Nicolaas I van Rusland
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| 1796-1855 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||
| Tsaar van Rusland | ||||||
|
||||||
|
Nicolaas I Pavlovitsj (Russisch: Николай I Павлович; Nikolaj I Pavlovitsj) (Tsarskoje Selo bij Sint-Petersburg, 6 juli 1796 – aldaar, 2 maart 1855) was tsaar van Rusland van 1825 tot zijn dood in 1855.
[bewerk] Binnenlandse politiek
Nicolaas' regeringsperiode werd geplaagd door opstanden en problemen, die hij meestal zelf veroorzaakte door zijn starre conservatisme en zijn totale gebrek aan inzicht in de ontwikkeling van Europa.
Zo onderdrukte hij in zijn eerste regeringsjaar (1825) al de Decembristenopstand - (de Decembristen, ook Dekabristen genoemd, waren Russische liberaalgezinde gardeofficieren, die in december 1825 tevergeefs rebelleerden tegen het tsaristische absolutisme en een grondwet afdwongen). De afrekening met de opstandelingen die het hadden overleefd was verschrikkelijk. Het verhoor werd door de tsaar persoonlijk geleid. De meesten werden tot onmenselijk harde gevangenisstraffen of tot deportatie veroordeeld. Velen werden naar de Siberische mijnen gezonden, waar zij van ontbering omkwamen. Een van de gearresteerden was de beroemde schrijver Aleksandr Poesjkin. Het bleek dat verschillende onder de samenzweerders door hem waren beïnvloed. Hij werd uiteindelijk naar Zuid-Rusland verbannen en pas weer in genade aangenomen toen hij Nicolaas onderdanig om vergiffenis had gevraagd.
De revoluties van 1848 in Europa veroorzaakten grote opschudding in Russische regeringskringen. Weliswaar bleef in Rusland alles rustig, maar de angst dat de revolutie ook naar eigen land zou overslaan, deed Nicolaas naar strenge maatregelen grijpen. De censuur op de pers werd verscherpt en de invoer van buitenlandse boeken en tijdschriften die liberale of socialistische denkbeelden ontvouwden, werd vrijwel onmogelijk gemaakt. Hij riep de Derde Afdeling in het leven, een soort geheime politie, die tot aan de Oktoberrevolutie van 1917 actief was met als hoofd graaf Benckendorff.
[bewerk] Buitenlandse politiek
In de buitenlandse politiek van Nicolaas I stond hij bekend als de beschermer van regerend legitimisten en beschermheer tegen revoluties. Hij probeerde om revoluties op het Europese continent te onderdrukken, in sommige gevallen, geverdiende hem het etiket van gendarme van Europa. In 1825 werd Nicolaas I gekroond en begon hij de vrijheden van de constitutionele monarchie in Congres-Polen te beperken. Nadat de Novemberopstand in 1831 was onderdrukt door Nicolaas, zette het Poolse Parlement hem af als koning van Polen, in antwoord op zijn herhaalde inkorting van de grondwettelijke rechten. De Tsaar reageerde door Russische troepen naar Polen te sturen. Nicolaas verpletterde de opstand, schafte de Poolse grondwet af, en verminderde Polen naar de status van een Russische provincie en begon op een beleid van repressie naar katholieken. In 1848 was Europa in de greep van vele revoluties, Nicolaas stond aan de voorgrond van de reacties op deze revoluties. In 1849 kwamen de Hongaren in opstand tegen de Habsburgers, Nicolaas kwam tussenbeide ten gunste van de Habsburgers en hielp een opstand in Hongarije te onderdrukken, en hij spoorde ook Pruisen aan om geen liberale grondwet aan te nemen. Nadat hij conservatieve machten geholpen had om het spookbeeld van revoluties af te weren, scheen Nicolaas Europa te domineren.
