Frank Bridge

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Frank Bridge (Brighton, 26 februari 1879 – Eastbourne, 10 januari, 1941) was een Engelse componist.

Inhoud

1 Leven
2 Werken
3 Media
4 Externe links

[bewerk] Leven

Bridge studeerde aan het Royal College of Music in Londen van 1899 tot 1903 onder Charles Villiers Stanford. Hij speelde de altviool in een aantal strijkkwartetten, in het bijzonder het English String Quartet, en viel soms in als dirigent voor Henry Wood, voor hij zich ging wijden aan het componeren, nadat hij het patronaat van Elizabeth Sprague Coolidge ontving. Hij gaf privéles aan een groot aantal leelingen waarvan de bekendste Benjamin Britten is, die later in de muziek van zijn leraar excelleerde en hem eer bewees met de Variations on a Theme of Frank Bridge (1937), gebaseerd op het thema van de derde idylle van Bridge's Three Idylls for String Quartet (1906).

[bewerk] Werken

Onder Bridge's werken bevinden zich het orkestrale The Sea (1911), Oration (1930) voor cello en orkest en de opera The Christmas Rose (die zijn première had in 1932), maar vandaag de dag is hij misschien wel het meest gewaardeerd voor zijn kamermuziek. Zijn vroege werken zijn in het laat-romantisch idioom, maar latere stukken zoals het derde (1926) en vierde (1937) strijkkwartet zijn harmonisch gezien vooruitstrevend en onderscheidend, en laten de invloed zien van Tweede Weense School. Zijn werken laten ook harmonische invoeden van Maurice Ravel en in het bijzonder Alexander Scriabin zien.
Een van zijn meest karakteristieke harmonieën is het "Bridge" akkoord, namelijk het tegelijk klinken van het C mineur and D majeur akkoord, dat erg ontroert in There Is a Willow Grows Aslant a Brook en de pianosonate (1922-25). Hij schreef dit werk ter herinnering aan Ernest Farrar.

Een van zijn meest bekende werken is het stuk voor viool Moto perpetuo (geschreven in 1900, gereviseerd in 1911). Andere regelmatig uitgevoerde werken zij Tempo|Adagio in E voor orgel, Rosemary voor piano en de meesterlijke cellosonate in D mineur (1913-17). Het Scherzetto voor cello (1902) werd herontdekt in de bibliotheek van London's Royal College of Music door de cellist Julian Lloyd Webber.