Luis Federico Leloir
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Luis Federico Leloir (Parijs, 6 september 1906 - Buenos Aires, 2 december 1987) was een Argentijns biochemicus die in 1970 de Nobelprijs voor de Scheikunde ontving voor zijn ontdekking van de suikernucleotiden en hun rol in de biosynthese van koolhydraten.
Leloir is geboren in Frankrijk maar hij genoot het grootste deel van zijn opleiding aan de Universiteit van Buenos Aires en was directeur van de private onderzoeksinstelling Fundación Instituto Campomar tot zijn dood in 1987. Alhoewel zijn laboratoria geplaagd werden door een gebrek aan financiële steun en tweede hands uitrusting, verkreeg zijn onderzoek naar suikernucleotiden, het metabolisme van koolhydraten en nierhypertensie internationaal veel aandacht en heeft het geleid tot een belangrijke stap voorwaarts in het begrip, de diagnose en de behandeling van de erfelijke ziekte galactosemie.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Scheikunde (1951-1975) |
|
1951: McMillan, Seaborg | 1952: Martin, Synge | 1953: Staudinger | 1954: Pauling | 1955: Vigneaud | 1956: Hinshelwood, Semyonov | 1957: Todd | 1958: Sanger | 1959: Heyrovský | 1960: Libby | 1961: Calvin | 1962: Perutz, Kendrew | 1963: Ziegler, Natta | 1964: Hodgkin | 1965: Woodward | 1966: Mulliken | 1967: Eigen, Norrish, Porter | 1968: Onsager | 1969: Barton, Hassel | 1970: Leloir | 1971: Herzberg | 1972: Anfinsen, Moore, Stein | 1973: E.O.Fischer, Wilkinson | 1974: Flory | 1975: Cornforth, Prelog Volledig overzicht | (1901-1925) | (1926-1950) | (1951-1975) | (1976-2000) | (2001-2025) |
