Freddy Maertens

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Freddy Maertens (Lombardsijde, 19 februari 1952) is een voormalig Belgisch wielrenner, die beroepsrenner was van 1972 tot 1987. Hij won veel van zijn wedstrijden in de sprint en kon dankzij zijn uitzonderlijke kracht goed op het grote verzet rijden. De meeste zeges haalde Maertens dan ook in sprints en tijdritten. In drie deelnames aan de Tour de France won hij vijftien etappes en droeg hij negen dagen de gele trui. Driemaal won hij de groene trui voor het puntenklassement.

[bewerk] Carrière

Zijn profcarrière begon Maertens bij Flandria, waar hij acht jaar voor zou rijden. De Flandria wielerploeg was in de jaren 70 een van de sterkste ploegen uit het peloton. Samen met de renners Marc Demeyer en Michel Pollentier behoorde Maertens tot de Drie Musketiers van Flandria, dat grote successen behaalde.

Maertens werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1976 en 1981) en kwam dichtbij in 1973. Op het circuit van Montjuich in Barcelona werd hij controversieel tweede. Na Eddy Merckx bijgehaald hebben in de slotfase, werden beide Belgen voorbij gesprint door de Italiaan Felice Gimondi. Het incident zorgde voor een vete tussen Merckx en Maertens. Belgische wielerfans verdeelden zich in twee kampen, wat gevolgen had voor de populariteit van Maertens.

Tot zijn palmares behoren overwinningen in Parijs-Tours (1975), de Zürich Metzgete in 1976, de Amstel Gold Race en Rund um den Henninger-Turm in 1976, Gent-Wevelgem in 1975 en 1976 en Omloop Het Volk in 1977 en 1978. In 1976 en 1977 won hij het eindklassement van de Super Prestige Pernod. In 1977 werd hij in een winnende positie in de Ronde van Vlaanderen uit koers genomen omwille van een ongeoorloofde fietswissel op de Koppenberg. In 1976 en 1977 bekleedde hij samen met zijn ploegmaten Pollentier en Demeyer van de Flandriaploeg een zeer dominante positie in het internationale wielrennen.

In de Ronde van Spanje van 1977 leidde hij van start tot finish en won hij naast het eind- en puntenklassement ook nog eens 13 van de 19 etappes. In de Ronde van Italië van dat jaar had hij ook al 7 ritten op zijn naam gebracht toen hij met een ingewikkelde breuk tussen pols en hand na een val op het circuit van Mugello moest opgeven. Die val en het daaropvolgende moeizame herstel van een polsblessure was het begin van het einde voor Maertens. Door het vele jaren op het grote verzet te rijden leek hij versleten te zijn. In 1978 won hij nog wel de groene trui in de Ronde van Frankrijk maar dat leek in die jaren een troostprijs voor een renner van zijn kaliber. Halverwege 1979 trok hij zich na een inzinking terug voor de rest van het lopende seizoen. In 1979 en 1980 won Maertens alleen nog maar enkele criteriums en zijn carrière leek al op 28-jarige leeftijd vroegtijdig te eindigen. Ondertussen had hij door verkeerde investeringen ook een groot deel van zijn persoonlijk kapitaal verloren.

Hij kende echter een opleving in de zomer van het jaar 1981 waarin hij opnieuw op topniveau presteerde. Zijn oud-ploegleider Guillaume Lomme Driessens haalde hem bij de Boule d’Or ploeg, waarvoor hij een sterke Ronde van Frankrijk reed. Dat jaar won Maertens vijf etappes in de Tour, won er de groene trui en ook werd hij dat najaar in Praag voor de tweede maal wereldkampioen.

In de daaropvolgende seizoenen wist Maertens geen aansprekende koersen meer te winnen. Na nog een jaar Boule d’Or ging Maertens rijden voor diverse kleinere ploegjes en privé-sponsoren, alvorens in 1987 definitief met wielrennen te stoppen.

Na zijn carrière werkte hij een 10-tal jaar als vertegenwoordiger. Sinds (2000) werkt hij als conservator in het Nationaal Wielermuseum in Roeselare.

[bewerk] Palmares

wereldkampioen (1976 en 1981)
Belgisch kampioen in 1976
groene trui in de Ronde van Frankrijk in 1976, 1978 en 1981 (met in totaal 15 ritzeges, waarvan 8 in 1976, waardoor hij samen met Eddy Merckx mede recordhouder is van het hoogste aantal ritoverwinningen tijdens één Ronde van Frankrijk)
winnaar van de Vuelta in 1977 met 13 ritoverwinningen
negen klassiekers
102 ritzeges in rondes
18 eindzeges in rittenkoersen

[bewerk] Tourdeelnames

1976 - 8e; winnaar Proloog, 1e, 3e, 7e, 18eA, 18eB, 21e en 22e etappe deel A; winnaar puntenklassement
1978 - 13e; winnaar 5e en 7e etappe; winnaar puntenklassement
1981 - 66e; winnaar 1e, 4e, 10e, 13e, 15e en 24e etappe; winnaar puntenklassement

[bewerk] Ploegen

1972 - Flandria-Beaulieu (vanaf 01-10)
1973 - Flandria-Carpenter
1974 - Flandria-Carpenter
1975 - Flandria-Carpenter
1976 - Flandria-Velda
1977 - Flandria-Velda
1978 - Flandria-Velda
1979 - Flandria-Velda
1980 - San Giacomo
1981 - Boule d'Or
1982 - Boule d'Or
1983 - Masta-Concorde
1984 - Splendor-Mondial Moquette
1984 - AVP-Viditel (Nederland)
1985 - Nikon-Van Schilt (tot 22-03)
1985 - Individuele sponsor (van 23-03 tot 02-05)
1985 - Eurosoap-Crack (vanaf 03-05)
1986 - Robland
1987 - Robland-Isoglass

[bewerk] Trivia

Niet alleen met Merckx boterde het niet goed. Ook met Roger De Vlaeminck waren er serieuze wrijvingen. In de Ronde van Vlaanderen van 1976 had Maertens met Marc Demeyer als enige een knecht in een kopgroep van vijf. Numeriek overwicht dus, maar Maertens en De Vlaeminck rivaliseerden dusdanig, dat ze zich liever lieten zakken uit de kopgroep dan dat de ander zou winnen.

Maertens had via zijn ploegleider-mentor Lomme Driessens regelmatig champagne in zijn drinkbus die hem hielp om de snelle eindfase van de wedstrijden af te werken.

Maertens was via zijn echtgenote Carine een goede vriend van de in '71 verongelukte renner Jean-Pierre Monseré en diens echtgenote Annie.

Voorganger:
Robert Van de Walle

Belgisch sportman van het jaar
1981