Boemund I
Z Wikipedii
Boemund I de Hauteville (ur. 1058, zm. 7 marca 1111) – książę Antiochii 1098–1111, jeden z przywódców I krucjaty.
Spis treści |
[edytuj] Wygląd zewnętrzny
Opis wyglądu Boemunda zawarła na kartach swego dzieła historycznego pt. Aleksjada bizantyńska księżniczka Anna Komnena, córka cesarza Aleksego która najprawdopodobniej spotkała Boemunda osobiście. W Aleksjadzie 13,10,4 (tłum. O. Jurewicza) znajdujemy nastepujący opis:
O Boemundzie można powiedzieć krótko. Nie było doń podobnego w całym cesarstwie rzymskim ani barabrzyńcy ani Hellena. Jego widok wzbudzał podziw, rozgos o nim wprawiał w strach. By szczegółowo opisać wygląd barbarzyńcy: odznaczał się on tak wysokim wzrostem, że górował nad najwyższymi mężczyznami prawie o łokieć. W pasie był szczupły, w biodrach i barkach - szeroki. Pierś miał rozwiniętą, ramiona silne. Cała budowa ciała nie była ani za chuda, ani za otyła, odznaczała się doskonałymi proporcjami, została, by tak rzec, wyrzeźbiona według kanonów Polikleta. Ręce miał mocne, silny chód, jędrną szyję i dobrze zbudowane plecy (...). Skórę na całym ciele miał mlecznobiałą, jedynie biel twarzy zabarwiała się rumieńcami. Włosy zachowywały kolor jasny i nie spadały jak u innych barbarzyńców aż na barki.(...) Niebieskie oczy Boemunda wyrażały jednocześnie odwagę i dostojeństwo. (...)Natura obdarzyła go nozdrzami, przez które swobodnie przechodziło powietrze wydobywające się z serca z wrzeniem.
[edytuj] Wcześne lata
Był synem Roberta Guiscarda, normandzkiego księcia Apulii i Kalabrii oraz jego pierwszej żony - Aubrée z Buonalbergo.
W latach 1081–1085 brał udział w kampanii wojennej swojego ojca na terenie bizantyjskiej Albanii. Po śmierci ojca w roku 1085 wszczął bunt przeciwko bratu, który pozbawił go dziedzictwa. Po pogodzeniu się z bratem w roku 1086 otrzymał część Apulii i miasto Bari.
[edytuj] Udział w krucjacie
W roku 1096 Boemund przywdział płaszcz krzyżowca i wyruszył do Konstantynopola. Po złożeniu przysięgi wierności cesarzowi Aleksemu I, starał się zjednać sobie cesarza i objąć dowództwo nad armią bizantyjską na Wschodzie, lecz po niepowodzeniu tych zabiegów ostatecznie przyłączył się do krzyżowców.
Podczas oblężenia Antiochii krzyżowcy powierzyli mu naczelne dowództwo. Boemund zgodził się je przyjąć dopiero po obietnicy oddania mu władzy nad miastem w razie jego zdobycia. Stojąc na czele armii zdobył miasto, namawiając część obrońców do zdrady, a następnie odparł atak sił muzułmańskiego wodza Kerbogi. Po tym zwycięstwie opuścił armię krzyżową i utworzył Księstwo Antiochii, po czym zajął się poszerzaniem jego granic. Formalnie księstwo zostało mu nadane przez patriarchę Damberta pod koniec 1099 roku.
[edytuj] Książę Antiochii
Rok później w bitwie pod Meliteną dostał się do niewoli Daniszmendydów, skąd wyszedł dopiero po trzech latach po zapłaceniu ogromnego okupu. Podczas jego nieobecności władzę w księstwie sprawował jego bratanek Tankred.
W roku 1104 wyruszył na Zachód, szukając wsparcia dla swego księstwa. Według Anny Komneny w obawie przed Bizantyjczykami nakazał rozgłosić plotkę o swojej śmierci i odbył tą drogę w trumnie ujawniając się dopiero tuż przed dotarciem do Italii. Poślubił Konstancję, córkę króla Francji Filipa I, z którą miał później synów Jana i Boemunda II. Na czele potężnej armii obległ należące do Bizancjum Dyrrachium. We wrześniu 1108 roku podpisał układ z Bizancjum, w którym uznał się za wasala cesarskiego w zamian za uznanie jego osobistych (ale nie dziedzicznych) praw do księstwa Antiochii, po czym wyjechał do Apulii, gdzie zmarł w roku 1111.
[edytuj] Podsumowanie
Był zręcznym politykiem i odważnym żołnierzem o ogromnych ambicjach, których nie udało mu się zrealizować. Jego działalność dyplomatyczna na europejskich dworach przyczyniła się do kształtowania nieżyczliwej Bizancjum postawy, do kreowania obrazu "zdradzieckiego Greka" i pogłębienia niechętnej krucjatom postawy Bizancjum.
| Poprzednik Brak |
książę Antiochii 1098—1111 |
Następca Boemund II |
