Isoleercel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een isoleercel wordt gebruikt in een gevangenis, psychiatrische inrichtingen en in instellingen voor verstandelijk gehandicapten.

Een isoleercel is een sterk versoberde cel en kan gebruikt worden als disciplinaire maatregel binnen de gevangenis. Men spreekt ook wel van een strafcel of een 'kale cel'. Als er een raam voorhanden is, is die voorzien van matglas en dat heeft als functie om de geïsoleerde gedetineerde compleet van de buitenwereld te isoleren. 's Nachts krijgt de gedetineerde een matras en een deken. Als een gevangene deze straf opgelegd krijgt, mag dit hooguit een of twee weken duren per overtreding. Verder dient er dagelijks een gesprek te zijn met een gevangenisarts om te controleren of de gevangene dit medisch/psychisch wel aankan. Zo niet, dan kan bijvoorbeeld radio en/of televisie uit zijn gewone cel voor de duur van de extra straf worden verwijderd. Ook kan de gevangene of verpleegde uit zelfbescherming worden vastgebonden.

[bewerk] Isoleercellen in de Psychiatrie

Volgens de wet BOPZ behoren er in een isoleercel altijd een matras, zitmeubel en een klok aanwezig te zijn. Deze laatste is verplicht, omdat er tijdslimieten gelden voor de duur van een separatie en de cliënt het recht heeft om dit zelf in de gaten te houden. Mochten deze regels in strijd zijn met de behandelprocedure (behandelingsplan) van de cliënt of wordt er ingeschat dat deze toch op een bepaalde wijze een gevaar voor de cliënt kunnen inhouden, kan een daartoe gerechtigde persoon (meestal de Geneesheerdirekteur of de psycholoog) tijdelijk deze regels aanpassen waardoor het in de praktijk mogelijk is om een patiënt voor onbepaalde tijd soms meer dan 6 maanden in een isoleercel gevangen te houden.

Isoleercellen worden ook wel "PAR" (Prikkel Arme Ruimte), "separeer", "separette", "separeercel" en "time-out" genoemd. Vaak zijn deze niet geregistreerd als officiële isoleercel en vallen deze buiten de regelgeving van de BOPZ waardoor ze vaker gebruikt kunnen worden.

De isoleercel wordt op een filosofische manier beschreven in het boek Pure Waanzin van Wouter Kusters, die hierin zijn eigen ervaringen weergeeft.