Bomschuit
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een bomschuit werd ook wel een 'bom', maar in visserskringen vooral een 'schuit' genoemd. Het vaartuig werd onder meer gebruikt door de kustvissers "van de Zijde" (de Noord- en Zuid-Hollandse kust).
Kustdorpen als Scheveningen, Katwijk aan Zee, Noordwijk aan Zee, Zandvoort en Egmond aan Zee beschikten niet over een haven. De schepen van deze dorpen moesten dan ook vanaf het strand afvaren en daar ook weer aanlanden. De levensduur van dergelijke vaartuigen werd door hun wijze van aanlanden - in feite stranden - aanzienlijk beperkt wanneer men deze vergelijkt met de levensduur van andersoortige zeeschepen. Als enig oud kustdorp kreeg Scheveningen aan het begin van de 20e eeuw een zeehaven.
Inhoud |
[bewerk] Kenmerken
In de loop der eeuwen heeft de bomschuit zich ontwikkeld vanuit de pink. Dergelijke strandschepen hadden een zwaar uitgevoerde platte bodem in tegenstelling tot gekielde schepen. Vanwege hun specifieke bouw konden bomschuiten door de branding heen op het vlakke strand lopen. In vergelijking met de pink is de bomschuit "hoekiger". Het hout van de bomschuiten werd "geniet", waardoor volgens sommigen het woord "nietje" is ontstaan. Ook hebben een aantal families van kustplaatsen waar bomschuiten lagen de naam "de Niet" of "van der Niet".
De schepen waren geheel gedekt (van een dek voorzien). Hun visserij was gericht op de vangst en aanvoer van platvis en rondvis en in mindere mate op die van verse haring. Na het midden van de 19de eeuw gingen de kustdorpen zich ook richten op de haringvisserij met de vleet welke was gericht op de aanvoer van pekelharing. Onder de eerdergenoemde kustdorpen is deze visserij uitsluitend te Scheveningen tot werkelijke bloei gekomen. De door de bomschuiten aangevoerde platvis en rondvis vis werd op het strand uitgeladen en daar ter plekke verkocht. Deze verkoop vond plaats bij afslag en stond onder stedelijk toezicht.
[bewerk] Het zeilen
Bomschuiten waren trage en weinig loefwaardige zeilers, maar ze boden de opvarenden een stabiele werkplek. De kleine schuiten hadden een enkele mast met bezaantuig, de grotere (na 1800) twee masten met schoenertuig aan de voorste of grote mast. De masten waren strijkbaar, om zo weinig mogelijk windvang te hebben als de bom aan de vleet lag. Om het driften van de schepen te beperken waren aan beide zijden zwaarden geplaatst.
[bewerk] Winterberging
In het najaar werden de schepen hoog op het strand getrokken tot tegen de duinen. In het voorjaar moesten ze weer worden teruggebracht naar de waterlijn. Hiervoor waren 3 tot 4 spannen paarden nodig; elk span telde 3 paarden. Men legde voor het transport van dergelijke schepen een houten vloer van grote zware planken. Het schip werd vervolgens aan zijn voorzijde opgelicht waarna een houten rol onder de onderzijde ervan kon worden geplaatst. Daarna werden de spannen paarden aangezet; het schip kwam vervolgens in beweging.
Was een rol tot bijna het midden van de schuit gekomen dan werd een tweede rol onder de voorzijde geplaatst om het voorover knikken van het schip te voorkomen. Kwam de eerste rol uiteindelijk aan de achterzijde vrij dan werd deze weer naar voren gesleept en onder de voorzijde van het vaartuig geplaatst. Een dergelijk transport was niet alleen langdurig maar het vroeg naast de vele paardenkrachten ook om de inzet van zeker tien mannen. Een nieuwe, op de werf gebouwde, schuit werd vanuit het dorp eveneens op een dergelijke wijze naar het strand vervoerd.
[bewerk] Afmetingen
De lengte/breedteverhouding van de bomschuit was 2:1 wat extreem was en daarmee kenmerkend. Men bouwde een bomschuit op het oog; bouwtekeningen kwamen daaraan niet te pas. Een nazaat van de schuitenbouwer Van der Ende vervaardigde in de jaren dertig van de 20e eeuw enige bouwtekeningen; hij deed dit op grond van hem nog ten dienste staande gegevens. De auteur Petrejus putte uit deze bronnen onder andere zijn kennis toen hij een boek schreef over de bomschuit.
Een bomschuit had een lengte van omstreeks 29 voet, een breedte van ongeveer 16 voet, een holte van omtrent 5 voet en een draagvermogen van 14-18 last. Na opheffing van het kaakverbod (1857) en de inzet van de bomschuit bij de vleetvisserij op haring - welke zich primair richtte op de aanvoer van pekelharing - wijzigde het draagvermogen tot 30 last en haar lengte tot 44 voet. De bomschuit bleef in de vaart tot 1918.
[bewerk] Troonsafstand
De komst van de logger als vissersvaartuig luidde feitelijk het einde in van de bomschuit. De snelheid ervan overtrof in hoge mate die van de logge bomschuit. Dit speelde met name een rol bij de vleetvisserij op haring. Conservatieve reders en schuitenbouwers trachtten vergeefs het tij nog te keren, maar de logger bewees vanaf zijn komst na het midden van de 19de eeuw zijn kwaliteit als vissersschip bij deze vorm van haringvisserij. Met name te Scheveningen waar men in de 19de eeuw de grootste vloot van bomschuiten kon aantreffen en waar de haringvisserij steeds meer terrein won, werd de kentering duidelijk merkbaar. En nadat dit kustdorp eenmaal over een zeehaven ging beschikken was de troonswisseling een feit en heerste voortaan de logger over de vis(lees: haring)gronden van de Noordzee. De teloorgang van de bomschuit werd nog versterkt door de ontwikkeling van IJmuiden als vissersplaats waar, door trawlers, steeds meer plat- en rondvis werd aangevoerd.
[bewerk] Trivia
- Op 2 juni 1660 maakte koning Karel II gebruik van een speciaal voor die gelegenheid uitbundig en fraai ingerichte bomschuit of pink, om vanaf het strand naar de op zee geankerde Engelse vloot te varen.
- Op het Panorama Mesdag zijn meerdere bomschuiten afgebeeld.
- In Katwijk ligt elke zomer een bomschuit bij de vuurtoren.
- Op de bomschuit werd haar gezagvoerder niet aangeduid als schipper, maar als stuurman. Het gevolg daarvan was dat de tweede man aan boord, in feite dus de stuurman, hier stuurmansmaat werd genoemd.
[bewerk] Literatuur
- E.W. Petrejus - De Bomschuit, een verdwenen scheepstype, 1954
- Piet Spaans en Gijsbert van der Toorn - Vertel mij wat van Scheveningen..., 1998
- Piet Spaans - Bouweteelt, 2007
