Aleksander Koniecpolski (wojewoda sieradzki)
Z Wikipedii
Aleksander Koniecpolski (ur. ? - zm. 1609) - poseł z powiatu wieluńskiego, od 1597 kasztelan sieradzki, starosta żarnowiecki, wojewoda sieradzki od 1606. Syn magnata Stanisława Przedbóra Koniecpolskigo i Elżbiety Ligęzianki, siostrzenicy hetmana Jana Tarnowskiego.
Wychowany na dworze wojewody kijowskiego, księcia Konstantego Ostrogskiego. W 1579 roku wziął udział w kampanii połockiej Stefana Batorego ze stukonną rotą husarską zaciągniętą na własny koszt. Walczył w pułku Krzysztofa Niszczyckiego w rejonie Szkłowa na granicy moskiewsko-litewskiej. W 1580 roku na wyprawie wielkołuckiej walczył pod komendą Jana Zamoyskiego. Odznaczył się w oblężeniu Pskowa podczas kolejnej kampanii na przełomie 1581/1582. Za wojenne zasługi otrzymał od króla roczną pensję z dochodów starostwa wieluńskiego, a w roku 1584 został starostą wieluńskim. Po wojnie moskiewskiej do roku 1586 służył jako rotmistrz w wojsku kwarcianym na Ukrainie. Podczas walki o tron polski między Zygmuntem Wazą, a Maksymilianem Habsburgiem bronił oblężonego przez wojska austriackie Krakowa. 14 stycznia 1588 roku wziął udział w bitwie pod Byczyną. W latach 1587 i 1591 wybierany był na posła z powiatu wieluńskiego. W 1597 roku wszedł w skład Senatu jako kasztelan sieradzki. W 1601 roku wziął udział w wyprawie do Inflant opanowanych niemal w całości przez Szwedów. Jego rotę husarską włączono do pułku królewskiego Stefana Potockiego, wówczas starosty felińskiego.
W pierwszym okresie kariery politycznej Aleksander Koniecpolski był gorącym zwolennikiem Jana Zamoyskiego. Stopniowo, zapewne zrażony postępowaniem opozycji antykrólewskiej, a także skuszony możliwościami zdobycia nowych nadań, przechodził do obozu królewskiego. W 1606 roku został mianowany wojewodą sieradzkim i po sejmie warszawskim z tego roku na którym wybuchł bunt przeciw królowi uczestniczył w sejmikach i zgromadzeniach szlachty wieluńskiej, usiłując uspokoić ją. Pojawił się na zjeździe rokoszan w Sandomierzu w lipcu 1606 z którego ledwie uszedł z życiem. Dalej starał się odciągnąć szlachtę od buntu i dzięki tej postawie na sejmie w 1607 mógł wyrobić starostwo wieluńskie swojemu synowi Stanisławowi Koniecpolskiemu. Wywołało to zrozumiałe oburzenie szlachty, gdyż Stanisław miał wówczas około 15 lat. W bitwie pod Guzowem 6 lipca 1607 roku czuwał ze swoją rotą na bezpieczeństwem króla.[1] Gorąco popierał interwencję polską w Moskwie podczas Wielkiej Smuty.
Około 1590 roku ożenił się z Anną, córką wojewody kamienieckiego Stanisława Sroczyckiego. Ojciec kolejno synowie: Stanisław, Przedbór, Remigian, Krzysztof i Jan oraz córki: Aleksandra, Eufrozyna, Leonarda i Barbara.
Zmarł w 1609 roku w Ruścu dożywszy ok. 50 lat.
Zobacz też:
Przypisy
- ↑ W czasie bitwy Guzowskiej jeden z rokoszan z szyderczym okrzykiem "A gdzie ów Szwed" dotarł do namiotu królewskiego, gdzie został rozsiekany szablami przez żołnierzy Aleksandra Koniecpolskiego; patrz L. Podhorodecki, Stanisław Koniecpolski 1592-1646, Warszawa 1978, s. 27.