Rusland domineerde Europa op een illustere wijzen, hoewel. Terwijl Nicolaas probeerde de status-quo in Europa te handhaven, nam hij een agressief beleid aan naar het Ottomaanse Rijk. Nicolaas I volgde het traditionele Russische beleid in de zogenaamde Grote Oosterse Kwestie, en probeerde die kwestie op te lossen door het Ottomaanse Rijk te verdelen en een protectoraat te maken en te vestigen in de grotendeels Orthodoxe Bevolking op de Balkan, nog steeds grotendeels onder Ottomaanse controle in de jaren 1820. Rusland voer een succesvolle Oorlog tegen het Ottomaanse Rijk vanaf 1828 tot 1829. In 1833 onderhandelde Rusland met het Ottomaanse Rijk wat resulteerde in het verdrag van Unkiar-Skelessi. De belangrijke Europese mogendheden geloofden verkeerd dat het verdrag een geheime clausule bevatte die Rusland het recht gaf oorlogsschepen door de Bosporus en Dardanellen te sturen. Door de Londen Zee-engtes Conventie van 1841 bevestigden zij de Ottomaanse controle over de zee-engtes en verboden machten, inclusief Rusland, om oorlogsschepen door de zee-engtes te sturen. Gebaseerd op zijn rol in het onderdrukken van de revoluties van 1848 en zijn verkeerd geloof dat hij de Britse diplomatieke steun had, ging Nicolaas zover tegen het Ottomaanse Rijk, dat die de oorlog op Rusland in 1853 aankondigden. Groot-Brittannië en Frankrijk vreesden een Ottomaanse nederlaag tegen Rusland, en daardoor sloten zij zich aan, bij de Ottomaanse zijde, en namen zij deel aan de Krimoorlog. Oostenrijk gaf diplomatieke steun aan het Ottomaanse Rijk en Pruisen bleef neutraal in deze oorlog, ze lieten Rusland achter zonder Europese steun. De Europese verenigde mogendheden landen op de Krim en belegerde een goed versterkte Russische basis in Sevastopol. Nadat de belegering van de basis een jaar duurde stelde het Rusland bloot, en moest het belangrijke gebieden op zijn eigen grond te verdedigen. Nicolaas I stierf voor de val van Sevastopol, maar hij had reeds de mislukking van zijn eigen regime herkend. Rusland had nu een keuze, het beginnen aan grote hervormingen of ze konden de status als een belangrijke Europese macht verliezen.
De schrijver Ivan Toergenjev zou het Rusland van Nicolaas I als volgt beschrijven: "Een mengeling van licht en duisternis, van Europese beschaving en Aziatische barbaarsheid."
[bewerk] Huwelijk en kinderen
Nicolaas was gehuwd met Charlotte van Pruisen (Alexandra Fjodorovna), dochter van Frederik Willem III van Pruisen. Uit het huwelijk werden zeven kinderen geboren:
- Alexander II van Rusland (29 april 1818 — 13 maart 1881), trouwde met Marie van Hessen-Darmstadt
- Maria Nikolajevna (18 augustus 1819 — 21 februari 1876), trouwde met Maximiliaan van Leuchtenberg
- Doodgeboren dochter (1820)
- Olga Nikolajevna (11 september 1822 — 30 oktober 1892), trouwde met Karel I van Württemberg
- Alexandra Nikolajevna (24 juni 1825 — 10 augustus 1844), trouwde met Frederik van Hessen-Kassel
- Constantijn Nikolajevitsj (21 september 1827 — 29 januari 1892), trouwde met Alexandra van Saksen-Altenburg
- Nicolaas Nikolajevitsj (8 augustus 1831 — 25 april 1891), trouwde met Alexandra van Oldenburg
- Michael Nikolajevitsj (25 oktober 1832 — 18 december 1909), trouwde met Cecilia van Baden
| Tsaren en keizers van Rusland |
|---|
|
Ivan IV de Verschrikkelijke • Fjodor I • Boris Godoenov • Fjodor II • Valse Dimitri I • Vasili IV • Wladislaus I • Michaël I • Aleksej I • Fjodor III • Ivan V • Peter I de Grote • Catharina I • Peter II • Anna I • Ivan VI • Elisabeth I • Peter III • Catharina II de Grote • Paul I • Alexander I • Nicolaas I • Alexander II • Alexander III • Nicolaas II |
