Bitwa pod Wyszecinem
Z Wikipedii
| Bitwa pod Wyszecinem polska wojna sukcesyjna |
|||||||||||||||||
 Zwycięski wódz generał Piotr Lacy |
|||||||||||||||||
| Data | 20 kwietnia (lub 21 kwietnia) 1734 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Wyszecino, Prusy Królewskie | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo Rosji | ||||||||||||||||
| Terytorium | Polska | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Wyszecinem, zwana także bitwą pod Wyszyczynem miała miejsce 20 kwietnia (lub 21 kwietnia[1]) 1734 podczas polskiej wojny sukcesyjnej.
Wojsko koronne dowodzone przez wojewodę lubelskiego Jana Tarłę stoczyło bitwę z wojskiem rosyjskim generała Piotra Lacy'ego pod Wyszecinem, wsią kaszubską, leżącą na północy Prus Królewskich. Po zaciętej walce bitwę za cenę znacznych strat wygrali Rosjanie.
Spis treści |
[edytuj] Przed bitwą
Regimentarz Jan Tarło chcąc połączyć się z Francuzami, którzy według posiadanych przez niego informacji mieli wylądować w okolicach Pucka, zmierzał ze swym oddziałem w tamtą stronę. Rosjanie szacowali siły Tarły na 8 tys. jazdy, ale było jej zapewne mniej. Według innych danych wojewoda lubelski Jan Tarło miał pod swoim dowództwem 130 chorągwi pospolitego ruszenia, 2 pułki regularnej kawalerii oraz 400 dragonów. Po połączeniu się z resztkami rozbitych pod Świeciem wojsk kasztelana czerskiego Kazimierza Franciszka Rudnickiego natknął się pod Tucholą na liczący 3 tysiące żołnierzy korpus rosyjski dowodzony przez generałów Birona i Zagrażskiego. Pomimo przewagi liczebnej Tarło nisko oceniał wartość bojową swych sił i przystąpił do pertraktacji. Wobec dużej przewagi liczebnej przeciwnika Zagrażski chętnie przystąpił do rozmów i zgodził się na wysłanie adiutanta Tarły Idzikowskiego do Gdańska. W tym czasie głównodowodzący armią oblegającą Gdańsk feldmarszałek Burkhard Christoph Münnich wysłał na pomoc Zagrażskiemu generała Lacy'ego z 5 tys. nieprzydatnej przy oblężeniu miasta jazdy i armatami.
[edytuj] Bitwa
Tarło, który dowiedział się o nadciąganiu wroga zajął stanowisko na południe od Wyszecina z czołem zwróconym ku południowi, skąd nadciągał Piotr Lacy. W pierwszej linii szli Kozacy, mając ze sobą 3 kompanie grenadierów konnych, za nimi 4 pułki dragonów na koniach na lewym skrzydle i 2 spieszone pułki dragonów na lewym skrzydle. Dwa następne pułki dragonów były na koniach i pozostawały w odwodzie. Gdy Lacy przybył na miejsce, Rosjanie 20 kwietnia pod Wyszecinem niespodziewanie uderzyli na wojska Tarły[2]. Tarło zdołał rozwinąć swe siły w szyk bitewny, jednak pomimo zaciętego oporu wojska jego musiały ulec ze względu na gorsze wyszkolenie. Część sił polskich została rozbita, reszta wycofała się.
[edytuj] Po bitwie
Cały tabor wpadł w ręce Rosjan, którzy swoje zwycięstwo okupili znacznymi stratami[3]. Wkrótce potem doszło do kolejnej klęski konfederatów pod Puckiem z rąk generała Birona, co doprowadziło do oczyszczenia całego Pomorza z sił polskich i pozwoliło armii saskiej i rosyjskiej spokojnie kontynuować oblężenie Gdańska.
[edytuj] Literatura
- Edmund Cieślak, W obronie tronu króla Stanisława Leszczyńskiego, str. 78-79, ISBN 83-215-3272-1
- Konstanty Górski, Historya Jazdy Polskiej, Wydawnictwo Kurpisz 2004, ISBN 83-88841-84-X (reprint)
[edytuj] Uwagi
- ↑ Konstanty Górski w Historya Jazdy Polskiej datuje bitwę na 8 kwietnia, prawdopodobnie opierając się na rosyjskich źródłach stosujących kalendarz juliański. Oznaczało by to, że po przeliczeniu na kalendarz gregoriański bitwa miała miejsce 21 kwietnia 1734
- ↑ według Konstantego Górskiego w Historya Jazdy Polskiej to Polacy pierwsi zaatakowali Rosjan, ale po godzinie walki zmuszeni byli opuścić pole bitwy.
- ↑ według Konstantego Górskiego w Historya Jazdy Polskiej Rosjanie stracili w bitwie 1 tys. ludzi
