabu "dzikiej" dzywizji kawalerii gen. Andrieja G. Szkuro, a następnie szefa sztabu wojska Kozaków kubańskich. Doszedł do stopnia generała majora. Był odznaczony Orderem Św. Włodzimierza 3 klasy z mieczami i Orderem Św. Jerzego 4 klasy. Po ewakuacji wojsk białych z Krymu do Gallipoli pod koniec 1920 r., zamieszkał w Belgradzie. Pracował jako nauczyciel w gimnazjum w miejscowości Panczewo. W okresie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. Po sformowaniu we wrześniu 1941 r. Rosyjskiego Korpusu Ochronnego został w stopniu pułkownika jego szefem sztabu, a następnie dowódcą 3 pułku ochronnego. Korpus wypełniał zadania ochronne i wartownicze na obszarze okupowanej Serbii, a następnie został skierowany do bezpośredniej walki z komunistyczną partyzantką Josipa Broz Tity. 22 października 1944 r. płk B. W. Gontariew stanął na czele wydzielonej z Korpusy Grupy Bojowej "Ibar", prowadzącej działania odwrotowe nad rzeką Ibar. Był odznaczony Żelaznym Krzyżem 2 klasy. 1 stycznia 1945 r. po zranieniu w walkach wysłano go do szpitala w Wiedniu. Po powrocie został w stopniu generała majora przedstawicielem Korpusu przy gen. Andrieju A. Własowie. Po zakończeniu wojny zamieszkał w Austrii, gdzie zmarł 27 października 1977 r.