Antypolonizm

Z Wikipedii

Antypolonizm (także: polonofobia) – termin, określający zbiorowo wszelkie postrzegane jako prawdziwe lub rzekome uprzedzenia i postawy wrogości wobec Polaków. Historycznym odpowiednikiem antypolonizmu jest polakożerstwo, określenie używane w XIX w. wobec antypolskiej polityki Otto von Bismarcka.

Spis treści 1 Historia pojęcia 2 Znaczenie terminu 3 Zobacz też 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne

Historia pojęcia

Termin antypolonizm używany jest sporadycznie od początku XX wieku (pojawia się m.in. w pracy prof. Franciszka Bujaka La question Juive en Pologne z 1919), przez analogię do antysemityzmu. Używany także m.in. przez Jana Józefa Lipskiego w analogicznym kontekście w latach Solidarności ^[1]. Na początku lat 90. termin antypolonizm pojawił się w polskiej publicystyce prawicowej i skrajnie prawicowej, jako odpowiedź na oskarżenia o antysemityzm ze strony środowisk żydowskich. Określenie zyskało popularność w trakcie sporu o pogrom w Jedwabnem^[2].

Obecnie termin antypolonizm wszedł do obiegu językowego, używany jest powszechnie w prasie, pojawia się w oficjalnych dokumentach polskiego Sejmu^[3]i Episkopatu^[4].

Znaczenie terminu

W odróżnieniu od antysemityzmu, antypolonizm nie ma obecnie tła rasistowskiego ani podparcia w żadnej zorganizowanej ideologii, choć często opiera się na stereotypach etnicznych, prowadzących do zachowań dyskryminacyjnych i odbieranych jako krzywdzące. Posługujący się tym terminem publicyści, politycy i duchowni sięgają po niego najczęściej w kontekście incydentów, znamionujących ich zdaniem niechęć do Polaków (Polish jokes, stereotypowe zdania o Polakach w zagranicznych mediach, przekłamania historyczne w rodzaju polskich obozów koncentracyjnych).

Zobacz też

• polakożerstwo
• polskie obozy koncentracyjne
• Polish jokes

Przypisy

Linki zewnętrzne

• "Polnisch verboten!"
• "Śmiechu warte"
• "Przeciw >>polskim obozom<< śmierci"